قبل اندیشیدن و پیشگیری کردن از حوادث احتمالی آرزویی است که شاید نسل ما برآورده شدنش را در این سوی دنیا که ما هستیم نبیند و باشد برای نسل های بعدی.آنچه فعلا ما باید برای رسیدن به آن تلاش کنیم همین آموختن از حوادث و تکرار نکردن اشتباهات است آرزویی که شاید نسل ما برآورده شدنش را با تلاش و کوشش بسیار بدست آورد.

از حوادثی که امروزه گریبان کوهنوردی را گرفته است حوادث بیشمار کوهنوردان هنگام فرود است و نیز کوهنوردانی که گاه در راه صعود ناگهان آن چنان از پا می افتند که دیگر نمی توانند قدمی بردارند و یا در مسیر برنامه و در ارتفاعات بالا چنان دچار درجات شدید بیماریهای کوهستان می شوند ( ارتفاع زدگی٬هیپوترمیاو...) که آدم از خود می پرسد مراحل ابتدایی بیماری چگونه طی شده است؟ و کار چگونه به اینجا کشیده شده است؟

یک کوهنورد از لحظه ای که به کوهستان می رود باید در فکر بازگشت باشد به توانی که برای بازگشتن باید ذخیره کند و به زمانی برای این کار لازم است٬روی کاغذ همه میدانیم که صعود با بازگشتن به نقطه شروع است که به پایان میرسد اما در عمل خیلی هایمان حتی با تجربه ترین کوهنوردان صعود را فقط به اوج رسیدن میدانند و هیچگاه آنگونه که باید و شاید به فرود نمی اندیشند و اینگونه می شود که فرود آبستن حوادث می شود. به خاطر داشته باشید که هیچگاه برای صعود دیر نمی شود و این کار را میتوان بارها تکرار کرد اما برای فرودگاه خیلی زود دیر می شود.

در کوهستان مثل خیلی جاهای دیگر نخستین کسی که متوجه بیماری و شرایط غیر طبیعی می شود خود فرد است.یک کوهنورد اولین کسی است که می فهمد ناخوش احوال است و اگر آموزش درستی دیده باشد و اطلاعات و تجربه مناسبی از پزشکی کوهستان داشته باشد حتی میتواند حدس بزند دچار چه بیماری شده است.این مرحله ای است که علائم بیماری خیلی کم است که اگر خود کوهنورد اظهار نکند و یا اگر دقت نکند هیچکس نمی تواند بیماری را تشخیص بدهد و اتفاقا می توان گفت این مرحله مهمترین٬طلایی ترین و حیاتی ترین زمان تشخیص است. زیرا درمان سهل است و جلوگیری از پیشرفت بیماری به سوی مراحل حاد بسیار آسان است و هنوز عارضه جدی و ناتوان کننده ای ایجاد نشده است و کوهنورد هنوز توان همراهی و کمک در درمان را دارد.

هرچه زمان میگذرد فرد انرژی بیشتری را مصرف کرده و توان بیشتری را نیز از دست میدهد ٬توان بدن برای مقابله با بیماری  کمتر میشود . به ارتفاع بالاتر و احتمالا جاهای سخت تر و سرد تر مسیر رسیده است از طرفی بیماری شدید تر و تثبیت شده تر گشته است و طبیعتا درمان و امداد سخت تر و فرصت پیشگیری گاه از بطور کامل از دست رفته است.

حال اگر یک کوهنورد تمام توان خود را صرف صعود کند بدون اینکه به انرژی و زمان مورد نیاز برای بازگشت بیاندیشد از طرفی به علائم اولیه بیماریهای کوهستان هم بی توجه باشد و یا آنها را بیان نکند زمان طلایی برای بازگشت و درمان را از دست میدهد و آنگاه زمانی از پا می افتد و زمانی به یاد فرود می افتد که دیگر خیلی دیر شده است.

