ملا اختر محمد منصور، رهبر گروه طالبان، در سال‌ ۱۹۶۸ در بند تیمور، در روستایی در ولسوالی میوند ولایت قندهار به دنیا آمد. اختر محمد منصور معروف به ملا اختر منصور، پس از مرگ محمد عمر رهبر جدید طالبان بود. پیش از این؛ وی به عنوان معاون ملا محمد عمر فعالیت داشت. ملا اختر محمد منصور در حاکمیت رژیم طالبان بر افغانستان، سرپرست وزارت هوانوردی ملی بود، اما در چند سال اخیر، رهبری امور نظامی طالبان را برعهده داشت. انتخاب محمد منصور پس از جلسه فرماندهان ارشد طالبان و بعد از اعلام رسمی مرگ ملاعمر صورت گرفت.

در اعلامیه‌ای که طالبان یک روز پس از تأیید مرگ ملا عمر منتشر کرد آمد علما و مشایخ و بزرگان امارت اسلامی با ملا اختر محمد منصور بیعت کردند. اما انتخاب ملا منصور برای رهبری طالبان آخر ماجرا نبود، چرا که اعتراضات زیادی از سوی بعضی مقامات عالی‌رتبه طالبان نسبت به نحوه انتخاب وی مطرح شد.

معترضان انتخاب ملا منصور را بر خلاف رسوم و قوانین طالبان می‌دانستند. آن‌ها اعلام کردند به‌زوی رهبر جدید طالبان اعلام خواهد شد. ادامه اختلافات بر سر رهبری طالبان موجب درگیری‌های مسلحانه‌های نیز شد. او هم مانند شمار دیگری از اعضای خانواده‌اش عضو حزب اسلامی به رهبری یونس خالص بود. حزب اسلامی یونس خالص، یکی از هفت حزب جهادی افغان بود که در دهه هشتاد در پاکستان فعالیت داشتند. شماری گفته‌اند که ملا منصور جوان، مجاهد برجسته‌ای بوده است، ولی جزئیات بیشتری در مورد فعالیت‌های او در آن زمان در دست نیست.

ملا منصور در جمع نخستین گروه طالبان بود که در سال ۱۹۹۴ ولایت قندهار را تصرف کردند و در دو سال پس از آن، گروه‌های مجاهدین را به جز اتحاد شمال از میان برداشتند. بعد از اینکه گروه طالبان در سال ۱۹۹۶ کابل را تصرف کرد، ملا منصور نخست مسئولیت شرکت هوایی آریانا را به عهده گرفت و سپس وزیر هوانوردی طالبان شد. گزارش شده که او مسئولیت نیروی هوایی را هم برعهده داشت. او متهم است که در جریان حکومت طالبان، از پول مواد مخدر برای خود در کشورهای عربی خلیج فارس سرمایه گذاری کرده است.

در آغاز رهبری ملا اختر محمد منصور، گفته می‌شد که به دلیل اینکه او به ملا عمر نزدیک بوده است، از جمله حامیان گفت‌وگوهای صلح است. ولی مشخص شد در زمان ریاست وی بر طالبان همواره از هر گونه گفت‌وگو صلح دوری کردند. بعد از نشست چهارم گروه چهارجانبه هماهنگ‌کننده صلح افغانستان، قرار بر این بود که نخستین گفت‌وگو‌های رو در روی دولت افغانستان با گروه طالبان در ماه فوریه برگزار شود. اما طالبان درخواست گروه چهار جانبه صلح را رد کرد.

چندین دهه است که عرصه سیاسی و نظامی افغانستان بین دو جبهه یعنی دولت مرکزی و گروه طالبان دست به دست می‌شود. با وجود تسلط و ازدیاد نیروها در مناطقی خاص، هیچ یک از ۲ طرف نمی‌توانند ادعا کنند بر قسمت بخصوصی از کشور تسلط صددرصد دارند. یک روز شاهد حمله طالبان به شهر یا منطقه‌ای خاص و تصرف آنجا هستیم، هفته دیگر شاهد باز پس‌گیری از سوی نیروهای ارتش. شاید نیروهای ارتش هر از چند گاهی پیروزی‌های نسبی بدست آورند؛ اما هرچه که هست با وجود نیروهای نفوذی بسیار که حتی در بطن دولت نیز رخنه کرده‌اند نمی‌توان دولت فعلی افغانستان را یک دولت مرکزی و قدرتمند به حساب آورد.