رئیس دانشگاه امام صادق (ع) گفت: گروه‌ها و جناح‌های مختلف انقلاب چه در زمان حیات و چه پس از رحلت آیت‌الله مهدوی کنی نام و خاطره وی را گرامی می‌دارند.

به گزارش خبرنگار احزاب و تشکل‌های گروه سیاسی باشگاه خبرنگاران جوان، حجت‌الاسلام محمدسعید مهدوی کنی رئیس دانشگاه امام صادق در پیش خطبه‌های نماز جمعه امروز 30 مهرماه با اشاره به شخصیت آیت‌الله مهدوی کنی اظهار داشت: آیت‌الله مهدوی کنی انقلابی صریح بود و در ابراز موضع سیاسی خود هیچگاه درنگ نکرد جز آنجا که مصلحت انقلاب، نظام و اسلام اقتضا می‌کرد.

وی افزود: آیت‌الله مهدوی کنی در بیان خود مجامله نداشت و در میان دوستان و کسانی که وی را خیرخواه می‌دانستند، مطالبش را با صراحت بیان می‌کرد؛ مطالبی که بسیاری تحمل بیان آن را نداشتند.

حجت‌الاسلام مهدوی کنی با بیان اینکه پیوند با ارزش‌ها باعث شده تا گروه‌ها و جناح‌های مختلف انقلاب چه در زمان حیات و چه پس از رحلت آیت‌الله مهدوی نام و خاطره وی را گرامی بدارند گفت: مجالس بزرگداشت ما نباید صرفا در آن نام و ذکر بزرگان گفته شود و بعد فاتحه‌ای خوانده شود. منظور از چنین بزرگداشت‌هایی حفظ ارزش‌هایی است که این انسان‌ها را به چنین درجه‌ای رسانده است.

وی با تأکید بر اینکه اخلاص یکی از دلایل موفقیت آیت‌الله مهدوی کنی بود اظهار داشت: اخلاص در زندگی آیت‌الله مهدوی کنی تجلی پیدا کرده بود و هنگامی که وی از گذشته خود یاد می‌کرد به نکاتی اشاره می‌کرد که عظمت بخش جایگاهی بود که حاصل این اخلاص بود.

حجت‌الاسلام مهدوی کنی با بیان اینکه مرحوم مهدوی کنی تلاش می‌کرد به آنچه که انجام می‌داد در مسیر خدا باشد گفت: آیت‌الله مهدوی موقعیت‌های بالای اداری و سیاسی کشور را داشت و تا آخر رهبری یکی از مهمترین جناح‌های فکری و ریشه‌ای این انقلاب را به عهده داشت اما زمانی که احساس کرد این کشور نیازمند بنیه فرهنگی عمیق است و در حالی که به تازگی پست نخست وزیری را ترک کرده و جایگاه‌های مهم برای وی مطرح بود، بر تقویت مراکز علمی همت گماشت؛ جایگاهی که نخستین دانشگاه اسلامی تأسیس شده پس از انقلاب یعنی دانشگاه امام صادق (ع) بود.

رئیس دانشگاه امام صادق (ع) در ادامه با بیان اینکه مرحوم مهدوی کنی جایگاه زندگی خود را درون این دانشگاه قرار داد و سعی کرد تا شاگردان نمونه‌ای برای انقلاب و ولایت تربیت کند عنوان کرد: آیت‌الله مهدوی کنی بسیاری از موقعیت‌ها چه در فضای علمی قم و چه در سمت اداری و مسئولیت سیاسی را به نفع ارتقای فرهنگ کشور کنار گذاشت و در جایگاه معلمی قرار گرفت؛ معلمی که همیشه در دسترس شاگردان بود.