به گزارش گروه ورزش باشگاه خبرنگاران جوان سوارکاری در کشور ما سال هاست که به عنوان ورزش متمولان شناخته شده است در صورتیکه این همه ی واقعیت سوار کاری در ایران نیست.

اگر سفری به استان هایی مانند گلستان داشته باشید پی خواهید برد که آنجا فقیر و ثروتمند به این ورزش عشق می ورزند و حاضرند کلی از سال را کار کنند به عشق دواندن اسب هایشان ،بدون هیچ چشم داشت معنوی

.اسب در دیار آنها یک پایه ی ورزش است که با چابک سوارش 50 درصدسهیم است

نگهداری اسب هزینه دارد،مسابقات در زمان های مشخص و در فواصل طولانی برگزار می شود و چابک وسوار و اسب هر دو باید در این فاصله آماده باشند،حمل و نقل اسب هزینه گزافی دارد ....

اینها همان هایی است که ورزش سوارکاری را گران جلوه داده و البته بسی بیراه هم نیست .

وقتی رئیس فدراسیون سوار کاری در مورد دوپینگ اسب ها و هزینه سر سام آور آزمایش دوپینگ حرف زد وقتی از هزینه حمل و نقل اسب به مسابقات و هزینه نگهداری آن حرف زد ....

بله این ورزش پر هزینه است اما همه اش هزینه نیست گاهی بودجه یک فدراسیون را که با خرجش می سنجیم تعادل ندارد باور کنید تعادل بر قرار نیست که فقط دو برابر بودجه یک فدراسیون صرف هزینه برای آزمایش دوپینگ اسب هایش شود .

وقتی به مشکل قرنطینه اسب ها می رسیم تازه مشکل دوپینگ را فراموش می کنیم. 

چقدر هزینه لازم است که گران ترین اسب ها را تهیه کرد و چابک سوار، اسب را در یک کشور دیگر نگهداری کند و دست آخر هم به مسابقات برود با آن هزینه سرسام آور فقط به دلیل عشقی که به این ورزش دارد.

 

تازه اگر اسب را به داخل کشور انتقال دهد که باز هم مصیبت قرنطینه های یکی دو ماه را باید متحمل شود و عطایش را به لقایش ببخشد و اسب را در یک کشور دیگر نگهداری کند و یا همان هزینه انتقال به یک کشور دیگر که بعضا با قیمت برخی اسب ها برابری می کند.

اما این روز ها باز هم خبر های خوشی از رفع قرنطینه به گوش می رسد،از آموزش هایی با اسب های ارزان قیمت و البته در مکان های خاص برای عموم،

مربی هایی که در جای جای ایران بدون چشم داشت معنوی با برنامه ریزی مسئولان، چابک سواران علاقمند را آموزش می دهند و انگ گران بودن را از این ورزش پاک می کنند تا روزی هر ایرانی که علاقمند به سوار کاری و اسب بود به راحتی بتواند این ورزش را هم ادامه دهد.

حال دلیل این همه توضیحات در مورد ورزش سوار کاری چیست؟

باور کنید نژاد های اصیل ایرانی اسب ترکمن،اسب کرد و کاسپین ...متعلق به ایران است و تبار ایرانی دارد و کم مانده بود که مثل چوگان صاحب پیدا کند اما فدراسیون با همه مشکلاتش از جیب نداشته هزینه کرد و در حال تهیه تبار نامه اسب های اصیل ایران است اما باز هم اگر نگوئیم که تلاششان کم بوده اما کافی نیست و نیاز به یک حمایت همه جانبه دارد و بودجه می خواهد .

این ورزش در جهان از ورزش هایی است  که طرفدار زیاد دارد ،تمرین زیاد می خواهد و قیمت اسب های خاص با نژاد اصیل در آن بسیار بالاست و اگر اینبار تبار نامه ها به اتمام برسد آنوقت هر سوار کار یک "بیزینس من" هم می شود .

واردات را کاهش می دهیم و اسب های اصیل ایرانی را صادر می کنیم.

اینجا بحث آینده نگری است در ورزشی که این همه هزینه دارد چرا نباید به فکر در آمد باشیم .

