چنددرصد دانش آموزان درکپر درس‌می‌خوانند؟
پس از سالها که دانش آموزان مدرسه «مرتضی سیدآباد»روی زمین تحصیل می کردند، پس ازانتشار گزارشی، اینک صاحب میز ونیمکت شدند اماهنوز بخشی از این دانش آموزان در کلاس هایی بی ستون درس می خوانند.
به گزارش گروه وبگردی باشگاه خبرنگاران جوان؛ سال ها بود دانش آموزان دبستان «مرتضی سید آباد» در بخش دشتیاری واقع در شمال شهرستان چهابهار نیمکت نداشتند .
دانش آموزان چابهاری بر روی دو زانو نشسته و دفتر و کتاب خود را بر روی زمین خاکی می گذاشتند، با سختی شرایط کنار می آمدند و تحصیل می کردند.
چندی پیش در گزارشی با عنوان «علم آموزی در سایه محرومیت/ دبستانی که در لیست آموزش و پرورش نیست» تنها گوشه ای از شرایط سخت تحصیل در دبستان مرتضی سید آباد بیان شد تا تلنگر کوچکی به وجدان های خاک خورده، بزند.
در این گزارش به دانش آموزانی اشاره شده بود که کیفشان کاور پتو است و حسرت داشتن کیف یا یک دست لباس نو یا حتی یک نیمکت که بر روی آن بنشینند و با دل و جان به حرف های معلم گوش دهند، داشتند.
در این روستا فقر بلای جان خانواده ها شده، دانش آموزان با لباس های مندرس و پاره به مدرسه می آیند. سقف مدرسه چوبیست و بلوک هایی با قدمتی بیش از ۲۰ سال دیوار این مدرسه در روستای دشتیاری چابهار شده است. این مدرسه ۱۳۰ دانش آموز دارد و تا اوایل همین هفته، تنها یک کلاس آن نیمکت داشت و می توان حدس زد دانش آموزی که قرعه کلاس بی نیمکت و میز به نام او می افتاد چه حسرتی به دل داشت.
اما امروز که کمتر از یک هفته از انتشار گزارش «علم آموزی در سایه محرومیت» می گذرد؛ حسین رودینی مدیر این مدرسه محروم که از زندگی اش برای تدریس به این دانش آموزان گذشته در تماسی، با ابراز خرسندی از انتشار گزارش می گوید: اداره آموزش و پرورش بخش دشتیاری پس از انتشار گزارش به دبستان ما میز و صندلی فرستاد. تعداد ۶۰ میز و صندلی برای دو کلاس ما ارسال کردند اما هنوز بقیه دانش آموزان به دلیل کمبود فضای آموزشی و استفاده از کپر نمی توانند از میز و صندلی استفاده کنند.
مدیر مدرسه از خوشحالی دانش آموزان می گوید: از هنگامی که شنیده بودند می خواهند صاحب میز و صندلی شوند سر جاده منتظر کامیونی که بار آن میز و صندلی شده بود ایستاده بودند.
نبود فضای آموزشی مناسب مشکل دانش آموزان دشتیاری
رودینی مشکل اصلی دانش آموزان بخش دشتیاری را نبود فضای آموزشی می داند و می گوید: ما نیاز به مدرسه نوساز داریم. مدرسه ای که حصار داشته باشد. مدرسه ما دارای دو کلاس و با قدمت حدود ۳۰ سال با سقف چوبی است که مقاوم و استاندار نیست.
وی ادامه می دهد: فضای کپر هم باز است برخی از دانش آموزان هنگام زنگ تفریح به خانه هایشان می روند. یکی دیگر از مشکلات تحصیل در فضای باز کپر، رد شدن وسایل نقلیه از کنار محل تحصیل است که حواس دانش آموزان را پرت می کند و حتی دانش آموزان در معرض خطر تصادف نیز هستند.
تنها درخواست معلم چهابهاری ساخت مدرسه است. مدرسه ای که حق طبیعی دانش آموزان است. مدرسه ای که برای ۱۳۰ دانش آموز دست‌کم چهار کلاس داشته باشد. مدرسه ای که شبیه مدرسه باشد.
