وي، مهمترين اين داروها را كورتيكواستروئيدها بويژه دگزامتازون، داروهاي ضد جنون مانند الانزاپين، بعضي از داروهاي ضد ايدز، داروهاي سوكوبگر سيستم ايمني (سيكلوسپورین، تاكروليموس)، نياسين، داروهاي ضد فشارخون مانند هیدروکلروتیازید، پروپرانولول، آتنولول، متوپرولول و... و فني‎تويین برشمرد و افزود: در صورت ضرورت، مصرف يكي از اين داروها به تشخیص پزشک معالج در این گروه بیماران، قند خون بايد به طور مرتب پايش شود و ممكن است افزايش دوز داروهاي ضد ديابت ضروري باشد.

 حنيفه با اشاره به اينكه چه افرادي بايد داروهاي كاهنده قند خون را دريافت كنند، اظهار كرد: تشخيص ديابت بر اساس وجود يكي از سه شرط زير براي بيماران گذاشته مي‎شود: وجود علائم و نشانه‎هاي ديابت شامل پر ادراري، پر نوشي و كاهش وزن غير عمومي بدون علت مشخص به همراه قند خون تصادفي بالاتر يا تصادفي mg/dLit 200 _ قند خون ناشتاي بالاتر يا مساوي mg/dLit 126 (منظور از ناشتا، دريافت نكردن كالري براي مدت 8 ساعت است) و اینکه تست تحمل گلوكز خوراكي مختل اگر در يك فرد بالغ، قند خون دو ساعت پس از مصرف 75 گرم گلوكز حل شده در آب، بالاتر يا مساوي mg/dLit 200 باشد.

كارشناس تجويز و مصرف منطقي داروي دانشگاه افزود: در بیماران با دیابت تیپ یک، دریافت دارو ضروری است و داروی انتخابی براي این گروه از بیماران انسولین است. در بیماران با دیابت تیپ دو در صورتي كه فرد با تغيير شيوه زندگي خويش از راه اصلاح رژیم غذایی و افزایش فعالیت بدنی بهبود پيدا نكند نیاز به داروهای خوراکی پایین آورنده قند خون پیدا می‎کند و در صورت کنترل نكردن بیماری با این داروها در نهایت نیاز به تجویز انسولین است. در مورد دیابت بارداری نیز نخستین اقدام، پیشگیری با تغيير شيوه زندگي در زمينه‌هاي تغذيه و ورزش از راه اصلاح رژیم غذایی و افزایش فعالیت بدنی است و در صورت نیاز توسط پزشک دارو تجویز می‌شود.