نمایندگانی که در دوسالانه «ونیز» فرهنگ ایرانی را نقاشی می‌کنند!!
دو سالانه نقاشی ونیز با هیاهو و حرف و حدیث‌های فراوانی همراه بود و اکنون که به پایان جشنواره نزدیک می‌شویم، آن حرف و حدیث‌ها همچنان باقی هستند.
حوزه تجسمی گروه فرهنگی باشگاه خبرنگاران جوان؛ کارهای بزرگ همیشه حرف و حدیث‌هایی را در پی دارند، حالا هر چه اتفاق بزرگتر و پر سر و صداتر باشد، این حرف‌ها هم بیشتر می‌شوند، به خصوص اگر کمی رنگ و بوی سیاسی هم به خود بگیرند، آن وقت واویلایی می‌شود که گفتنی نیست!
این رخدادها در موضوعات سیاسی، اجتماعی، فرهنگی و ... بسیار رایج‌اند، اما هنر هم از این صحبت‌ها مستثنی نیست. یکی از رخدادهایی که اهمیت جهانی دارد و از بدو آغازش حرف‌هایی را به دنبال داشت، بینال یا دو سالانه ونیز است. رویدادی بزرگ و جهانی که در دنیای هنر اهمیت بالایی دارد.
این بینال از 1895 در ونیز ایتالیا پایه‌گذاری شد و جزو مهمترین اتفاقات هنرهای تجسمی دنیا محسوب می‌شود و در سال‌های اخیر بخش‌های مختلفی به آن اضافه شده است. امسال هم ایران از خرداد تا آبان ماه با حدود 55 هنرمند راهی این دو سالانه 6 ماهه در ایتالیا شد. سفری که زمزمه‌هایی را به همراه داشت و برخی از آن‌ها واقعا قابل تامل بودند.
یکی از این صحبت‌ها بر سر هنرمندانی بود که اسم‌شان و آثارشان به عنوان نماینده کشورمان به ونیز رفته بود، افرادی که سابقه‌های سوء در پرونده خود به جا گذاشته بودند. یکی از آن‌ها کسی است که در مجموعه کارهایش چهره‌ای خاص و ناپسند را از چادر و پوشش سنتی و مذهبی زن ایرانی دارد. در پرونده برخی از افراد دیگر هم مواردی از فعالیت‌های ضد انقلابی و گاه ضد دین گزارش شده است.
از ابتدا که نام این اشخاص در لیست مسافران ایتالیا قرار گرفت، واکنش‌هایی را از طرف سایت‌ها و برخی دیگر از مسئولان به دنبال داشت، اما گویا اعتراضات به جایی نرسید و این افراد عازم بینال شدند. حالا که به پایان این دو سالانه نزدیک می‌شویم، با نشستی که چندی پیش در موزه هنرهای معاصر در خصوص دستاوردهای این بینال برگزار شد، باز هم انبوه حرف و حدیث‌ها تازه شدند و سوالاتی که از ابتدا هم مطرح بودند، دوباره سر از صندوقچه فراموشی در آوردند.
یکی از این سوالات به نقش یک چهره سیاسی و البته غیر مسئول در ماجرا برمی‌گشت که تاثیر و حمایت فرهنگی وی عامل این حضورها اعلام شد و حامی مالی این بینال، او را به عنوان وزنه‌ای بین فرهنگ و هنر و سیاست معرفی کرد؛ حال این که این صحبت‌ها تا چه حد صحت دارند، خود جای تامل دارد؟ به علاوه این سوال پیش آمد که چرا یک موسسه خصوصی باید حامی برنامه‌ای این چنینی باشد؟!
ملانوروزی مدیر کل دفتر هنرهای تجسمی در این خصوص عنوان کرده بود: این اتفاق به علت مشکلات بخش دولتی رخ داده که البته رویدادی معمولی در کشورهای دیگر محسوب می‌شود.
وی راجع به حرف‌هایی که در مورد سود این دوسالانه که گویا به جیب برخی از افراد دولتی می‌رود، در گفتگویی که با باشگاه داشت، عنوان کرده بود که هرگونه بحث در این مورد بی‌اساس است و اگر هم مشکلی باشد این نهادهای نظارتی هستند که باید منبع فساد، اختلاس یا هر چیز دیگری را پیدا کنند.
ملانوروزی همچنین در مورد حضور افرادی که نام آن‌ها ذکر شد، اظهار داشت: خود ما هم برخی از کارهای آن‌ها را نمی‌پسندیم، ولی ما مسئول همه آثار یک هنرمند در طول عمر وی نیستیم، البته حتما با کسی که خط قرمز‌هایی را رد کند، دیگر همکاری نخواهیم کرد و ما هر گونه مسئولیتی نسبت به ضد انقلاب و ضد ارزش بودن این افراد را در صورت صحت داشتنش می‌پذیریم و مسئولیت آن‌ها را به عهده می‌گیریم.
اما مرادخانی معاون هنری وزیر ارشاد به نوعی اصل این قضیه را زیر سوال برد و گفت: سیاست کلی ما بر اساس این است که هنرمندان حرفه‌ای که می‌توانند نمایشگاهی که ما برگزار می‌کنیم را از قابلیت‌های خاصی برخوردار کنند و آن را بالا ببرند، در چنین برنامه‌هایی شرکت دهیم.
وی ادامه داد: موضع ما هم در این خصوص معلوم است و امیدواریم همه این‌ها به نحوی برای کشور مفید باشند و از آن بیشتر استفاده شود، همچنین اگر لازم است که این افراد اصلاح شوند، به هر حال به نفع کشور است که بایستند و کار کنند!
با توجه به این تعابیر چنین سوالی مطرح می‌شود که نظارت روی چنین برنامه‌هایی از چه جنبه‌ای است و دقیقا چه معنایی می‌دهد که چنین افرادی با سابقه‌ای نه‌چندان روشن هنوز می‌توانند به صورت آشکار در دو سالانه‌ای با این اهمیت به عنوان نماینده ایران حاضر شوند.
یادداشت از: فاطمه شهدوست
انتهای پیام/
