به گزارش خبرنگار حوزه ادبیات گروه فرهنگی باشگاه خبرنگاران جوان؛ پوشیده نیست که ضرب‌المثل‌های هر قوم به طرزی چشمگیر عصاره خرد جمعی و نشانگر ارزش‌ها، اعتقادات و تجارب دیرینه آن قوم است و از آن‌جا که زبان و فرهنگ با هم ارتباط متقابل دارند و نگرش مثبت نسبت به فرهنگ یک قوم موجب ارتقای انگیزه برای فراگیری زبان آن قوم توسط افراد متعلق به سایر اقوام می‌شود، گنجانیدن ضرب‌المثل‌های مناسب در متون آموزش زبان، می‌تواند در ایجاد این نگرش سهمی در خور توجه ایفا کند. پژوهش‌های انجام‌شده در مورد ضرب‌المثل‌های فارسی عمدتاً به دو بخش گردآوری و بیان خاستگاه محدود می‌شوند. اما به نظر می‌رسد تاکنون پژوهش چندانی از منظر جامعه زبان درباره ضرب‌المثل‌های فارسی صورت نگرفته باشد که جا دارد پژوهش‌های متعددی در این باره انجام پذیرد تا راهگشای مولفان و مدرسان کتاب‌های آموزش زبان فارسی در انتخاب و به کارگیری زبان فارسی باشند (اکبری، 1382).

با این وصف در باشگاه ضرب‌المثل امروز به نقل حکایت کوتاهی از ضرب‌المثل «مشک آن است که خود ببوید، نه آنکه عطار بگوید» می‌پردازیم.

*******************************

این مثل در تاکید این مطلب است که رفتار هر فرد باید معرف او باشد. اینکه دیگران از او تعریف و تمجیدی می‌کنند و از فضایل او می‌گویند، نمی‌تواند به خصوصیات آن فرد چیزی اضافه کند.

مشک ماده عطری است که در زیر شکم آهوی نر قرار دارد.

از مشک در ساخت عطر استفاده می‌شود. در بازار این ماده را به دو صورت به فروش می‌رسانند. یا پس از شکار آهو، مشک و کیسه آن را خارج می‌کنند و به فروش می‌رسانند. و یا اینکه مشک را از کیسه خارج می‌کنند و جدا می‌فروشند.

معمولا مشکی که به طریق اول به فروش می‌رسد، مرغوب‌تر و گران‌تر است و این گرانی به دلیل خالص بودن آن است.

چرا که معمولا در روش دوم دیگر موادی را هم به آن اضافه می‌کنند که از میزان خالص بودن آن می‌کند.