رئیس فدراسیون سوار کاری می داند و ما هم می دانیم که دراین راه به تنهایی راه به جایی نمی برد و باید در یک اقدام همه جانبه از برنامه ریزی و بودجه تا توان فیزیکی گذاشت تا اسب در ایران دوباره احیاء شود.

مشکلات پیست های کشور میزبان مسابقات مهم داخلی است و هنوز از امکانات اولیه رنج می برد.

وارد جزئیات نمی شویم اما باور کنید این اسب های اصیل ایرانی را نباید از دست داد که اگر بدهیم یک بحث اقتصادی و در آمد زا و یک ورزش مفرح را از دست دادیم .

برنامه ریزی مدون با حمایت مالی کافی و وافی فقط طی چند سال ایران را به استاندارد های جهانی می رساند و این وظیفه متولیان ورزش است نه چابک سوار و مالک اسب ...

خلاصه کلام اینکه اینجا چابک سواران در فدراسیون آماده اند اگر موانع را کمی استاندارد تر کنیم .

 مسعود خلیلی رئیس فدراسیون سوار کاری در مصحبت های اخیر خود به چند نکته از مشکلات و البته اقدامات این فدراسیون اشاره کرد " در کشور بیش از 400 باشگاه سوارکاری وجود دارد و در حدود 15 هزار اسب ورزشی مشغول فعالیت هستند، فقط هزینه جاری نگهداری این اسب ها در حدود چند میلیارد تومان می شود که اغلب این هزینه ها توسط مالکان پراخت می شود و این هم به دلیل علاقه ای است که آن ها به این رشته ورزشی دارند.

وی ادامه داد" در یکی دو سال گذشته با بی انگیزگی سوارکاران و مالکان روبرو بودیم و من احساس کردم که در این باره باید چند کار را در اولویت قرار دهیم و ورزش سوارکاری را رونق دهیم. یکی از این موارد توجه ویژه به پرورش اسب بود که در این باره هم باید به سوارکار و هم اسب توجه ویژه می شد. همچنین همکاری خوبی میان ما و سازمان جهاد کشاورزی صورت گرفت و طی جلسات متعددی که با این نهاد داشتیم، آن ها پذیرفتند که در بحث واردات اسب کمیته ای مشترک میان فدراسیون و آن ها برقرار شود و در حال حاضر ورود اسب به کشور ساماندهی شده و به یک پنجم تقلیل یافته است".

 البته وزیر ورزش دستور دادند تا مجموعه نوروزآباد به صورت بلند مدت در اختیار فدراسیون سوارکاری قرار بگیرد و ما در این مجموعه پیگیر هستیم تا با قیمت مناسب و باقراردادی بلند مدت این مجموعه را دراختیار بگیرم.

خلیلی در مورد دیگر اقدامات فدراسیون در راستای اقدامات عقب افتاده در فدراسیون سوار کاری گفت:کتاب تبارنامه برای اسب های ترکمن، کرد، دره شوری و کاسپین شروع شده و برخی از آن ها به نتیجه هم رسیده است. تبارنامه اسب کاسپین نوشته شد و این اسب هویت بین المللی پیدا کرده است. در مورد اسب ترکمن هم به دنبال ثبت تبارنامه هستیم.

وی همچنین از مبارزه جدی فدراسیون با مسئله دوپینگ اسب ها در رشته های مختلف سواری خبر داد و عنوان کرد: مقوله مبارزه با دوپینگ را طی یکی دو سال اخیر به طور جدی پیگیری کرده ایم و به شدت شاهد کاهش دوپینگ از سوی سوارکاران بوده ایم. تمام آزمایشات و نمونه گیری از اسب ها به 5 آزمایشگاه برتر دنیا فرستاده می شود و با وجود اینکه هزینه هر نمونه گیری بالغ بر یک میلیون و 200 هزار تومان برای فدراسیون خرج دربردارد اما فدراسیون با جدیت این کار را انجام می دهد. حتی در مسابقات جشنواره زیبایی اسب، که به ندرت تست دوپینگ گرفته می شود، این تست را از اسب ها گرفته ایم.

وی گفت: فقط هزینه مبارزه با دوپینگ در فدراسیون سوارکاری سالانه در حدود یک میلیارد و 200 میلیون تومان می شود که 2 برابر بودجه ای است که وزارت ورزش در اختیار فدراسیون قرار داده است.

