به گزارش خبرنگار گروه اجتماعی باشگاه خبرنگاران جوان،‌کلاس های تابستانی از موضوعات مناقشه آمیز میان والدین و فرزندان به شمار می رود که بعضا با تاکید والدین و اکراه و انکار فرزندان همراه می شود.

به هر حال عمده نوجوانان بعداز طی کردن فصول آموزشی از مهر ماه تا خرداد ماه و پشت سر گذاشتن ماراتن امتحانات و آزمون ها،راغب هستند استراحت مطلق را در اولویت خویش قرار دهند و حداقل اینکه تعطیلات تابستانی را بدون هیچگونه برنامه تکلیفی پشت سر بگذارند.

استراحت تا لنگ ظهر،شب زنده داری تا پاسی از شب،پرداختن به بازی های کامپیوتری،هم نشینی با دوستان از مواردی است که با میل و اقبال بسیاری از سوی فرزندان مواجه می شود.

روی دیگر این سکه والدینی هستند که به هر حال آسیب های اجتماعی به عنوان دغدغه ای جدی در اذهان و افکار و روح و روان آنها رژه می‌رود و با دل نگرانی های خاص به خود از سوی والدین همراه می شود که البته در بسیاری از موارد این حساسیت ها و وسواس ها چندان بیراه هم به نظر نمی رسد.

علیرغم تمامی این دغدغه ها،کارشناسان،جامعه شناسان و روانشناسان معتقدند تشدید حساسیت ها و مجاب ساختن دانش آموزان یا فرزندان به حاضر شدن در کلاس های فشرده،به دلزدگی آنها منتهی خواهد شد و بعضا فشارها و استرس هاس کلاس های تابستانی می تواند بر تمامی سال تحصیلی فرزندان سایه افکند و آن را تحت الشعاع قرار دهد.

* ضرورت توجه به علاقه ها و استعداد های فرزندان

حال این سئوال به ذهن می رسد که براستی برای مدیرت این دوراهی چه باید کرد؟به واقع باید با فرزندان و تمایلات آنها همراه شد و آنها را در تعطیلات نسبتا طولانی مدت تابستانی رها ساخت تا آنچنان که میل دارند به علاقه ها و تمایلات شخصی خویش مشغول شدند و به تعبیر عوامانه بی خیال دل نگرانی ها و مخاطرات اجتماعی شد یا با لحاظ کردن  وسواس ها ضریب لغزش های احتمالی را به حداقل ممکن کاهش داد.

زهرا صنوبری،کارشناس امور خانواده در گفتگو با خبرنگار گروه اجتماعی باشگاه خبرنگاران جوان،با اشاره به اهیمت لحاظ کردن مدیریت هوشمندانه و منطقی در این خصوص اظهار کرد:بهترین راهکار ممکن برای جلوگیری از دلزدگی فرزندان و آموزش گریزی آنها از یکسو و سرگرم ساختن فرزندان و غنی سازی اوقات فراغت آنها به شناخت صحیح علاقه ها و استعدادهای آنها باز می گردد.

وی افزود:طبیعتا هر فردی بر مبنای روحیات و شخصیتی که از آن برخوردار است از علاقه ها،سلیقه ها،نگاه ها و روش ها  و منش های خاص به خود برخوردار است.

کارشناس امور خانواده عنوان کرد:فعالیت های ورزشی،پرداختن به امور هنری و یا ورود کردن در هر دو حوزه توامان با یکدیگر، کُلیتی است که به عنوان نسخه برون رفت از این دوراهی مثمر ثمر خواهد بود.

صنوبری گفت:البته در این میان توانمندی مالی خانواده و والدین نیز موضوع حائز اهمیتی است که به هر حال در چگونگی تعیین این مسیر بسیار تاثیر گذار است.

وی افزود:در نهایت باید گفت می توان با یک برنامه ریزی اصولی و تعامل مثبت و سازنده با فرزندان و البته شناسایی دقیق استعدادهای فرزندان،بخش قابل توجهی از دغدغه های مرتبط با این موضوع را رفع و مدیریت کرد.

وی افزود:در صورت تحقق این امر خطیر علاوه بر پر شدن اوقات فراغت فرزندان و رهایی از بی برنامگی،می توان فضا و شرایطی را برای نوجوانان و کودکان فراهم ساخت تا علاوه بر مدیریت اصولی و منطقی اوقات فراغت آنها،از این زمان به عنوان فرصتی ویژه برای بارور سازی و کشف و رشد استعدادهای آنها بهره برد.

*کلاس های زیر زمینی که قابل پیگیری نیستند

در این میان یکی دیگر از خطرات کلاس‌های خصوصی یا زیر زمینی هستند که تحت نظر هیچ ارگانی نبوده، مجوز فعالیت ندارند و در نتیجه قابل پیگیری نیز  نیستند و به همین دلیل در اکثر مواقع هنرجو دانشی که به دنبال آن بوده را از این کلاس‌ها دریافت نمی‌کند و چه بسا ممکن است از لحاظ مسائل اخلاقی نیز با مشکلاتی مواجه شود.

بسیاری از خانواده ها با وجود اینکه هزینه زیادی برای غنی سازی اوقات فراغت فرزندان خود متحمل می شوند اما به وضوح مشاهده می شود که اوقات فراغت بسیاری از دانش آموزان در این کلاس ها به دلیل پایین بودن سطح آموزش به بطالت می گذرد.

در آخر ذکر این نکته ضروری به نظر می رسد که آنچه که در این ایام به عنوان اصلی حائز اهمیت باید مورد توجه قرار گیرد پرهیز از اجبار و ساختن شرایط تحکم و پادگانی برای فرزندان و در کنار آن استفده از کلاس های مجوزدار است تا آنها از دوران آموزشی که بنا بر مقتضیات مالی خانواده و همچنین استعدادها و علاقه های خویش برخوردار می شوند نهایت استفاده را ببرند که خروجی این امر یقینا مطلوب اثر و سازنده خواهد بود.

انتهای پیام/