در بررسی غیر عصبی عشق موارد غیر ارادی مانند افزایش ضربان قلب، لبخند و تغییر مردمکها را می توان نام برد.
در بررسی عصبی عشق محققان شروع به یک مطالعه تجربی کردند و تصویری که یک فرد عاشق آن است را به وی نشان دادند و همزمان علائم عصبی فرد را با روشهای تصویربرداری ( FMRI ، EEG، MEG، PET ) یا روشهای دیگری که تغییر شیمیایی عصبی در خون را اندازه گیری میکند، ثبت کردند.
محققان اظهار کردند: برای نتیجه مطلوب ما علائم عصبی فرد را در دو حالت نگاه کردن به عکس عشق خود و یک عکس معمولی مورد بررسی قرار دادیم و در نتایج مشاهد کردیم که ذهن انسان در لحظات عاشقانه الگوی متفاوتی را از خود نشان میدهد.
دانشمندان تصریح کردند: عشق فعال کننده منطقه تگمنتوم شکمی مغز شامل نورونهای انتقال دهنده عصبی دوپامین است، دوپامین مرتبط با پاداش، مجازات، اعتیاد، یادگیری، نوآوری، تعجب و برجستگی پدیدههای دیگر است همچنین عشق ممکن است باعث کاهش سطح سروتونین خون نیز شود.
علاوه بر موارد فوق عشق ممکن است باعث کاهش فعالیت در قشر جلوی مغز ( PFC ) و در آمیگدال شود، این بخش بزرگ مغز چندین عملکرد را به عهده دارد که تصمیم گیری، شناخت، توجه، احساسات و برنامهریزی در این بخش صورت میگیرد همچنین آمیگدال یک مرکز مهم از سیستم عاطفی است مخصوصا در هنگام ترس سریعا واکنش نشان می دهد.
عشق در مغز زنان و مردان تاثیر متفاوتی دارد، در مردان قشر بصری مغز و در زنان هیپوکامپ (یک بخش کلیدی از سیستم حافظه) تحت تاثیر قرار می گیرد.
انتهای پیام/