خلیلی درباره فعالیت فدراسیون سوارکاری درباره خروج اسب های ایرانی از قرنطینه هم گفت: خوشبختانه در سال های اخیر اقدامات خوبی صورت گرفته و توانسته ایم با چند کشور این موضوع را حل کنیم و مشکلاتی بابت خروج اسب های ایرانی به این کشورها وجود ندارد اما در بحث نقل و انتقال اسب به سایر کشورها با مشکل مواجه هستیم و معمولا هزینه های بالایی برای این انتقال وجود دارد. متاسفانه خطوط هوایی ما خط کارگو در اختیار ندارد و در این باره با مشکل مواجه هستیم".

و این آغاز راهی است که منجر به در آمد زایی در این رشته برای سال های آتی خواهد بود و اگر کمر همت بسته شود در آینده با کمترین هزینه و یا با در آمد زایی در این رشته می توان به صورت مستقل این ورزش را نه تنها برای حرفه ای ها بلکه آماتور ها بدون هزینه هم می توانند از این رشته مفرح بهره مند شوند .

اسب های ایرانی  می بایستی تبار نامه بین المللی بگیرندتا به تاراج برخی از فرصت طلبان نروند و این تاریخچه و ویزگیهای اسب ایرانی است که بسیار فراتر و بهتر از اسب عرب است اما کمی مهجور مانده و نیاز به حمایت دارد. 

اسبچه خزر با قدمت بیش از ۵ هزار سال به عنوان قدیمی ترین نژاد اسب موجود در جهان تا چهل سال پیش منحصرا در ایران وجود داشت. این نژاد جد اولیه کلیه اسبهای خونگرم دنیا است. در سالهای گذشته در مجموع ۳۲ رأس کاسپین از ایران به انگلیس و آمریکا صادر و در آنجا تکثیر شد. انجمنهای ملی حمایتی در بیش از ۱۵ کشور و انجمن جهانی آن در انگلیس تأسیس شد. تصویر این اسب‌ها در نگاره‌های پلکان آپادانای تخت جمشید موجود است. در مهر داریوش کبیر، در گنجینهٔ آمودریا در موزه بریتانیا و در نقش رستم و نقش شاپور اسب کوچکی مشاهده می‌شود که بنا بر مطالعات فسیل شناسی بر روی بقایای اسکلتهای یافت شده در اطراف همدان، همان اسبچه خزر است. این اسب مدتی در حالت انقراض قرار داشت، این نژاد اسب برای اولین بار بعد از مدت‌ها در سال ۴۴-۱۳۴۳ شمسی توسط خانم لوئیز فیروز و با انگیزه دستیابی به اسبهای مناسب جهت آموزش سوارکاری و سواری آزاد به کودکان و نوجوانان در اطراف آملبه صورت تصادفی مورد شناسایی قرار گرفت. نامبرده به واسطه داشتن تحصیلات در علوم دامی و آشنایی با انواع نژادهای اسب، به سرعت به ویژگیهای منحصر به فرد و ارزشهای خاص این نژاد پی برد و بر اساس مطالعات و تحقیقات خود در طی مدت کوتاهی جوامع بین‌المللی پرورش اسب را مجاب به قبول این نوع اسب کوچک ایرانی به عنوان نژادی منحصر به فرد

شواهدی مربوط به وجود یک اسب سواری اولیه و همچنین اسبی که متفاوت با اسبهای هند و اروپایی باشد در دست است.محققان سالها از وجود نقش یک اسب کوچک روی حجاریها در ایران آگاه بودند اما طراحان اغلب این طور تفسیر می‌کردند که حجاری اسبهای کوچک به دلیل کمبود جا بوده‌است. در بعضی از موارد این امر ممکن است دلیلی برای به تصویر درآوردن اندازه‌های متفاوت باشد، همان طور که این روش گاهی برای تمیز موقعیت دو یا چند تصویر به کار می‌رفته‌است ولی به ندرت در یک حجاری در مورد تندیسها یا حیوانات رزمی که دارای اندازه‌های کاملا متفاوت هستند به کار گرفته شده‌است. تخت جمشید و دارابگرد نمونه‌هایی عالی از مورد آخر هستند. در حجاریهای تخت جمشید اختلاف اندازه بین اسب نیسایی و اسبهای کوچک لیدیایی به ۸/۲۱ سانتی‌متر می‌رسد. باتطابق این مقدار با اندازه‌های طبیعی، اختلاف قد این دو اسب ۴۰ سانتی‌متر است. در حجاریهای دارابگرد که از زمان ساسانیان به جا مانده نیز اختلاف بین اندازه این اسبها در همین حد بوده‌است.

