حوزه ادبیات گروه فرهنگی باشگاه خبرنگاران جوان؛ مرجان فولادوند کارشناس ارشد ادبیات فارسی از دانشگاه علامه طباطبایی است. نویسنده و شاهنامه‌شناس و اسطوره‌شناس است. به قلم او بازنویسی از قصه «طوطی و بازرگان» به ایتالیایی، فرانسوی، چینی و نروژی منتشر شده است.

«من و یک گلدان خالی»، «نقاشان چینی و رومی»، «ماه مهربان»، «رستم و سهراب» از آثار این نویسنده‌اند.

خوب راستش مجبور شدم! من تا دوره راهنمایی هیچ قصد یا آرزویی برای نویسنده‌شدن نداشتم. قرار بود دانشمند بشوم و یک جعبه پر از سوسک و مگس و مارمولک داشتم و رویشان آزمایش می‌کردم و زندگی به خوبی و خوشی می‌گذشت. تا اینکه تابستان رسید و من به اردوی استانی کانون پرورش فکری دعوت شدم. روز آخر اردو یکی از مربی‌های نازنین شیراز به من گفت بعد از شما اردوی بچه‌های آفرینش‌های ادبی برگزار می‌شود. اگر تو هم داستان می‌نوشتی، می توانستی بمانی. خوب معلوم است که خیلی خوش می‌گذشت و من واقعا دلم می‌خواست بمانم و نوشتن داستان هم آن‌قدرها سخت به نظر نمی‌رسید. گفتم خوب می‌نویسم. راستش خیال نمی‌کردم جدی بگیرند و راستی راستی مسابقه بگذارند و بخواهند که در همان سه روز داستان بنویسیم. موضوع هم دادند.‌ پرنده، گل، ‌سنگ!

من که تا آن وقت فقط درباره «تابستان خود را چگونه گذراندید» یا «علم بهتر است یا ثروت» انشاهای مدرسه‌ای نوشته بودم – که البته هیچ وقت هم سر کلاس خوانده نمی‌شد- حسابی ترسیده بودم. موضوع خیلی عجیب و بی‌ربط به نظر می‌رسید. تمام آن سه روز به ترس از آبرو‌ریزی و دلهره گذشت. بالاخره  شب آخر چیزی نوشتم و دادم  و خلاص!‌ آن داستان برنده شد و خبرش توی کانون شهرمان و البته مدرسه پیچید. بعد از آن معلم‌ها و مربی‌های کانون هر بار برای مسابقه یا انشا من را صدا می‌زدند و دوباره دلهره از آبروریزی این که کسی نفهمد من واقعا بلد نیستم، چیزی بنویسم. خلاصه کا هایم  توی نشریه نوقلم کانون و رشد دانش‌آموز و ... چاپ شد و همه باورشان شد، من  نوشتن  بلدم. همه جز خودم!