عباس منان نقاش عکاس و مستندساز افغانستانی در گفتگوی اختصاصی با خبرنگار حوزه افغانستان باشگاه خبرنگاران جوان شرکت کرده و از نحوه فعالیت‌های خود در ایران می‌گوید، متن زیر حاصل این گفتگوی دوستانه است.

 

منان: متولد 1360 مزارشريف هستم و 6 ساله بودم که به همراه خانواده مهاجر شدیم. ابتدا به شهر مقدس مشهد آمدیم و در حال حاضر در قم زندگی می‌کنیم.  نقاشی را در 1386 آغاز کردم و در سال‌های 87 و 88 هم به ترتیب مستند و عکاسی را کلید زدم. البته با همه این‌ها خودم را خیاط مهاجری بیشتر نمي‌دانم که در کارگاه زیرزمینی‌اش مشغول به دوختن سر آستین است.

 

منان: بسیاری از هنرمندان به دلیل دردی که در سینه دارند به فعالیت‌های هنری روی می‌آورند گویی در آثار هنری به دنبال آرامش گمشده‌ای هستند که در کشاکش زندگی از دستشان رفته است و خلق یک اثر هنری می‌تواند آرامش از دست رفته را به آنان بازگرداند. من هم مانند هر هنرمند دیگری در خلق آثارم به دنبال لذت و آرامش خاطر بودم و به نظرم این مسأله را به خوبی می‌شود در آثارم مشاهده کرد. ابتدا رئالیست بودم اما در حال حاضر پیرو مکتب سورئال هستم و از اشيا اطرافم در خلق یک اثر کمک می‌گیرم مانند یک کلید، سکه و یا حتی نوارهای فيلم. در بخش عکاسی هم بیشتر به عکاسی مستند اجتماعی و پشت صحنه پرداخته‌ام.

 

منان: دو کار مستند با عنوان «مهاجرین زیرزمینی» و «2014» ساخته‌ام. در سال 1391 هم یک فیلم کوتاه به نام «سکوت کتاب‌ها» را به عنوان پایان نامه برای انجمن فیلم سازان استان قم ساختم. 

  

منان: به دنبال مطرح شدن نبودم من حتی تاکنون نقاشی‌ها و عکس‌هایم را برای نقد به هیچ سازمان و نهادی نفرستاده‌ام. 

 

منان: آثارم مانند اعضای خانواده‌ام هستند همانطور که هیچ کس فرزندانش را برای عرضه و فروش ارائه نمی‌کند من هم هيچوقت به فکر فروش آنها نخواهم بود.

انتهای پیام/