اسبچه خزر به لحاظ ظاهری، تناسب اندام یک اسب بزرگ را دارد برخلاف بسیاری از اسبچه‌ها که دارای دست و پای کوتاه و تنه درشت می‌باشند، دقیقا یک اسب ریزنقش است که شناخت آن از روی عکس و تصویر به راحتی امکان‌پذیر نیست و از آن جا که شباهت زیادی با اسب نژاد عرب دارد، باید آن را در کنار یک شاخص قرار داد تا بتوان آن را تشخیص داد.

 

سر کوچک، چشمها درشت و برجسته، پیشانی کمی محدب و گوشها کوچک است. پوزه آن‌ها معمولاً کوچک و دارای منخرین باز هستند. گردن آن‌ها معمولاً قوس دار، باریک و دارای تناسبی مطلوب می‌باشد. یال و دم پر پشت و زیبا، کمر تا حدودی کشیده و بدن آن‌ها تقریبا باریک است. اندام حرکتی در عین ظرافت دارای استخوان بندی بسیار قوی و محکمی می‌باشد. دارای سم بسیار سفت و بیضی شکل است که احتیاج به نعل بندی ندارد. از نظر رنگ این نژاد به رنگ‌های سفید، سیاه، نیلی یا خاکستری، کرنگ، کهر همانند رنگ کرنگ می‌باشد فقط یال، دم، دست و پا سیاه می‌باشد. سمند که همانند رنگ طلایی است فقط موهای یال، دم و قسمت‌های پایینی دست و پا سیاه است. در این نژاد تا کنون اسب ابلق دیده نشده‌است. قد اسبچه خزر کمتر از ۱۲۰ سانتیمتر است. تفاوتهای اسبچه خزر با سایر نژادها:

اسبچه خزر فاقد تاج آهیانه‌ای در جمجمه خود می‌باشد.

پوشش پوست و مو: پوست نازک، ظریف و نرم، در تابستان اغلب با درخشندگی خیره کننده، پوشش زمستان ضخیم، یال و دم پر پشت ولی یکنواخت و ابریشمی.

خلق و خو: هوش و ذکاوت سرشار، بسیار آرام و مطیع.

استخوان کتف در اسبچه خزر پهن تر از سایر نژادهای ایرانی بوده و بیشتر به استخوان کتف نشخوارکنندگان شبیه است.

استخوان‌های کف‌دستی و کف‌پایی اسبچه خزر نسبت به قد حیوان بلندتر و باریک‌تر است.

استخوانهای ساق بلندتر و باریکترند.

شش مهره اولی سینه‌ای دارای تیغه پشتی دراز تر نسبت به سایر نژادها می‌باشند و به خاطر همین اختلاف، جدوگاه در اسبچه خزر بسیار بالاتر از کپل قرار می‌گیرد.

سم اسبچه خزر باریک و بیضی شکل و بیشتر شبیه به سم خر است تا شبیه سم اسب.

تفاوتهایی در هموگلوبین خون خزر مشاهده شده و آن را در طبقه بندی به عنوان صنعتی منحصر به نژاد خزر قرار داده‌است.

اسبچه خزر در انگلستان

علاقه خاندان سلطنتی انگلیس به این نژاد منجر به تاسیس انجمن سلطنتی اسبچه خزر شد و به این ترتیب پرورش این نژاد در خارج از ایران نیز صورت گرفت. کشور انگلستان ۷۰۰نمونه اسبچه خزر دارد که حدود ۴۰سال قبل آنها را از ایران بردند و در آنجا اقدام به پرورش این موجود کردند. وی با بیان اینکه اجداد کلیه اسبهای شرقی اسبچه خزر است، به رغم این که اسبچه خزر نژاد بومی این منطقه‌است در کل استان گیلان تنها ۶۰ راس از این نژاد شناسایی شده‌است. از آنجایی که این اسب قابلیت فراوانی در سوار کاری وپرش استثنایی دارد مورد توجه محافل اقتصادی و ورزشی دنیا قرار گرفته‌است. نژاد ترکیبی این اسب نیز با نام (English-caspian horse) در انگلستان به ثبت رسیده‌است و آنها به نحوی سعی کردند مالکیت معنوی و مادی آنرا در اختیار بگیرند. اکنون این اسبچه در کشورهای نیوزلند و حتی ژاپن و فرانسه نیز وجود دارد و این کشورها توانسته‌اند انجمن بین‌المللی اسب خزر را ثبت کند.

