به گزارش گروه بین‌الملل باشگاه خبرنگاران جوان؛ پایگاه اینترنتی پولیتیکو در گزارشی به قلم "لارنس کورب" و "مایکل واکنروتر" نوشت: بسیاری از بحران‌هایی که آمریکا با آن روبرو بوده است، از جمله بزرگترین آنها در ارتباط با کوبا، براساس توافق‌های جانبی و پنهانی حل شدند که در توافق اصلی اشاره‌ای به آنها نشده بود. ماجرای 400 میلیون دلار پرداخت شده به ایران هم یک توافق جانبی به حساب می‌آید که ما را در تکمیل توافق اصلی کمک کرد.

پولیتیکو در ادامه نوشت: منتقدان دولت "باراک اوباما،" رئیس جمهور آمریکا، موضعی خصمانه در برابر 400 میلیون دلار پول پرداختی از سوی واشینگتن به تهران اتخاذ کرده‌اند. این پول اندکی پیش از آزادی 3 زندانی آمریکایی به دولت ایران پرداخت شد و بسیاری از جمهوری‌خواهان معتقدند این پول باج دولت اوباما به ایران بوده است و چنین اقدامی در سیاست خارجی آمریکا هیچ جایگاهی ندارد. برخی دیگر نیز مدعی هستند پرداخت 400 میلیون دلار به ایران، یک سنت خطرناک را در برابر این کشور پایه‌گذاری می‌کند و ممکن است تهران از شیوه بازداشت اتباع آمریکایی برای گرفتن باج‌های بیشتر استفاده کند.

پولیتیکو در ادامه این گزارش آورد: حقیقت این است که اوباما به عنوان یک رئیس جمهور کاری درست و استاندارد انجام داد. او از آن دسته روسای جمهوری است که در برابر کشورهای دشمن آمریکا، وارد "محدوده خاکستری" سیاستی بدنام می‌شود. این هنر استفاده از حواشی یک توافق اصلی است. از قدیم به این شکل بوده که روسای جمهور از توافق‌های پنهان برای به نتیجه رساندن اهداف دیپلماتیک بزرگ استفاده می‌کردند. در بسیاری از موارد این توافق‌های جانبی بسیار محرمانه باقی می‌ماند و گاهی نیز حتی برخلاف قوانین داخلی بودند.

در موضوع پرداخت 400 میلیون دلار به ایران، اینکه بدانیم پول پرداخت شده باج بوده یا نه، کمک چندانی به ما نمی‌کند. کابینه اوباما تصمیم گرفت به قائله بدهی 1.7 میلیارد دلاری آمریکا به ایران پایان دهد. ایران توانسته بود در دیوان عالی لاهه از آمریکا شکایت کند و واشینگتن بابت بازگرداندن طلب ایران تحت فشار قرار داشت. اگر ماجرا همچنان ادامه پیدا می‌کرد چه بسا میلیون‌ها دلار دیگر خسارت مالی به آمریکا وارد می‌شد؛ اما کابینه اوباما تصمیم گرفت اصل طلب ایران را به این کشور پرداخت کند تا بلکه از پرداخت سود آن طفره رود. واشینگتن زمان پرداخت این پول را طوری انتخاب کرد تا با آزادی زندانیان آمریکایی همزمان شود. طبق ادعای وزارت خارجه آمریکا، واشینگتن از همزمانی دو واقعه استفاده کرد تا با تحت فشار قرار دادن ایران برای آزادی زندانیان، پول را به این کشور پرداخت کند.

اینگونه توافق‌ها ریشه در تاریخ سیاست جهان دارند. "نویل چمبرلین،" نخست وزیر پیشین انگلیس، به دلیل آنکه جنگ پر تلفات جهانی اول را به چشم دیده بود، اعتقاد داشت می‌توان با "آدولف هیتلر،" دیکتاتور آلمان نازی، سازش کرد تا از بروز یک جنگ دیگر جلوگیری شود. وی در توافق عجیب مونیخ پذیرفت بدون حضور نمایندگان جمهوری چک اسلوواکی، منطقه بزرگی از این کشور را به آلمان نازی ضمیمه کند.

مردم آمریکا به خوبی ماجرای بحران موشکی کوبا را به یاد دارند. "جان اف کندی،" رئیس جمهور پیشین آمریکا، با تاثیرپذیری از توافق مونیخ، تلاش کرد از عمیق شدن بحران میان امریکا و کوبا جلوگیری کند تا نبردی نظامی میان دو کشور شکل نگیرد. این بحران هم زمانی حل و فصل شد که امریکا پذیرفت موشک‌های هسته‌ای خود را از ترکیه خارج کند. کندی اجازه نداد این توافق آشکار شود زیرا ممکن بود به خیانت و یا تضعیف قدرت آمریکا متهم شود. حالا با گذشت سال‌ها از آن زمان، مشخص شده است که کندی تصمیم درست را اتخاذ کرد، اقدام وی قدرت و اعتباری از آمریکا کم نکرد، فقط در دوران جنگ سرد از بروز یک فاجعه بزرگ اجتناب کرد.

تاریخ آمریکا نشان می‌دهد روسای جمهور این کشور از هر دو حزب دموکرات و جمهوری‌خواه، در مواردی ویزه وارد محدوده خاکستری شده بودند. "لیندون بی. جانسون،" رئیس جمهور پیشین آمریکا، در ماجرای توقیف ناو جنگی "یو اس اس پوبلو" در آب‌های کره شمالی، نامه‌ای رسمی به پیونگ‌یانگ نوشت و ضمن معذرت خواهی از دولت کره شمالی خواستار آزادی زندانیان آمریکایی شد. تفنگداران دریایی آمریکا حدود یک سال در بازداشت کره شمالی بودند. "جیمی کارتر،" رئیس جمهور سابق آمریکا، نیز در دهه 80 میلادی بر سر آزادی کارمندان سفارت این کشور در تهران، با مقامات ایرانی وارد معامله شد. در ان ماجرا حدود 11 تا 12 میلیارد دلار از دارایی‌های توقیف شده ایران در آمریکا آزاد شد تا کارمندان سفارت آزاد شوند.

"رونالد ریگان،" دیگر رئیس جمهور آمریکا، هم در ماجرای ایران- کنترا با مقامات تهران وارد معامله شد. "جرج دبلیو بوش" در سال 2001 نامه‌ای  برای چین ارسال کرد تا بابت نقض حریم هوایی این کشور معذرت‌خواهی کند و خواستار آزادی 24 زندانی آمریکایی شود.

پولیتیکو در پایان نوشت: مواردی از این دست در تاریخ سیاست خارجی آمریکا بسیار است که در ابتدا مخفی و محرمانه بودند؛ اما با گذشت زمان افشا شدند. مشخص است اقدام اوباما در پرداخت 400 میلیون دلار به ایران نیز جزئی از همین دیپلماسی بوده و در آن منافع ملی آمریکا در نظر گرفته شده است. مخفی بودن این ماجرا فقط تلاشی برای به نتیجه رساندن موفق آن بوده است.

انتهای پیام/