 یافت شدن یک کوهنورد در ارتفاعات دماوند

حمید مساعدیان رییس کمیته جستجو نجات فدراسیون کوهنوردی در گفتگو با خبرنگار گروه ورزشی باشگاه خبر نگاران جوان گفت:
روز جمعه 19 تیرماه یک کوهنورد اهل استان خراسان به تنهایی اقدام به صعود قله نموده بود و از مسیر صعود وی و بازگشت ایشان اطلاعی در دست نبوده و احتمالا از مسیر اصلی منحرف شده گردیده بود. در زمان اعلام حادثه و اطلاع از موقعیت این کوهنورد به نظر می رسید شارژ باطری گوشی موبایل وی نیز به اتمام رسیده باشد، سپس نیروهای امداد و نجات به جستجوی وی پرداختند که در نهایت مشخص شد وی به مسیر شمال شرقی منحرف شده و در آن منطقه یافت شده است.

وی تصریح کرد:متاسفانه هشدارها در خصوص عدم صعود انفرادی به دماوند، همکاری در ثبت مشخصات خود در پناهگاه پلور و رینه و یا ستاد اطلاع رسانی و پیشگیری از حوادث کوهستان، استفاده از جی پی اس در تعیین موقعیت، استفاده از برنامه های گوشی برای ارسال موقعیت مکانی حادثه دیدگان و یا اطلاع دادن به یک نفر آگاه به مسیر در خصوص نوع، نحوه و زمان بندی اجرای برنامه توسط عده ای از کوهنوردان نادیده گرفته شده و کماکان شاهد این گونه حوادث در منطق کوهستانی خصوصا منطقه دماوند هستیم.


آخر هفته تلخ برای دره نوردی ایران؛ حادثه در عبور از رودخانه

روز  جمعه ۱۸تیر ۱۳۹۵ در برنامه پیمایش دره تنگ زندان توسط تیمی از استان فارس شهر شیراز  بعد از گذر کامل از تنگ زندان  این حادثه اتفاق افتاد.

شرح حادثه به این گونه است که بعد از گذر از تنگ و هنگام عبور از رودخانه درازه رود یکی از دره نوردان بنام خانم مرضیه جهانبخش با جریان تند رودخانه درگیر شده و دچار خفگی گردید.

بعد از تلاش بسیار همراهان زنده یاد مرضیه جهانبخش برای احیا قلبی و تنفسی وی اقدام نمودند که متاسفانه این عملیات نجات نتیجه نداده و ایشان جان باختند.

.
درباره نگهداري چادر كوهنوردي

حمید مساعدیان رییس انجمن پزشکی کوهستان  تاکید کرد:چادر در ورزش کوهنوردی نقش بسزایی در سلامت، ایمنی و راحتی یک کوهنورد دارد. در ذیل راهکارهایی برای افزایش طول عمر چادر به شما پیشنهاد شده است

١- هرگز چادر را به صورت خیس جمع نکنید و اگر مجبور به این کار شدید در اولین فرصت مناسب آن را از کیسه مخصوص چادر خارج و در هوای آزاد خشک کنید.

٢-برای بیشتر شدن دوام کف چادر بهتر است قبل از نصب آن، در زیر چادر زیر انداز قرار دهید تا از برخورد مستقیم آن با سطح زمین جلوگیری شود.

٣- بندهای چادر را تا حد لازم بکشید و سفت کنید، چرا که فشار بیش از حد موجب پاره شدن بند یا بدنه چادر می شود.

٤- برای باز و بسته نمودن زیپ های چادر از دو دست استفاده کنید و به صورت صاف و بدون زاویه آنها را باز کنید و ببندید.

٥- تیرک ها و میخ ها را همیشه در کیسه مخصوص آنها حمل کنید و از پخش کردن آنها در موقع نصب و یا جمع آوری چادر خودداری نمایید تا در زیر پا کج و شکسته نشوند و ضمناً از گم شدن آنها جلوگیری شود.

٦- بعد از جمع آوری میخ ها و تیرک ها آنها را بشمارید و از کامل بودن آنها در قبل و بعد از برنامه مطمئن شوید.

٧- از قرار دادن چادر در کنار مواد نفتی و شیمیایی و شستن آن با این مواد جداً خودداری نمایید.

٨- هرگونه پارگی کوچک و آسیب جزیی را قبل از زیادتر شدن آن ترمیم نمایید.