اسب ترکمن گونه‌ای از اسب با نژاد ترکمن خالص است که در منطقه ترکمن صحرا زیست کرده و پرورش می‌یابد. رنگ آنها بیشتر خاکستری رنگ است و بدنی کشیده و لاغر دارند. شکم آنها بر خلاف بسیاری از نژادهای دیگر اسبها، تخت است، به عبارت دیگر شکم آنها لاغر است. صادرات این اسب به خارج از کشور ممنوع است.

اسب ترکمن اسبی است دارای ویژگی‌های منحصر به فردی است، از جمله: قد ۱۴۸ تا ۱۵۵ سانتیمتر، گوشهای بلند و متحرک، سینه فراخ و متناسب، کپل کم شیب با عرض خوب، مفاصل قوی، سم‌های محکم با زاویه مناسب، تحمل حرکات سنگین ورزشی. رنگ‌های تیره‌های اسب آخال تکه و یموت شامل: کهر، نیله (طوسی)، سمند، کرنگ، قره کهر، ابرش، سیاه، و سفید است.

نژادهای شناخته شده اسب ترکمن در سه گروه: یموت، اسب آخال تکه، چناران (مخلوط از تلاقی اسب ترکمن و اسب عرب) دسته بندی شده‌اند.

برخی نیز آمیخته تروبرد و ترکمن (دو خون) هستند.

اسب ترکمن اندامی کشیده، دُمی باریک، سر و گردن زیبا دارد. برای اسب‌های با نژاد ترکمن درسال‌های گذشته ذخیره‌های ژنتیک این اسب، تقاضای جهانی یافته است. اسب ترکمن در نزدترکمن‌ها پیشینه‌ای طولانی در سنن و زندگی صحرانشینی وجنگ وگریزها درگذشته داشته است.

برنامه‌های اشتباه نیم قرن گذشته لطمه زیادی به ذخیره ژنتیکی اسب‌های ترکمن زده است و متأسفانه تعداد اسب‌های ترکمن خالص و خوب به شدت کاهش یافته است.

امروزه خالص‌ترین اسب‌های ترکمن ایران را در منطقه راز و جرگلان از توابع استان خراسان شمالی می‌توان یافت که بیشترین جمعیت این اسب را دارا می‌باشد. خوشبختانه در سال‌های اخیر توجه بیشتری به تولید اسب‌های ترکمن شده است. تعدادی اندک و پراکنده از این نژاد توسط علاقه‌مندان در اصفهان، تهران، شیراز و همدان نیز نگهداری می‌شوند. شهرستان سبزوار در خراسان رضوی نیز دارای سرمایه قابل توجهی از این نژاد ارزشمند است.

شهرستان گنبدکاووس از مراکز مهم پرورش اسب ترکمن است.

پیشینه اسب ترکمن

از گورهای سکایی یافت شده در پازیریک واقع در کوه‌های آلتای، آثاری از اسب ترکمن مربوط به ۴۰۰ سال قبل از میلاد به دست آمده است. حالت قرار گرفتن گردن، شکل و استخوان بندی صورت و سایر اندام‌های این اسب‌ها خود دلیل بر صحت این مطلب است

استفاده اسب ترکمن در تاریخ سکاها، هخامنشیان و بیش از همه اشکانیان از اسب‌های ترکمن در سواره نظام خود سود بردند. شاهان سلجوقی و صفویان نیز سوار بر اسب‌های ترکمن مملکت تحت سیطره خود را گسترش دادند و امنیت بخشیدند و نادرشاه افشار با ترکیب ترکمن و سایر اسب‌های ایران تا هند پیش رفت.

