زندگی یعنی همین؛ اما چرا عده ای از آدم ها همیشه در خوشی ها و ناخوشی ها و حتی وقتی لب پرتگاه هستند، اولین چیزی که می بینند و حس می کنند، رایحه گلی خودرو کنار دره است؟ پس چرا گروهی از آدم ها در خشکی و قحطی محبت از نیمه پر لیوان می نوشند و سیراب می شوند؟ چطور می توانند در ناملایمات زندگی دنبال شادی باشند و لبخند بزنند؟ چطور با آگاهی از وضعیتی که دراند، هوشیارانه جنگ غم و شادی را به نفع خود به پایان می رسانند و پرچم شادی را بالا می برند؟ اگر می خواهید با مردم شاد آشنا شوید، ما برای شما 20 دلیل شادی آن ها را آورده ایم.

آن ها از اینکه به هدف اولیه ای که در ذهن داشته اند، نرسیده اند، خرد نمی شوند یا از موقعیت و  مسیر اولیه ای که داشته اند، دور و گمراه نمی شوند. آن ها به خوبی مسیر را تغییر می دهند و دوباره به نقطه شروع بر می گردند و آن اشتباهات گذشته را در مرحله دوم انجام نمی دهند.

مانند نکته قبل، آدم های همیشه شاد دنبال هدف و رویاهای غیرواقعی دور از دسترس نمی روند. آن ها فقط دنبال راه های کوتاه و درست و منطقی هستند تا به آن چیزی که می خواهند، برسند. آدم های شاد وقتشان را برای کارهای زمان بر و خیالی که فقط روی کاغذ زیباست، هدر نمی دهند.

درست است پول چیز خوبی است اما برای آدم های شاد پول همه چیز نیست. آن ها معتقدند پول می تواند زندگی شان را بهتر کند اما اگر پول هم نداشتند، همین زندگی شاد را تجربه می کردند. آن ها معتقدند انگیزه و هیجان و میل به زندگی است که می تواند یک زندگی شاد و البته یک آدم شاد بسازد. آدم های شاد معتقدند پولدار بودن هم می تواند آن ها را شاد کند اما همه زندگی شان را بر این عامل بنا نمی گذارند که اگر شرایط برخورداری مهیا نبود، به سوگ بنشینند.

آن ها شیرینی یک روز خوب را به خاطر یک ناراحتی بی ارزش از بین نمی برند. آن ها هم مثل بقیه از اتفاق های ناگوار و خبرهای بد و حتی تصادف ماشینشان در یک سفر یک روزه بیرون از خانه ناراحت می شوند اما همه روزشان را به خاطر این ناراحتی از بین نمی برند. آدم های شاد هم نگران می شوند، دلشان شور می زند، اعصابشان خرد می شود اما برای هر چیز به اندازه نگران می شوند و نمی گذارند آن اتفاق یا نگرانی همه روزشان را خراب کند. آن ها معتقدند زندگی کوتاه تر از آن است که با نگرانی بگذرد.

آدم های شاد مستقل هستند و به این موضوع رسیده اند که اول باید نیازهای خودشان را برآورده کنند و بعد نیازهای دیگران را. آن ها معتقدند تا خودت را دوست نداشته باشی، نمی توانی به درک دوست داشتن دیگران برسی. آن ها برای خودشان وقتی می گذارند و به این نتیجه رسیده اند که اولین کسی که می تواند آن ها را شاد کند، خودشان هستند. پس هر کاری می کنند تا حس فداکاری و وقت گذاشتن برای دیگران را در خود متعادل و به اندازه سازند. آن ها خودشان را به پارک می برند. با خودشان قدم می زنند. در کافه ای دنج قهوه می نوشند و زیر باران شعر می خوانند. آن ها متکی به نفس هستند، آدم هایی که می توانند برای خودشان شادی بسازند و وابسته به کسی نباشند.

آدم های شاد عاشق جزییات هستند. مثلا وقتی کنار جاده رانندگی می کنند، برای بوییدن گلی از ماشین پیاده می شوند. وقتی از کوه بالا می روند با آدم های غریبه حرف می زنند و هم قدم می شوند. آدم های شاد از جزییات زندگی شان نمی برند تا به کارهای مهم برسند. آن ها مرحله به مرحله از همه چیز لذت می برند. مثلا برای رسیدن به قله گل های ریز و کوچک بهاری را زیر پایشان له نمی کنند. آن ها از هر نکته کوچک و زیبایی لذت می برند. قدم به قدم گل ها را می بینند و بو می کنند و به قله نگاه می کنند و بالا می روند. آن ها به خاطر زودتر رسیدن به قله حاضر نیستند تجربه لمس گل های شبنم خورده را از دست بدهند.

آدم های شاد از تغییر حرفه، کار و ساختن موقعیت های جدید نمی ترسند و می توانند خودشان را با شرایط وفق بدهند. آن ها زیر فشار هم پیروز می شوند. آن ها به راحتی در مشکلات غرق نمی شوند و همیشه می توانند تغییرات را در صلح و با آرامش بپذیرند.

آدم های شاد کارهای جدید تجربه می کنند. آن ها هیچ وقت از اینکه مدام در حال تجربه کردن کارهای جدید هستند، احساس شرمندگی نمی کنند. آن ها هیچ وقت در یک رستوران یک غذا را دو بار سفارش نمی دهند.

