دو روز پس از بمباران هیروشیما و بر خلاف انتظار و میل آمریکا، دولت شوروی به امپراتوری ژاپن اعلان جنگ داد و نیروهای ارتش سرخ شوروی به مواضع ژاپن در منچوری یورش بردند. ورود شوروی به جبهه جنگ اقیانوس آرام باعث شد که دولت آمریکا مصمم شود هرچه سریعتر جنگ را به نفع خود و بدون مشارکت شوروی خاتمه دهد. در این راستا استفاده بیشتر از سلاح هسته‌ای ساده‌ترین راه فشار بر ژاپن بود، و نیروهای مسلح آمریکا برای استفاده مجدد از بمب هسته‌ای نیازی به مجوز جدید دولت نداشتند؛ زیرا مجوزی که ترومن برای حمله اتمی صادر کرده بود اجازه استفاده از بمب‌های جدید را می‌داد.

بر اساس اطلاعات هواشناسی نیروی هوایی آمریکا، بازهٔ زمانی مساعد برای حمله دوم به ژاپن سه روز پس از حمله اول پدیدار می‌شد، و باید از این بازه حداکثر استفاده به عمل می‌آمد. هدف بعدی برای بمباران هسته‌ای، شهر کوکورا بود که صنایع گسترده نظامی و اسلحه‌سازی در آن وجود داشت. در ابتدای ماموریت بر اساس گزارش هواشناسی، دید مناسبی برای هدفگیری بر فراز کوکورا وجود داشت. اما وقتی هواپیمای بمب‌افکن به حدود منطقه مورد نظر رسید، تمام آسمان شهر با دود و غبار پوشیده شده بود و امکان پیدا کردن هدف را از میان برده بود. علاوه بر دید کم، پدافند هوایی و ظاهر شدن هواپیماهای شکاری ژاپن مساله را کمی بغرنج کرده بود. پس از صرف نظر از بمباران منطقه کوکورا، بمب‌افکن آمریکایی فقط سوخت کافی برای بازگشت به پایگاه هوایی در اوکیناوا داشت. فرمانده عملیات تصمیم گرفت که بجای رها کردن بمب اتمی در دریا و یا بازگرداندن آن به پایگاه، بهتر است آن را بر روی ناگازاکی بیندازند که در مسیر بازگشت بمب‌افکن به پایگاه هوایی در اوکیناوا قرار داشت و یکی از اهداف کم‌اهمیت‌تر آمریکا در ژاپن محسوب می‌شد.

بدین ترتیب در تاریخ پنجشنبه ۹ اوت ۱۹۴۵ میلادی، بمب دیگری به نام  FAT MAN بر روی شهر ناگازاکی انداخته شد. پس از نابودی ناگازاکی، ژاپن مجبور به تسلیم در این جنگ شد.

انگلستان که در طول جنگ دوم جهانی ضربات خرد کننده‌ای را از آلمان و همچنین ژاپن در شرق دور دریافت کرده بود می دانست که اقتصاد و صنعت نابود شده این کشور در آن سال‌ها توان بازسازی ارتش انگلستان در ابعاد گذشته را ندارد. این مسئله به همراه گسترش سریع نفوذ کمونیست‌ها در نقاط مختلف جهان باعث شد تا انگلیسی‌ها به سرعت به سمت ساخت سلاح‌های اتمی بروند. اما انگلیسی‌ها با یک مشکل رو به رو بودند و آن هم این بود که این کشور در سرزمین اصلی خود مکان مناسبی برای آزمایش اتمی نداشت.

 

اما به هر حال هنوز سایه‌ای از امپراتوری انگلستان در قرن نوزده میلادی وجود داشت و انگلیسی‌ها می توانستند از مستعمرات خود در نقاط مختلف جهان برای این کار سود ببرند. آنها به این منظور دو منطقه در جنوب استرالیا را برای آزمایش انتخاب کردند. منطقه "امو فیلد" مکانی بود که در سال 1953 دو آزمایش اتمی در آن صورت گرفت و پس از آن به منطقه "مارالینگا" منتقل شد. تعدادی از ساکنین بومی این منطقه به زور از محل زندگی خود دور شدند. تا اوایل دهه 70 میلادی چندین آزمایش اتمی در این محل صورت گرفت که به دلیل رعایت نشدن اصول حفاظتی باعث آلوده شدن بسیاری از کارکنان انگلیسی و استرالیایی و همچنین بعضی از بومیان نزدیک منطقه شد. این حرکت باعث شد تا انگلیسی‌ها مجبور به پرداخت غرامت سنگینی به بومیان و نیروهای آسیب دیده خود شود. با وجود پاکسازی‌های صورت گرفته در این منطقه دیگر به بومیان اجازه بازگشت به محل سکونت قبلی آنها داده نشد.

