وی با بیان اینکه خلقت برای نابودی نبوده و هر موجودی برای حفاظت از خود زیستگاه و انرژی (لانه اکولوژیکی) خاصی دارد، تصریح کرد: ما انسان‌ها با نفوذ به محل رویش گیاهان و اشغال زیستگاه آنها باعث اختلال در شرایط زیستی آنها و بر هم خوردن زیستگاه‌شان می شویم..

مظفریان بیان داشت: در ایران با گسترش و توسعه شهر نشینی، در برخی موارد ایجاد بی رویه جاده‌های روستائی و امکان دسترسی به نقاط آسیب پذیر ، ایجاد اتوبان ها و جاده های یکطرفه با فاصله زیاد بین باند رفت و برگشت، خاک برداری های بیش از حد بمنظور کوتاه کردن فاصله ،معدن کاوی های بی حد وحصر و رها کردن مواد زائد عیر معدنی،  سد سازی های نا محدود و تخریب حوضه های آبریز رودخانه ها و ساختمان سازی در دامنه مناطق کوهستانی و تخریب رویشگاه های طبیعی گیاهان و استفاده های خود خواهانه از چشمه سارها و انتقال آب آنها به نقاط دلخواه  به سمتی حرکت کرده‌ایم که محیط را برای رویش گیاهان دشوار ساخته‌ایم.

عضو هئیت علمی موسسه تحقیقات جنگل‌ها  و مراتع باغ گیاه شناسی ملی ایران درباره دیگر علل انقراض گیاهان و یا کاهش جمعیت آنها که به واقع در کشورمان به وضوح قابل رویت است، گفت: بهره برداری خود خواهانه و بی رویه از گیاهان به این مفهوم که کشاورزان با تغییر کاربری اراضی هر جا می‌خواهند اقدام به کاشت می کنند و یا بر عکس مناطق مناسب رشد گیاهان و کشاورزی را تبدیل به ویلا ها و ساختمان های تشریفاتی و اغلب بلا استفاده و یا با استفاده های کوتاه مدت می کنند و دامداران با داشتن گله های بزرگ و متعدد و چرای بحالت سنتی  و رمه گردانی در هر منطقه و هر زمان به  دلخواه به چرای دام‌ می‌پردازند  بدون اینکه فرصت زادآوری و تولید مثل به گیاه بدهند و یا به اسم دارویی بودن گیاه اقدام به برداشت بی رویه آن از ریشه کرده و امکان رویش مجدد آن را با مشکل مواجه می‌کنند.

وی با بیان اینکه در ایران سابقه تاریخی روشن و مطالعه شده  در ارتباط با محیط‌های خاص رویشگاهی گیاهان وجود ندارد، گفت: بعد از 38 سال تلاش و تحقیق در حوزه گیاه شناسی جرأت نمی‌کنم که آماری از گیاهان منقرض شده ارائه دهم ولی خوشبختانه امروزه قریب به اتفاق گیاهان ایران  از نقاط مختلف جغرافیایی  جمع آوری و شناسائی شده  و در مراکز تحقیقاتی و دانشگاه ها به شکل خشک شده آنها را در جایگاه مخصوص (هرباریوم) نگهداری می شود..

وی ادامه داد: نمی‌توانم ادعا کنم که یک گونه گیاهی منقرض شده و یا در حال انقراض است چرا که این بیان نیازمند دانش وسیع و اطلاعات جامع و کافی در ارتباط با پراکندگی جغرافیائی آن است که متاسفانه ما به این امر دسترسی نداریم و اطلاعات موجود کفاف آنرا نمی دهد

این گیاه شناس تصریح کرد: خطر انقراض در مورد گونه‌های بومی و پر نیاز کشورمان با رویشگاه  جغرافیایی محدود کاملا  احساس می‌شود.

مظفریان با تاکید بر اینکه بسیاری از نابودی‌‌های عرصه گیاهی ایران به دست عامل انسانی انجام می‌پذیرد، افزود: اگر با این روال به رفتار خود با گیاهان ادامه دهیم به زودی در ایران بخش بزرگی از  گیاهان از بین خواهند رفت.

عضو هئیت علمی موسسه تحقیقات جنگل‌ها و مراتع باغ گیاه شناسی ملی ایران ادامه داد: آنقدر با طبیعت بی رحمانه رفتار کرده‌ایم که این روزها عکس العمل طبیعت را به شکل سیل، ریزگردها، فرسایش های توده ای وجا به جایی سرزمین ها، خشک شدن چشمه های پر آب و قنات ها و حتی محو شدن مناطق  مسکونی  همانند جا به جا شدن روستائی  در بخش زرد کوه بختیاری و مدفون شدن روستایی دیگر زیر خروارها خاک، لغرش‌های وسیع کنار اتوبان ها وجاده های احداث شده در نقاط نا مناسب و ریزش سنگ‌های دامنه‌ کوه‌های مجاور در مسیرهای ماشین رو از دیگر عوامل نابودی جمعیت گونه‌های گیاهی است.

مظفریان درباره اعمال حرکات و رفتار های نسنجیده موثر در تخریب و نا بودی گیاهان برای مثال به  ورزش های دسته جمعی و  مخرب طبیعت اشاره کرد و گفت وقتی حدود چهار هزار نفربه اسم ورزش و بدون امکان سنجی تحمل طبیعت به قله سبلان صعود می کنند  ورود بیش از ظرفیت این افراد به طبیعت این کوه باعث نابودی گیاها نی  میشود که زیر پای آنها  رشد کرده و این همان مسئله  پر اهمیتی  است که از دید بسیاری به دور مانده است.

عضو هئیت علمی موسسه تحقیقات جنگل‌ها و مراتع باغ گیاه شناسی ملی ایران ادامه داد: استفاده بی رویه ازگیاهان، ساخت سدها، ساخت و سازهای بی حد و حصر، آسفالت  گسترده سطح شهر ها و جاده ها و حفر چاه‌های مجاز و غیر مجاز و خشک شدن دشت ها و فرو نشست زمین باعث شده تا زیستگاه‌های امروزه ما امکان رویش گیاه را از دست بدهند.

 

وی افزود با نابودی و فرسایش خاک‌ها به نوعی در رویش طبیعی گیاهان اختلال ایجاد کرده ایم.

وی درباره اقداماتی که باید برای حفظ گیاهان در نظر گرفت، گفت: قوانین مملکتی باید طوری باشد که افراد با آگاهی به حق و حقوق خود از دست درازی به زیستگاه گیاهان خودداری کنند،  وطوری در فضاهای سبز و طبیعت قدم بردارند که این فضا با حداقل آسیب در اختیار نسل‌های بعدی نیز قرار بگیرد.

انتهای پیام/