پس از سقوط رژیم طالبان با ورود ناتو در افغانستان، اولین نشست کشورهای کمک کننده در بُن آلمان برگزار شد و سرنوشت افغانستان را با حکومت انتقالی رقم زد.

این نشست در ماه قوس سال ۱۳۸۰ برگزار شد و کشورهای کمک کننده به افغانستان ۵ میلیارد دالر تعهد کردند.

یک سال بعد؛توکیوی جاپان میزبان کشورهای کمک کننده بود که همه‌ی این کشورها سالانه ۵ میلیارد و ۴۰۰ میلیون دالر تا پنج سال به بازسازی افغانستان متعهد شدند.

برلین، سومین نشست مهم به افغانستان به شمار می رود که این نشست در سال ۱۳۸۳ در آلمان برگزار شد و کشورهای کمک کننده به بازسازی افغانستان برای سه سال ۸ میلیارد دالر کمک کردند.

در سال ۱۳۸۴ به منظور حمایت مالی و نظامی افغانستان، کشورهای بین المللی در نشست لندن گرد هم آمدند و ۱۰ میلیارد دالر به افغانستان تعهد کردند.

شانزدهم جون سال ۲۰۰۸ میلادی فرانسوی ها کشورهای کمک کننده را دور یک میز جمع کردند تا حمایت مالی و نظامی این کشور ها را به افغانستان جلب کنند.

در این نشست تنها ایالات متحده امریکا بسته ۱۰ میلیارد دالری، سازمان ملل یک میلیارد دالروجاپان نیم میلیارد دالر به افغانستان کمک کردند.

برای بار دوم؛آلمان ها میزبان کشورهای کمک کننده برای افغانستان شدند نشست بن دوم که در پنجم دسمبر سال ۲۰۱۱ برگزار شد افغانستان از کشورهای کمک کننده خواست که ۷ میلیارد دالر بپردازند.

ایالات متحده امریکا که بزرگترین کمک کننده افغانستان به شمار می رود در سال ۲۰۱۲ نشست شیکاگو را برای حمایت از افغانستان برگزار کرد که کشورهای کمک کننده متعهد شدند سالانه برای تمویل نیروهای امنیتی افغانستان ۴ میلیارد و ۱۰۰ میلیون دالر بپردازند.

در نشست دوم لندن در چهارم دسمبر سال ۲۰۱۴ شماری از کشورها تعهدات مشخصی به افغانستان داشتند مثلا کانادا ۳۵۰ میلیون دالر،چین تا سال ۲۰۱۶ دومیلیارد یوان چینی که معادل ۲۷ میلیون دالر می شود و قزاقستان تا سال ۲۰۱۶ پنجاه میلیون دالر متعهد شدند.

و سرانجام نشست ویلز بریتانیا که کشورهای کمک کننده مسوولیت گرفتند که تا سال ۲۰۱۷ به نیروهای امنیتی کشور ۵ میلیارد و ۱۰۰ میلیون دالر بپردازند.

در میان این سالها؛از ۲۰۰۱ تا سال ۲۰۱۵ نشست های دیگری مثل نشست روم،هاگ،لیزبون و کنفرانس کابل که کشورهای کمک کننده پذیرفتن ۵۰ درصد کمک هایی شان را از طریق بودجه دولت هزینه میکنند،برگزار شدند.

اما به باور آگاهان اقتصاد فساد اداری،مصرف پول از طریق انجوها و نبود ظرفیت لازم در نهادهای دولتی سبب شدند تا کمک ها به گونه درست هزینه نشوند.

حسیب الله موحد، استاد دانشگاه در این مورد به تلویزیون۱ گفت که در چندین سال گذشته، دولت نتوانسته کسر بودجه‌یی که از طریق کمک‌‎های خارجی رفع می‌شد را کاهش بدهد.

به باور او، در طول سال‌های گذشته فرصت‌های فراوان و خوبی بود تا برای زیربناها و بازسازی استفاده شود؛ اما اینگونه نشد.

اکنون اما سران حکومت وحدت ملی راهکار پنج ساله را در نشست وارسا به کشورهای کمک کننده پیشکش کرده اند که بربنیاد آن کشورهای کمک کنند پنج میلیارد دالر تا سال ۲۰۲۰ به افغانستان کمک می‌کنند.

انتهای پیام/