به گزارش خبرنگار حوزه افغانستان باشگاه خبرنگاران جوان، ناامنی‌ها در افغانستان این روزها بیشتر از هر زمان به چاره‌اندیشی‌های سیاسی نیازمند است برهمین اساس بحث‌هایی مبنی بر حضور یک چهارضلعی برای بازگرداندن امنیت در این کشور به‌گوش می‌رسد.

 

در آغازین روز هفته جاری انفجارهایی انتحاری در دو نوبت اسعدآباد مرکز ولایت کنر به‌وقوع پیوست که در جریان آن در مجموع  26نفر کشته و 49نفر زخمی شدند. البته از سال‌های دور و زمانی که نظامیان آمریکایی در7اکتبر2001میلادی به‌بهانه مبارزه با تروریسم و القاعده، زنجیر انفجار و ناامنی‌ها را در این کشور بنیان‌گذاری کردند، همه مردم افغانستان می‌دانستند که مبارزه آمریکا با القاعده‌ای که ساخته‌ و‌ پرداخته سیاست‌های کاخ‌سفید است، تنها بهانه‌ای برای گستردن چتر ناامنی بر سر مردم این کشور است.

 

در چنین شرایطی دو مسئله عمده پیرامون راهکارهای دولت افغانستان مطرح می‌شود که هر دوی آن‌ها قابل تامل است. یکی از این راهبردها عقب‌نشینی نظامیان افغانستان از مواضعی است که در آن‌ها درحال مبارزه با طالبان هستند؛ به‌گونه‌ای که مقامات وزارت دفاع ملی این کشور این‌گونه عقب‌نشینی‌ها را "تاکتیکی" عنوان می‌کنند. راهکار دیگر که دولت این کشور برای مقابله با ناامنی‌ها و پدیده تروریسم به آن چشم دوخته است،  گفت‌و‌گوها و نشست‌های چهارجانبه‌ای است که در آن سه کشور آمریکا، چین، پاکستان و گروه طالبان حضور دارند تا شاید راهی به‌سوی رهایی از چالش‌های نامنی این کشور برای دست‌یابی به صلح محقق شود.

 

علاوه بر آن‌که رسیدن به صلح و پایان دادن به اقدامات تروریستی طالبان و القاعده در سرزمین افغان‌ها با وجود انفعالات موجود در نشست چهارجانبه مذکور، غیرممکن به‌نظر می‌رسد؛ موضوع دیگری نیز وجود دارد که بیش از آن‌که افق صلح را نمایان کند، به شعله‌هایی از آتش چالش و بحران در این کشور دامن می‌زند. این مورد نگران کننده برای صلح افغانستان، حمایت‌هایی است که کاخ‌سفید از جریان نشست چهارجانبه صلح دارد.

 

 در همین راستا چندی قبل "باراک اوباما" در تماس‌های تلفنی با "اشرف غنی‌احمد زی" رئیس جمهور افغانستان و "عبدالله عبدالله" نخست وزیر این کشور از نشستی که موسوم به گفت‌و‌گوهای صلح بین دولت‌افغانستان و طالبان می‌باشد، حمایت کرد. اوباما در این تماس‌ها ضمن حمایت از نشست مذکور، از عملکرد نظامیان کاخ‌سفید در جریان درگیری‌های القاعده با کابل، ستایش و اعلام خرسندی کرد.

پر واضح است دولتی مانند آمریکا که بقای استعمارش را در ناامنی و بحران‌های خودساخته در منطقه می‌بیند، وقتی موازی با سلطه‌طلبی‌اش از روند نشستی که یک‌سویش طالبان و القاعده هستند حمایت می‌کند؛ بی‌تردید رگه‌هایی از هژمونی ایالات متحده در آن وجود دارد.
 
 

 

در مورد پاکستان باید عنوان کرد که اسلام‌آباد گرچه هیچ‌گاه مستقیما از گروه‌هایی مانند طالبان و القاعده حمایت نکرده است اما در برخی اوقات، افغانستان را به حمایت از ناامنی‌ها در کشورش متهم کرده و البته در بقیه اوقات نیز ادعای دوستی‌های پایدار با همسایه شمالی‌اش را عنوان کرده است؛ لذا با وجود فراز و فرودهای فراوان مواضع اسلام‌آباد درقبال کابل، نمی‌توان اظهارنظری قطعی مبنی بر اراده مصمم پاکستان درجهت پایان دادن به اوضاع آشفته افغانستان ایراد کرد.

آمریکا هم که خود در پشت‌پرده همه این ماجراها قرار دارد و با برگزیدن نقش بازیگردانی عوامل تنش‌زا در افغانستان عمل می‌کند از هر حیثی معلوم‌الحال است، از حمایت از شبکه‌های مختلف تروریستی در منطقه گرفته تا حمایت از «صلح افغانستان»؛ چرا که سیاست‌های کاخ‌سفید گاهی حضور در منطقه را به اسم مقابله با تروریسم و لشگرکشی نظامی معنا می‌کند همانند آن‌چه که در سال 2001 به‌بهانه از میان برداشتن عوامل انفجار برج‌ها سازمان تجارت جهانی نیویورک صورت دادند و از این رهگذر، کشتار وحشیانه زنان و کودکان افغانی را کلید زدند. درحال حاضر نیز واشنگتن از نشست «صلح» همایت می‌کند، نشستی که در آن‌سوی میز، دشمنان ملت افغانستان یعنی طالبان دست‌پرورده آمریکا حضور دارند.

 

 اما به‌نظر می‌رسد تمرکز به توان مردمی در داخل کشور و تمرکز و سرمایه گذاری روی عوامل موثر و درونی که خود بزرگترین قربانی تروریسم و طالبان هستند می‌تواند بهترین راه برای تقویت پیشرفت و گسترش آینده افغانستان است.
 
گزارش از: وحید امیدی‌موحد

انتهای پیام/