بر طبق آمار منتشر شده در مرکز آمار ایران، نرخ بیکاری در سال 94 در کشور 11 درصد بوده است و آمار بیکاری جوانان زیر ۳۰ سال هم نشان می دهد تلاش بسیاری از کارجویان برای دستیابی به شغل بی نتیجه مانده است.

گرچه رئیس جمهور در اواخر سال 94 از ایجاد قریب به یک میلیون شغل در 2 سال اخیر خبر داده اما آمارها و ارقامی که کارشناسان از آن سخن به میان می‌آورند، نشان می‌دهد که کشور با نوعی بیکاری انباشته شده دست و پنجه نرم می‌کند. بیکاری با وجود اقدامات دولت، همچنان سدی در برابر عبور از بحران اقتصادی باقی مانده است و همچون کوهی در برابر دولت قد علم کرده است. 

برخی کارشناسان معتقدند که در هر ساعت حدود ۱۵۰ نفر به جمعیت بیکاران کشور افزوده می‌شود. در صورتی که این آمار در رابطه با بیکاری در کشور صحت داشته باشد شمار افرادی که در روز بیکار می شوند ۳۶۰۰ نفر، در هفته ۲۵۲۰۰ نفر، در ماه ۱۰۸ هزار نفر خواهد بود. به عبارتی دیگر به طور تقریبی در هر سال یک میلیون و سیصدهزار نفر بیکار به جمعیت بیکاران کشور اضافه می شود و این آمار می تواند نگران کننده باشد.

اشتغال و دستیابی افراد به شغل مورد نظر از اساسی ترین نیازهای یک جامعه و یکی از اهداف کلان توسعه در اغلب کشورها به حساب می‌آید. کاهش بیکاری و توسعه فعالیت های شغلی از جمله اقداماتی است که دولت ها برای جلوگیری و رفع آثار مخرب اجتماعی، اقتصادی و فرهنگی بیکاری در دستور کار خود قرار می‌دهند. 

گرچه دولت‌ها هر کدام در ایران برای کاهش این معضل اجتماعی اقداماتی انجام داده اند اما آنچه در باطن در دهه های اخیر در این رابطه صورت گرفته است چیزی جز ارائه آمار و گزارش از طرح‌های متعدد اشتغالزایی از سوی دولت ها نبوده است و در این میان، همواره اعلام شده به زودی این مشکل در کشور ریشه کن و پرونده آن بسته می شود اما با این حال این کارجویان هستند که برای پیدا کردن کار روانه موسسات کاریابی و دست به دامان صفحات آگهی روزنامه‌ها و سایت‌ها می شوند.

دنبال کار می گردی؟ به دنبال یک شغلی؟ کلیک کن، اینجا کار هست. از این دست آگهی ها در فضای مجازی زیاد به چشم می‌خورد. آگهی هایی که هر کدام گرچه به نوعی می تواند رفع از حاجات کارجویان برآورده کند اما عموما این شغل های شغل های کاذب و دست چندم و چند روزه هستند. با نیم نگاهی به آگهی‌های کاریابی می توان نتیجه گرفت که بیش از نیمی از آگهی های اشتغال در صفحات کاریابی به مشاغلی چون منشیگری، بازاریابی‌های تلفنی و شبکه‌ای و فروشندگی اختصاص دارد. اما در میان این آگهی‌ها، مشاغل جالب توجهی هم به چشم می‌خورند. آگهی‌هایی مانند استخدام دستفروش در مترو.

تعدادشان را کسی نه می‌داند و نه شمارش کرده است اما می شود این را به چشم دید که هر روز بر تعداد آنها افزوده می شود. دستفروشان مترو را می گویم. شغلی که در چند سال اخیر در تهران ریشه دوانده و بسیاری از بیکاران را به سمت خود کشانده است. می گویند دستفروشی جزو شغل های کاذب است اما همین شغل کاذب در ایران طرفداران زیاد دارد چرا که درآمد بخور و نمیرش به سرمایه اندکش می ارزد. بسیاری از دستفروشان مترو را جوانان و زنان تشکیل می دهند. 