جزایر مارشال منطقه‌ای در اقیانوس آرام است که به نوعی تحت قیومیت دولت آمریکا اداره می شود. این کشور تعدادی از جزایر خود را پس از جنگ دوم جهانی به آمریکا برای انجام آزمایشات اتمی تحویل داد. منطقه مورد نظر "Bikini Atoll" نام داشت و در تاریخ 1 جولای 1946 میلادی اولین آزمایش اتمی در این منطقه انجام گرفت. در این آزمایش چیزی در حدود 250 کشتی جنگی در این منطقه قرار گرفت تا میزان قدرت تخریب بمب اتمی در یک نبرد دریایی مورد آزمایش قرار بگیرد. در طول سال‌ها چندین آزمایش اتمی و هیدروژنی در این منطقه صورت گرفت تا آن را به یکی از شناخته شده‌ترین مکان‌ها برای آزمایش اتمی در جهان تبدیل کند. 63 سال پیش اولین بمب هیدروژنی تاریخ در جزایر مارشال و با کد رمز ایوی مایک منفجر شد.

این جزیره در میان اقیانوس آرام یکی از دورافتاده‌ترین نقاط جهان به شمار می آید و از جهتی در دنیا بی‌همتا به حساب می‌آید؛ چرا که تنها مکانی که دو کشور در آن به انجام آزمایش اتمی دست زده‌اند، این جزیره است. در سالهای 1957 و 1958 انگلیسی‌ها در این جزیره دو آزمایش بمب هیدرو‍ژنی را انجام داده و سپس آن را ترک کردند. در سال 1962 میلادی آمریکایی‌ها از این سایت شروع به استفاده کرده و تا سال 1969 میلادی در حدود 22 انفجار را در این مکان صورت دادند.

بدون شک بحث‌برانگیزترین مکان آزمایش اتمی در جهان سایت آزمایشی مورورا در اقیانوس آرام است که به عنوان بخشی از قلمرو فرا سرزمینی فرانسه به حساب می‌آید. این جزایر برای سال‌های طولانی به عنوان محلی برای آزمایش‌های هسته‌ای فرانسه بین سال‌های 1966 تا 1996 به حساب می‌آمد. این جزایر در نزدیکی دو کشور استرالیا و نیوزلند قرار داشتند و مقامات این دو کشور بارها اعتراض شدید خود را در مورد این آزمایش ها اعلام کردند. در این میان حتی کشور نیوزلند یک بار اقدام به اعزام کشتی‌های جنگی به نزدیک این جزایر برای اعتراض به این اقدامات کرد. بمب‌گذاری عوامل فرانسوی در کشتی طرفداران صلح سبز در سال 1985 که به مرگ یک نفر منجر شد، اعترضات شدیدی را متوجه فرانسه کرده و باعث شد این کشور در سال 1996 آخرین آزمایش اتمی خود را در این مکان انجام دهد.

منطقه لوپ نور در چین مکانی بود که در اکتبر سال 1964 اولین آزمایش اتمی کشور چین در آن صورت گرفت. در این منطقه چیزی در حدود 44 آزمایش اتمی انجام شده است که 22 عدد از آنها در منطقه جوی بالای این مکان و 22 عدد از آنها به صورت زیرزمینی انجام شده است. این منطقه که اولین بمب هیدروژنی چین نیز در سال 1967 در آن محل مورد آزمایش واقع شد یکی از حساس ترین نقاط در چین به حساب آمده و دسترسی به آن برای بسیاری غیر ممکن است.

این منطقه در کشور قزاقزستان امروزی در سال‌های جنگ سرد به عنوان مهم‌ترین مرکز آزمایش‌های هسته‌ای اتحاد شوروی مورد استفاده قرار می گرفت. چیزی در حدود 465 انفجار اتمی بین سالهای 1949 تا 1981 در این مکان انجام شده است. برای سال‌ها این مکان یکی از مورد علاقه ترین نقاط در دنیا برای سرویس‌های اطلاعاتی غربی بود. امروز جمعیت زیادی از این کشور به دلیل این آزمایشات دچار مشکل شدند.