به گزارش خبرنگار حوزه افغانستان باشگاه خبرنگاران جوان؛ امنیت از جمله مفاهیمی است که در مباحث علوم سیاسی و روابط بین‌الملل جایگاه برجسته‌ای دارد. صاحبنظران اساسی‌ترین ویژگی حکومت‌ها را تامین امنیت جمعی و فردی اتباع یک کشور می‌دانند. به طوری که در قرن 16 اساسی‌ترین بحث اروپا بحث امنیت بود. لذا سامان گرفتن دولت‌ها و نظام ولسوالی نیز بر همین اساس شکل گرفت.

سازمان‌های بین‌المللی همواره تلاش نموده‌اند نقشی موثر در تامین و حفظ امنیت انسانی در جوامع داشته باشند. اما آنچه مهم به نظر می‌رسد این است که علی‌رغم  وابستگی امنیت انسانی به سازمان‌های غیردولتی و فراملی باز هم دولت‌ها نقشی اساسی در تامین و حصول امنیت در سطح ملی و منطقه‌ای دارند. بطور مثال مناسبات سیاسی دوستانه یا خصمانه بین حکومت‌های همسایه نقشی اساسی برای تامین امنیت انسانی در دو کشور دارد. زیرا مسایلی وجود دارد که نیازمند همکاری متقابل و دوجانبه یک یا چند کشور برای حل و فصل آن می‌باشد.

قاچاق و تجارت مواد مخدر، قاچاق انسان و مسایل قومی – نژادی همواره امنیت انسانی را در سطح ملی و منطقه‌ای تهدید می‌کند. لذا همکاری و یا عدم همکاری کشورهای عضو یک منطقه جغرافیایی در تامین امنیت نقشی اساسی دارند.در ثبات امنیتی و سیاسی در درون کشورها ورای مرزهای سیاسی این کشورها دارد.

غرب آسیا از جمله مناطق مهم جغرافیایی است که از نظر تعدد و کثرت فرهنگ، مذهب و اقوام نمونه قابل توجهی به شمار می‌رود . اهمیت ژئواکونومیکی و ژئوپلیتیکی این منطقه نیز باعث شده است که مقوله امنیت انسانی در این منطقه به عوامل مختلف ملی و فراملی مرتبط باشد. کشورهای عضو این مجموعه شامل افغانستان، ترکمنستان، پاکستان، عراق و سوریه از جمله کشورهایی هستند که عموما از مشکلات اقتصادی، درگیری سیاسی، تروریسم و ناامنی رنج می‌برند. در سال‌های اخیر کشمکش‌ها و منازعات در این منطقه به اوج خود رسیده است که دامنه تاثیرات آن تا هزاران کیلومتر آن‌سوتر امنیت انسانی را در سراسر جهان با خطر جدی مواجه نموده است.

حال امنیت این روزهای افغانستان به دلیل مداخله بیگانگان در امور آن است، مداخله‌هایی که پس از این هم قطع نخواهد شد. یک عامل مهم و شاید مهمترین عامل در منطقه که در نوع رابطه این کشور با همسایگان خود تاثیر داشته است، حضور قدرت‌های جهانی در افغانستان است.

این قدرت‌ها در گذشته و حال در مورد افغانستان مداخله نموده‌اند. آمریکا و انگلیس به افغانستان به عنوان گذرگاه دست‌یابی و حضور در آسیای مرکزی، محاصره چین، کنترل روسیه و تهدید پاکستان نگاه می‌کنند و از سویی دیگر آن را هم‌مرز جمهوری اسلامی ایران می‌بینند که می‌توانند از آن به عنوان اهرم فشار علیه کشور انقلابی ایران استفاده کنند. این قدرت‌ها ضمن بازیگری مستقیم در مسائل افغانستان، عوامل منطقه‌ای خود را نیز وارد کار کرده‌اند.

روسیه و چین نیز از نظر امنیت ملی خود نگران حضور قدرت‌های جهانی رقیب، به ویژه آمریکا و انگلیس، در فضای ژئواستراتژیک مرزهای جنوبی روسیه و غربی چین می‌باشند. از این رو نسبت به تحولات افغانستان بی‌طرف نبوده و از بروز پدیده‌های سیاسی در افغانستان که منجر به گشودن راه نفوذ آمریکا در آسیای مرکزی نگران بوده و در مقاطعی واکنش نشان می‌دهند.

ارتباطات مستمر کشورهای همسایه به خصوص پاکستان و ایران با افغانستان چنانچه از کشورهای پیرامونی از جمله چین و روسیه هم حمایت گردد می‌تواند، در کاهش بحران موثر باشد، اگر تهران، کابل و اسلام آباد بتوانند، به توافق‌های اساسی برسند، توافقات آن ها یقینا می‌تواند هم برای تأمین امنیت، هم برای ایجاد نظم و ثبات و هم برای بهبودی در امور بازسازی و اقتصادی افغانستان، مفید باشد. در سال‌های اخیر با تلاش‌های ایران، روسای جمهور افغانستان، ایران و پاکستان بر ضرورت تداوم دوستی و یافتن راهی برای حل مشکلات موجود در افغانستان اتفاق نظر داشته اند. تداوم این تعاملات و حضور چین و روسیه در کنار ایران، پاکستان و افغانستان، می‌تواند نقش کشورهای منطقه را در حل بحران افغانستان پررنگ سازد.