گرچه در بین این دستفروشان افراد مسن و کودکان هم دیده می شود اما با این حال می توان گفت که زنان بخش عمده دستفروشان مترو را به خود اختصاص می دهند، زنانی که یا خود سرپرست خانوار هستند یا به خاطر درآمد کم شوهرانشان مجبور به دستفروشی شده اند. گرچه سال هاست که مترو با دستفروشی مبارزه می کند اما هر بار در این مبارزه شکست می خورد و باز هم باید شاهد افزوده شدن دستفروشانی جدید در قطارهای مترو باشد.

دستفروشی گرچه نمی تواند شغلی خوب برای بیکاران محسوب شود اما در این اوضاع نابسامان اقتصادی و بازار کار، شغلی با درآمد ماهی حداقل 600 تومان و بدون معرف، سابقه کار و سرمایه می تواند بسیاری از افراد را به خود جذب کند حتی اگر با ساعت ها ایستادن و تلوتلو زدن در قطار و پاره کردن حنجره همراه باشد. گرچه دستفروشی در ایران سال های سال است که وجود دارد اما آگهی استخدام دستفروش شاید بتواند اولین گام های رسمیت بخشیدن به این شغل در ایران باشد. آگهی که شاید هر جویای کاری را وسوسه کند تا به این کار روی آورد. آن طور که شواهد نشان می دهد فروشندگی در مترو شرایط خاصی را نمی طلبد. 

در تماس روزنامه «ابتکار» با صاحب آگهی، معلوم شد که به غیر از توانایی فیزیکی ویژگی خاصی برای فروشنده شدن در مترو نیاز نیست. آگهی دهنده با اولین تماس و در همان جملات اول بدون چون و چرا به راحتی کار را به شما واگذار می‌کند و در ازای کالاهایی که به شما می‌دهند تنها یک مدرک معتبر یا یک سند مالکیت طلب می‌کند. آن طور که صاحب آگهی می گوید، عموما میزان کالاها و اجناس به صورت توافقی به فروشنده داده می شود و مبلغ درآمد روزانه بین صاحب کالا و دستفروش تقسیم می شود. 

هر چند که عده ای معتقدند دستفروشی شغلی پر درآمد است اما دستفروشی بدون هیچ سرمایه ای نمی تواند درآمد زا باشد. چرا که براساس گفته های صاحب آگهی تنها 35 درصد درآمد روزانه به فرد فروشنده تعلق می گیرد و 65 درصد درآمد به صاحب کالا می رسد. در واقع استخدام دستفروش در مترو بیشتر به نفع وارد کنندگان کالا به خصوص واردکنندگان کالاهای چینی و قاچاق از جمله لوازم آرایشی، بهداشتی و لوازم جانبی موبایل است چرا که دستفروشان می توانند به راحتی کالاهای چینی او را در مترو آب کنند و آن را به پول نزدیک کنند.

سال های پیش بود که مرده سوزی ایرانیان در ژاپن دست مایه بسیاری از طنزنویسان و فیلم نامه نویسان قرار گرفت اما پس از آن مهاجرت کاری ایرانیان به باد فراموشی سپرده شد. موضوعی که این روزها دوباره در میان آگهی های کاریابی به وفور دیده می شود و بازار کار را سیاه تر از قبل می کند.

به تازگی در آگهی‌های استخدام منتشر شده، آگهی اعزام کارگران و فنی‌کاران ایرانی به ترکیه، امارات و دبی به چشم می‌خورد. اما حقوق و مزایای کار در این کشورها چقدر است؟ اخیراً آگهی‌های عجیبی مبنی بر اعزام کارگر و فنی‌کار به کشورهای همجوار ایران به چشم می‌خورد و برای این افراد حداقل حقوق یک میلیون و 200 هزار تومان در نظر گرفته شده است. 

مدیر یکی از موسسه‌های کاریابی در این خصوص می گوید: یک میلیون تومان هزینه سفر به این افراد داده می‌شود و هر سه یا چهار ماه یک بار، یک هفته تا ده روز مرخصی برای سفر به ایران به آنها داده می‌شود. او ادامه می دهد: این افراد ماهانه حداقل حقوق یک میلیون و 300 هزار تومان تا دو میلیون تومان دریافت می‌کنند و باید حتماً از مهارت‌های ام. دی. اف کاری، تولیدی لباس یا دوخت روکش مبلمان برخوردار باشند، این در حالی است که افراد اعزامی از ایران دارای مزایای بیمه و جای خواب برای سکونت در این کشورها هستند.

منبع: روزنامه ابتکار

انتهای پیام/