به گزارش خبرنگار حوزه سینما گروه فرهنگی باشگاه خبرنگاران جوان؛ سینمای هر کشوری نشانگر آداب و رسوم و هویت ملی و فرهنگی مردم آن مرز و بوم است. هرچه که بر پرده سینما رخ می‌نماید، می‌تواند بیانگر دغدغه‌ها، امیدها و آمال و آرزوهای مردم یک کشور باشد.

جدای سینما، شاهکارهای ادبی هر زبانی هم می‌توانند نشان از اسطوره‌های تاریخی آن کشور داشته باشند و هر شاهکار ادبی که نوشته شده و در تاریخ فرهنگی یک ملت جاودانه شده است، ‌چون گنجی گرانبها باید مغتنم شمرده شود و در جهت حفظ و شناساندن آن سرمایه ملی و تاریخی، کوشش شود.
 
اعتلای فرهنگی یک کشور در گرو قدردانی از داشته‌های گذشته است و ملت ایران به لحاظ داشتن شاهکارهای ملی که ترسیم‌کننده هویت ایرانی و فرهنگ غنی ایرانیان از دیرباز تا کنون است، بسیار پر مدعاست و صاحب آثاری بنام از نویسندگان و شاعرانی هستند که هر کدامشان یک وزنه اعتباری برای ایرانیان محسوب می‌شود.

یکی از این وزنه‌های اعتباری، «شاهنامه» نوشته حکیم ابوالقاسم فردوسی است و با اینکه نگارش این حماسه منظوم در ابتدای قرن پنجم هجری به پایان رسیده است، به جرئت می توان گفت هنوز هم که هنوز هست، ‌شاهنامه بهترین اثر حماسی ایرانیان است.

این کتاب شصت هزار بیتی رزم‌نامه‌ای گسترده است که به سه بخش اساطیری (از روزگار کیومرث تا پادشاهی فریدون)، پهلوانی (از خیزش کاوه آهنگر تا کشته شدن رستم و فرمانروایی بهمن پسر اسفندیار) و تاریخی (از پادشاهی بهمن و پیدایش اسکندر تا گشودن ایران به دست اعراب) تقسیم‌بندی می شود.

وقتی به هر کدام از سه قسمت این حماسه نظری بیفکنیم، با همان گذر جزئی نیز متوجه دراماتیک بودن بیت بیت این اثر منظوم خواهیم شد و خواهیم دید که با خواندن هر بیت از این اثر، تصویری از آن بر خیال ما نقش می‌بندد و این وهم خیال انگیز سوالی را در ذهن بر می انگیزاند، اینکه چرا فیلم شاهنامه ساخته نمی شود؟

اقتباس ادبی و کمکی که سینما به ادبیات و ادبیات به سینما می کند، امری است که امتحان خود را بارها پس داده و شاهد بودیم که گره خوردن این دو هنر که هر دو نشانگر فرهنگ ملی یک مرز و بوم هستند، تا چه حد می تواند به اعتلای فرهنگی یک جامعه کمک کند و جدای از آن دیگر مردمان از نقاط گوناگون دنیا که توسط سینما با جامعه ایرانی ارتباط می گیرند، با اسطوره های ملی این مرز و بوم آشنا شوند. 

اما تا کنون در سینمای ایران فیلمی از شاهنامه ساخته نشده است و چرایی آن هم مشخص نیست. به دنبال پاسخی برای این جای خالی با منوچهر محمدی، تهیه کننده سینمای ایران به گفتگو نسشتیم.

محمدی در این خصوص اظهار داشت: ساخته نشدن چنین آثاری یکی از تاسف‌های شخصی من نیز هست و اعتقاد دارم که نه تنها شاهنامه که آثار زیادی در شاهکارهای ادبی ایران  موجود است که می توان به سراغشان رفت و آن ها را به فیلم تبدیل کرد.

وی ادامه داد: به تعبیر کلی می‌توان گفت که این روزها شرایط تولید در سینما بسیار دشوار است و هزینه‌های ساخت یک فیلم بسیار بالا است. تهیه‌کننده هنگام ساخت اثر ناچار به محاسبه این هزینه‌هاست و من فکر می‌کنم برای پروژه‌ای چون شاهنامه که از اساطیر جدی ما تلقی می‌شود، ما می بایست نه تنها در سینمای داستانی که حتی در بخش انیمیشن و فانتزی و دیگر حوزه ها هم کار کنیم تا بتوانیم یکی از بزرگ ترین مفاخر ملی را به تصویر بکشیم.

محمدی گفت: برای ساخت این فیلم در سینما در وهله اول باید در زمینه نگارش فیلمنامه سرمایه‌گذاری شود،؛ چون این جور فیلمنامه‌ها مثل یک داستان معاصر تخیلی نیستند که قلم را بر کاغذ بگذارید و بنویسید. برای نگارش این جور فیلمنامه‌ها باید به صورت جدی مطالعه کرد و برای آن وقت گذاشت و شاید حتی ده ها بار بازنویسی شود تا حاصل کار خوب از کار در بیاید.

این تهیه کننده درباره آرزوی شخصی خود گفت: من به شخصه یکی از آرزوهایم این است که شاهنامه به شکل موزیکال ساخته شود؛ چون خود این اثر شعر است و آهنگ دارد و اساس آن هم زبان پارسی خالص است. فکر می‌کنم که شاهنامه فردوسی، به شدت این استعداد را دارد که به صورت فیلمی موزیکال ساخته شود.
 
تهیه‌کننده «امکان مینا» در خصوص تلاش خود برای ساختن فیلم موزیکال شاهنامه اظهار داشت: اگر صادقانه بگویم من تلاشی در این جهت نکردم؛ چون پروژه به قدری بزرگ است که نمی دانم اصلا عمرم کفاف آن را می دهد یا خیر.

وی گفت: کشورهایی به غیر از ایران که پارسی زبان هستند هم با شاهنامه بیگانه نیستند و آن را دوست دارند. من امیدوارم که  فیلمنامه‌ای خوب نوشته شود و من هم جدی به آن فکر کنم.

در پایان باید گفت؛ شاید به دلیل هزینه های بالا و عظیم بودن پروژه باشد که هیچ سینماگری جرئت نزدیک شدن به این اثر را ندارد اما به هر حال شاهنامه یکی از هویت های فرهنگی ایرانیان و یکی از اسناد برای اثبات تاریخ غنی مردم این مرز و بوم است که نباید در سایه بی‌توجهی‌های مسئولان قرار گیرد، چون ما خودمان باید به هویت خویشتن توجه کنیم.


گزارش و گفتگو از ملیکا نصیری صنعتی


انتهای پیام/