این مدرسه یک معلم رسمی هم دارد. معلمی که همیشه در شرایط سخت همراه و دلسوز مدیر و دانش آموزان مدرسه بوده است. معلم های دیگر این دبستان نیز یکی سرباز معلم و دیگری خرید خدمات آموزشی است که حقوق های ناچیزشان با وقفه های چند ماهه پرداخت می شود.
منبع: مهر
انتهای پیام/
دانش آموزان چابهاری بر روی دو زانو نشسته و دفتر و کتاب خود را بر روی زمین خاکی می گذاشتند، با سختی شرایط کنار می آمدند و تحصیل می کردند.
چندی پیش در گزارشی با عنوان «علم آموزی در سایه محرومیت/ دبستانی که در لیست آموزش و پرورش نیست» تنها گوشه ای از شرایط سخت تحصیل در دبستان مرتضی سید آباد بیان شد تا تلنگر کوچکی به وجدان های خاک خورده، بزند.
در این گزارش به دانش آموزانی اشاره شده بود که کیفشان کاور پتو است و حسرت داشتن کیف یا یک دست لباس نو یا حتی یک نیمکت که بر روی آن بنشینند و با دل و جان به حرف های معلم گوش دهند، داشتند.
در این روستا فقر بلای جان خانواده ها شده، دانش آموزان با لباس های مندرس و پاره به مدرسه می آیند. سقف مدرسه چوبیست و بلوک هایی با قدمتی بیش از ۲۰ سال دیوار این مدرسه در روستای دشتیاری چابهار شده است. این مدرسه ۱۳۰ دانش آموز دارد و تا اوایل همین هفته، تنها یک کلاس آن نیمکت داشت و می توان حدس زد دانش آموزی که قرعه کلاس بی نیمکت و میز به نام او می افتاد چه حسرتی به دل داشت.
اما امروز که کمتر از یک هفته از انتشار گزارش «علم آموزی در سایه محرومیت» می گذرد؛ حسین رودینی مدیر این مدرسه محروم که از زندگی اش برای تدریس به این دانش آموزان گذشته در تماسی، با ابراز خرسندی از انتشار گزارش می گوید: اداره آموزش و پرورش بخش دشتیاری پس از انتشار گزارش به دبستان ما میز و صندلی فرستاد. تعداد ۶۰ میز و صندلی برای دو کلاس ما ارسال کردند اما هنوز بقیه دانش آموزان به دلیل کمبود فضای آموزشی و استفاده از کپر نمی توانند از میز و صندلی استفاده کنند.
مدیر مدرسه از خوشحالی دانش آموزان می گوید: از هنگامی که شنیده بودند می خواهند صاحب میز و صندلی شوند سر جاده منتظر کامیونی که بار آن میز و صندلی شده بود ایستاده بودند.
نبود فضای آموزشی مناسب مشکل دانش آموزان دشتیاری
رودینی مشکل اصلی دانش آموزان بخش دشتیاری را نبود فضای آموزشی می داند و می گوید: ما نیاز به مدرسه نوساز داریم. مدرسه ای که حصار داشته باشد. مدرسه ما دارای دو کلاس و با قدمت حدود ۳۰ سال با سقف چوبی است که مقاوم و استاندار نیست.
وی ادامه می دهد: فضای کپر هم باز است برخی از دانش آموزان هنگام زنگ تفریح به خانه هایشان می روند. یکی دیگر از مشکلات تحصیل در فضای باز کپر، رد شدن وسایل نقلیه از کنار محل تحصیل است که حواس دانش آموزان را پرت می کند و حتی دانش آموزان در معرض خطر تصادف نیز هستند.
تنها درخواست معلم چهابهاری ساخت مدرسه است. مدرسه ای که حق طبیعی دانش آموزان است. مدرسه ای که برای ۱۳۰ دانش آموز دست‌کم چهار کلاس داشته باشد. مدرسه ای که شبیه مدرسه باشد.
این مدرسه یک معلم رسمی هم دارد. معلمی که همیشه در شرایط سخت همراه و دلسوز مدیر و دانش آموزان مدرسه بوده است. معلم های دیگر این دبستان نیز یکی سرباز معلم و دیگری خرید خدمات آموزشی است که حقوق های ناچیزشان با وقفه های چند ماهه پرداخت می شود.
منبع: مهر
انتهای پیام/
