کسی که بدون دعوت سر سفرهای بنشیند.
کسی که به صاحب خانه دستور امر و نهی فراوان کند.
کسی که از لئیم انتظار احسان داشته باشد.
کسی که در امر پنهانی دو نفر داخل شود بدون آنکه آنان به او اجازه دهند.
کسی که در مجلس، جایی بنشیند که اهلیت آنجا را ندارد.
کسی که با فردی سخن بگوید که به وی گوش نمیدهد.»
منبع: بحارالانوار، ج 77، ص 47
انتهای پیام/