آدم های شاد دنبال کارهای غیرضروری در زندگی نمی روند. کارهای بیهوده ای که آن ها را از مسیری که از قبل تعیین کرده بودند، دور می کند. آن ها از قبل برنامه ریزی دارند و زندگی شان را روی آن پی می ریزند و جلو می روند.

آن ها فقط به یک کار نمی چسبند. آدم های شاد مجبور به کاری نیستند. وقتی می بینند کاری روح و روانشان را آزار می دهد و حالشان خوب نیست، آن کار را رها می کنند و کار جدیدی پیدا می کنند. آدم های شاد شکست نمی خورند. خیلی زود تصمیم می گیرند و معتقدند هر وقت جلوی ضرر را بگیری، منفعت است.

آدم های شاد از هر زمانی برای یادگیری استفاده می کند. حتی اگر مدرک پی. اچ. دی هم داشته باشند، باز هم دلشان می خواهد یاد بگیرند. این یاد گرفتن و همیشه در مسیر آموزش بودن، آن ها را از سکون و پسرفت باز می دارد. آدم های شاد حتی با یادگرفتن یک کلمه به زبان دیگر، روزشان را می گذرانند. آن ها معتقدند زندگی بدون آزمودن و یادگیری مثل نشستن کنار یک رودخانه و افسوس خوردن است. عمر می گذرد اما به اعتقاد آن ها باید با یادگیری نکات جدید بگذرد.

آدم های شاد هیچ وقت خودشان را بدون هدف و برنامه نمی بینند. وقتی بعضی چیزها مطابق نقشه و هدفشان جلو نمی رود، آن ها یک نقشه جایگزین برای جلو بردن کارها و برنامه هایشان دارند. آن ها همیشه از جیبشان یک نقشه دیگر بیرون می آورند اما هرگز یک قدم به عقب نمی نشینند.

آدم های شاد همیشه مودب هستند. همیشه نوبت را رعایت می کند و با آدم ها همان طور برخورد می کنند که دوست دارند همان رفتار هم با خودشان شود.

آدم های شاد همیشه با چشم های باز در جاده جدید قدم بر می دارند. یک خیابان جدید ارزش کشف کردن را دارد. آن ها می دانند چطور از موقعیت های جدید که جلوی راهشان سبز می شود، استفاده کنند. موفقیت همیشه برای این آدم ها در دسترس است برای اینکه می دانند چطور از آن ها استفاده کنند.

پیشرفت همیشگی کلیدی است که آدم های شاد همیشه در دست دارند فرقی نمی کند که چه کاری انجام می دهند، اما این آدم ها هیچ علاقه ای به پسرفت ندارند. آن ها مدام بالاتر و بالاتر می روند. آن ها با کمترین سرمایه و مواد اولیه، بهترین نتیجه و محصول را به دست می آورند.

آن ها دنبال مقصر اشتباهاتشان نمی گردند. حتی گاهی به اشتباهاتی که کرده اند می خندند و به جای اینکه غصه بخورند و زانوی غم بغل کنند، از آن ها درس می گیرند و دیگر سراغش نمی روند. آدم های شاد کارهای سخت و پیچیده را آنالیز می کنند و بعد آن را انجام می دهند.

آدم های شاد برای فردا زندگی نمی کنند و در غصه اتفاقی که دیروز افتاده نمی مانند. هر روز برای آن ها یک موقعیت جدید و یک شانس جدید است. آن ها در لحظه و حال زندگی می کنند. آن ها از هر لحظه و دقیقه و ثانیه زندگی استفاده می کنند. آن ها از هر لحظه و دقیقه و ثانیه زندگی استفاده می کنند. اگر ماشینشان کنار جاده پنچر کرده، به جای عصبانیت و نفرین به زمین و زمان و لاستیک و جاده... کنار دره می ایستند و از طبیعت لذت می برند و بعد سروقت، پنچری ماشینشان را می گیرند. 

آدم های شاد همیشه سر ربانشان «بله» است. بیشتر از آنکه بگویند «نه»، می گویند «بله». البته آن ها هیچ شرمی از گفتن «نه» و دادن جواب منفی ندارند. آن ها موقعیت را می سنجند و اگر کاری واقعا از دستشان بربیاید، جوابشان همیشه بله است. آن ها از «نه» گفتن، زمانی که توانایی انجام کاری را دارند، ابا می کنند.

آدم های شاد همین طوری و خود به خود شاد نیستند. آن ها مدام دنبال شادی هستند. آن ها اول خودشان را می شناسند و اینکه چه چیزی باعث شادی شان می شود. بعد از شناخت خود دنبال چیزهایی می روند که آن ها را شاد می کنند. مثلا یک نفر با دیدن مادربزرگش بنشیند، شادی را تجربه می کند. یک نفر دیگر با سفر رفتن دنبال شادی می گردد و دیگری با دانه دادن به پرنده ها شاد می شود.

آدم های شاد همیشه از کمک به دیگران شاد می شوند. تجربه یک کار خیر برای همیشه در یاد و خاطره آدم ها می ماند و باعث شادی می شود. آدم های شاد هم برای داشتن شادی دنباله دار و پیوسته، مدام دنبال کمک کردن به دیگران هستند. فعال های اجتماعی، مددکارها، پرستارها و... جزو افراد شاد هستند با اینکه شغل سختی دارند اما خودشان شاد هستند.

منبع: ماهنامه همشهری تندرستی

انتهای پیام/