از گذشته‌های دور از سلسلهٔ هان در چین گرفته تا خلفای عباسی و سلاطین عثمانی از اسب ترکمن در بخش‌های مختلف سپاه خود استفاده می‌کردند. بوسفالوس اسکندر و جهان پیمای ناپلئون، نمونه‌هایی از اسب‌های ترکمنی هستند که پای به فتوحات زیادی گذاشتند.

نقاشی‌های صفوی و قاجار هنوز هم نقش و نگار اسب‌های ترکمن را در جنگ و شکار شاهان و شاهزاده‌ها نشان می‌دهد.

خصوصیات بارز ظاهری

قد: اغلب ۱۵۸ - ۱۴۸ سانتیمتر

سر: صورت کشیده، خشک، استخوانی و ظریف، چشم‌ها براق و حدقه برجسته، گوش‌ها بلند و نازک و خوش فرم و کاکل کم پشت.

گردن: در آخال تکه بلند، باریک، اتصال به سر ظریف و با زاویه عمودی نسبت به بدن ولی در یموت کوتاه تر، عضلانی و قویتر، زاویه عمودی کمتر.

اندام‌های حرکتی: پاها بلند، خشک و نازک با تاندون‌ها و مفاصل قوی و متناسب. قلم‌ها بلند، گام‌ها نرم و سبک و حرکات باشکوه، سم در یموت قوی ولی در اسب آخال تکه غیر مستحکم، عدم وجود موهای پشت بخلق.

بدن: اسکلت قوی، اندام‌ها بلند و کشیده و لاغر اما بسیار نیرومند، جدوگاه برجسته، شانه بلند، شیب کمر به طرف جلو و فاقد برجستگی، شکم تازی و در قسمت نزدیک به کپل جمع شده، کپل در طول بدن کشیده.

پوست و مو: پوست فوق العاده نازک ولی سفت، موهای سطح بدن کوتاه، نازک، ابریشمی با درخشندگی خاص، یال بسیار کم پشت و کوتاه، اتصال دم اندکی بالاتر از سایر نژادها، دم در حین حرکت آزاد و پایین.

رنگ: بیشتر رنگ‌ها در این نژاد دیده می‌شود که با درخشندگی خاصی همراه است.

اسب کرد را با صفت قناعت می‌شناسند و همین را دلیل مقاومت بی‌مانند او در کوهستان و میدان‌های چوگان می‌دانند اما نژاد اسب کرد در غرب کشور اکنون سر به روی انقراض نهاده است.

اسب کرد از انقراض تا حفظ نژاد

هنر اصلی اقوام کهن ماد که سوارکار جنگجو هم بودند، پرورش اسب بود که مایه شهرت جهانی آنان شده بود. مادها به اسب اسپه می‌گفتند امروزه در زبان کردی که به اسب واژه «اسپ» اطلاق می‌شود نشان از ماندگاری این کلمه در زبان کردی است.

اکنون هم اسب در نزد کردها از اهمیت ویژه‌ای برخوردار است چنان که وجود پرورشگاه‌های اسب در مناطق مختلف استان‌های کردنشین و به ویژه استان کردستان این ادعا را اثبات می‌کند.

اسب کرد پیشانی عریض دارد، کمی برجسته و مسطح، بینی‌اش ناصاف و با انتهایی برجسته، گوش‌ها کوچک‌تر از اسب ترکمن، چشم‌هایی گرد با حدقه برجسته، گونه‌اش مشخص و گرد، اتصال گردنش به تنه بسیار قوی و حجیم است، معمولاً سرش را به طرف بالا می‌گیرد.

این موجود آرام و نجیب یالی پرپشت و ضخیم، کپلی بزرگ و قوی، سینه‌ای عریض و عمیق دارد و شکم استوانه‌ای و مدورش شکوه، جلال و جلوه خاصی به این نژاد از اسبی که از طول تاریخ ماد تاکنون با او آمده است.

اسب کرد را با صفت قناعت می‌شناسند و همین را دلیل مقاومت بی‌مانند او در کوهستان و میدان‌های چوگان می‌دانند.

