ابعاد شکست کاروان المپیک:
۱- از آنجایی که صحیح ترین، علمی ترین و‌ ملموس ترین نوع ارزیابی نتایج یک تیم، مقایسه آن با دوره قبل است، بنابراین تیم ایران در المپیک ریو با کسب رتبه ۲۵، نسبت به دوره قبل (المپیک لندن)، ۸ پله سقوط داشته است که در مقایسه با رتبه هفدهمی در المپیک لندن، حقیقتا سقوط آزاد، محسوب می شود.

همچنین تیم ایران در المپیک لندن رتبه ۵ آسیا را به دست آورده بود ولی در المپیک ریو به رتبه ۶ در بین کشورهای آسیایی حاضر سقوط کرد.

۲- برای نخستین بار در تاریخ المپیک، تیم تکواندو مردان ایران، در المپیک ریو هیچ مدالی کسب نکرد و به نتایج ۱۶ سال قبل برگشت (یک برنز در المپیک سیدنی). البته این بار مدال برنز را خانم کیمیا علیزاده با قابلیت فنی خود کسب نمود درحالیکه منطقی این بود بعد از ۴ سال اردو و تمرین و هزینه های سنگین شرکت در ده ها تورنمنت برون مرزی، تکواندو مدال نقره المپیک لندن(محمد باقری معتمد) را به طلا تبدیل می کرد، ولی حتی نقره لندن را هم نتوانست تکرار کند.

۳-کشتی فرنگی یک ناکامی بسیار سنگین در المپیک ریو داشت. این رشته که ۳ مدال طلا درلندن کسب کرده بود، در این دوره فقط موفق به کسب ۲ مدال برنز شد در حالی که انتظار میرفت نتایج لندن را تکرار کند و یا حداقل ۲ مدال طلا در این دوره کسب کند.
همچنین در این دوره، فرنگی کاران حتی در مقابل حریفان درجه دو نیز به اصطلاح کم آوردند و در سه دقیقه دوم دچار مشکلات فاحش افت توان بدنی و تنفسی بودند.

۴- در دوومیدانی، احسان حدادی در المپیک لندن، مدال نقره کسب کرد و تنها چند سانتی متر با کسب مدال طلای لندن فاصله داشت، ولی در ریو به رتبه ۲۴ سقوط کرد و با ثبت رکوردهایی نازل، فرسنگ ها از طلا فاصله گرفت. نتایج دو و میدانی با وجود هزینه های میلیاردی و اردو های خارجی مستمر به هیچ وجه قابل قبول نبود و بقیه اعضاء تیم، حتی به رکوردهای شخصی خود نیز نزدیک نشدند.

۵-وضعیت بوکس به مراتب بدتر از گذشته بود وکسب تنها یک سهمیه و حذف زود هنگام احسان روز بهانی، بسیار تأسف بر انگیز است. در حالی که در لندن، بوکس ۴ سهمیه کسب کرده بود و در جدول رقابت ها با توجه به بردهای انفرادی کسب شده، وضعیتی بهتر از ریو داشت.

۶-در تنیس روی میز، ورزشکاران ما در المپیک لندن تا سه مرحله صعود کرده بودند ولی این رشته در ریو ضعیف تر از لندن ظاهر شد. دررشته های دیگر در المپیک ریو، اکثر مواقع رکورد ها نسبت به لندن، پایین تر بود مثل به خط پایان نرسیدن دوچرخه سوار ما.

۷-در المپیک ریو تنها در سه رشته (کشتی، وزنه برداری و تکواندو) مدال داشتیم و در بقیه رشته ها حتی یک برنز نیز کسب نشد. انتظار می رفت مدیران دانشگاهی با ادعای کارعلمی روی ورزش، این دوره روی مدال آوری رشته های دیگرسرمایه گذاری و برنامه ریزی می کردند. نه تنها این کارصورت نگرفت، بلکه مدیران دانشگاهی و علمی، به مراتب بدتر ازمدیران غیرعلمی و غیر دانشگاهی عمل کردند.

۸-در المپیک لندن، ایران با ۵۳ شرکت کننده، ۱۲ مدال کسب کرد (۴ طلا،۶ نقره،۲ برنز)، ولی در المپیک ریو با ۶۴ شرکت کننده ۸ مدال کسب نمود (۳ طلا،۱ نقره،۴ برنز).

نتیجه گیری:
۱-نباید به هیچ وجه اجازه داد مسؤلین وزارت ورزش و کمیته ملی المپیک با توجیهات غیر کارشناسی، نتایج شکست و ناکامی سنگین المپیک ریو را، مانند نتایج بازی های آسیایی اینچئون، پیروزی جلوه دهند. در بازیهای آسیایی اینچئون در ۲ سال پیش، ایران مقام چهارم آسیا را بعد از ۲۴ سال که در بازیهای آسیایی گوانژو کسب کرده بود، ازدست داد و به مقام پنجم سقوط کرد.
۲-آقایان! در ۳ سال گذشته با بی توجهی به هشدار کارشناسان و ادامه روش های غلط مدیریتی شان، فرصتی طلایی را از ورزش ایران گرفته وهم دربازیهای آسیایی و هم در المپیک موجب شکست وافت جدی رنکینگ ورزشی ایران شدند.
۳-اینجانب بعد از بازیهای اسیایی اینچئون، در بیانیه ای ابعاد آن شکست را توضیح و نسبت به نتایج منفی المپیک ریو نیز هشدار داده بودم ولی متأسفانه توجهی به توصیه های اینجانب و سایر کارشناسان نشد.

انتهای پیام