بر طبق گفته‌های کارشناسان، در زمستان‌های سخت نواحی کوهستانی کردستان که هیچ وسیله نقلیه‌ای قادر به حرکت و عبور نیست عامل انتقال افراد و بیماران از روستایی به روستای دیگر بوده است زیرا این اسب را پر نفس می‌شمارند و نه تنها به‌زودی از پا در نمی‌آید بلکه به علت قوی بودن اندام و دست و پا کمتر به بیماری‌های رایج میدان چوگان مبتلا می‌شود.

این‌ها خصوصیاتی است که برای اسب کرد ذکر کرده‌اند به طور کلی اسب کردی پرنفس و از استقامت بالایی برخوردار است. قدرتمند و عضلانی بوده دارای سربزرگ و ستیغ‌های برجسته گونه و مقاوم برای مسافت‌های بلند و کوهستانی است.

به گواهی تاریخ اولین کسانی که اسب را رام کرده، آن را در زندگی قومی و عشایری بکار گرفتند اقوامی بودند که در دره شور زندگی میکردند.

در میان این مردم گزینش اسب و رام کردن آن یکی از آداب درآمدن به سلوک پهلوانی بود . هنوز هم نمایش با اسب مثل تاخت کردن از سرازیری ، چرخیدن در دو طرف اسب و شکار پرندگان ( قیقاج ) نشانه تهور وشجاعت سوارکار عشایری محسوب میشود ، مرد عشایری باید بتواند هنگامی که اسب با سرعت زیاد در حال تاختن است تیراندازی کند و به چپ و راست خم شود و یا به سرعت به عقب برگشته و بدون اینکه تیرش به خطا رود شکار کند.

دره شوری نام یکی از طوایف ایل بزرگ قشقایی و همچنین نام یکی از نژادهای اصیل اسب پرشین عرب که در طایفه دره شوری از ایل قشقایی پرورش می یابد و از اصیل ترین اسبهای دنیا می باشد . به علت کوچ های مداوم و عبور از مناطق مختلف با آب و هوای مختلف و استفاده از اسب به عنوان اصلی ترین ابزار ، اقدام به تولید این نژاد در این ایل شد به همین خاطر نام اسب دره شوری برای همیشه روی این اسب قرار گرفت .

 

در خصوص پیشینه اسب دره شوری گفته می شود برای نخستین بار شخصی به نام زیاد خان دره شوری کلانتر طایفه ی دره شوری و فردی بسیار متشخص تعدادی از اسبهای منطقه را که سرآمد دیگران بودند و همگی دارای خصوصیات رفتاری و صفات ظاهری مشترکی بودند در یک محل جمع آوری و پرورش داده است.

خصوصیات مرفولوژی

- خصوصیات: صورت صاف، سینه باز، سر و گردن عالی با دمی افراشته، بدنی قوی با رنگ های کهر و کهر طلایی می باشد.

قد اسب به مراتب بلندتر از اسب عرب می باشد .

گوشهای این اسب از اسب عرب بلندتر است .

کپل معمولاً کشیده و به سمت عقب می باشد و برخلاف اسبهای عرب که کپلی گرد دارند بیشتر حالت زاویه دار می باشد .

اسب دره شوری عالی برای ورزش خصوصاً درساژ و پرش می باشد .

از نظر استقامت و رکورد سرعت بسیار بالاتر از اسبهای عرب هستند و همین باعث شده که در کورس اسبهای عرب نمی توانند شرکت کنند .

رنگ غالب این نژاد معمولاً کهر طلائی ، کرنگ ، سمند و نیله میباشد و اسبهای ابلق

و یا سفید دیده نمی شود و مشکی خالص در این نژاد به ندرت دیده میشود.

اسب دره شوری با توجه به اینکه اسب ایلات کوچ نشین قشقایی بوده، نیازمند استقامت زیاد، نرمی لازم جهت سوارکار و استحکام اجزای بدنی بوده است و با توجه به این موارد اصلاح نژاد شده است. بنابراین یکی از بهترین اسب ها جهت سواری آزاد و مسابقات استقامت می باشد. - به طور کلی اسب دره شوری بسیار زیبا و خوش اندام می باشد اما به طور ویژه زیبایی این اسب ها برای خوانین اهمیت بیشتری داشته است و به همین دلیل اسبان خوانین، زیبایی منحصر به فردی نیز داشته اند و این نکته نیز در اصلاح نژاد آنها مورد توجه قرار می گرفته است.