به گزارش خبرنگار حوزه افغانستان باشگاه خبرنگاران، با نام حسین داد اصغری، پسر نوجوان و با استعداد بامیانی، همه آشنایی داریم. حسین‌داد در طی چند سال اخیر توانسته است، چندین وسیله‌ی برقی و ماشین‌های کوچک را اختراع کند و برای مردم به نمایش بگذارد. او ۱۷ ساله است در قریه سبزآب ولسوالی شیبر ولایت بامیان در نزدیکی بزرگ‌ترین معدن آهن در سطح آسیا (معدن آهن حاجی گگ) و در یک خانواده فقیر و زراعت‌پیشه زندگی می‌کند.

او در لیسه صد برگ کالو درس می‌خواند و صنف یازدهم مکتب است. روزانه در حدود ۱۵ کیلومتر راه را پیاده و رفت‌وآمد می‌کند تا به مکتب برود و بر گردد به خانه‌اش؛ اما در فصل زمستان در مرکز ولایت بامیان، برای آموختن زبان انگلیسی و کمپیوتر می‌آید. حسین‌داد اصغری با سن کمی که دارد، آرزو و اهدافش اما بزرگ می‌باشد.

او توانسته تا کنون، اسکواتور، لنگر، موشک با برد چهار کیلومتر، طیاره بدون سرنشین که تا ۱۰ کیلومتر پرواز می‌کند، تولید برق از کچالو با امکانات اندک و ناچیز مانند پیچکاری، باتری، چوب، آهن، سیم، گچ، مواد کیمیاوی و مواردی از این دست را بسازد.

اکثر اهالی بامیان، حسین‌داد را می‌شناسند، او را مبتکر بامیانی صدا می‌کنند و با این نوجوان عکس‌های یادگاری می‌گیرند.

این نو جوان بامیانی، به تازگی نمایندگی بین المللی مخترعین جهان را در بامیان فعال نموده است. او تصمیم دارد که یک کورس آموزشی را به شکل رایگان برای جوانان بامیانی ایجاد نماید. کسانی که علاقمندی به ساختن چیزهای جدید دارند و از استعداد و فکر خوب برخوردار می‌باشند، می‌توانند در این کورس آموزش ببینند. برنامه حسین‌داد این است، که جوانان پس از آموزش و ساختن وسایل جدید شان در مسابقات بین المللی شرکت نمایند.

تازه ترین موردی را که او ساخته، آب گرم‌کن است که از مواد اولیه مانند( دو پل ریش، دو تکمه و لین برق) ساخته و در مدت ۱۰ دقیقه یک گیلاس آب سرد را به جوش می‌آورد.

آقای اصغری در زمستان سال گذشته با ابتکار جدیدش موفق به تولید برق از کچالو در بامیان شد. او در این کارش موفق شد که از چهار عدد کچالو دو لامپ ۳٫۷ ولت را در مدت ۲۴ ساعت روشن نگهدارد. به گفته حسین داد ظرفیت برق تولیدی از کچالو، با مقدار کچالو رابطه مستقیم دارد و هر اندازه که کچالو بیشتر شود، به همان اندازه ظرفیت برق بالا می رود و برق بیشتری را تولید می‌کند.


ولایت بامیان، بزرگترین تولید کننده کچالو در سطح افغانستان می‌باشد و سالانه نصف کچالوی مورد نیاز این کشور، در بامیان تولید می شود. وزارت زراعت، بامیان را منبع تخم‌های کچالو در سطح افغانستان نام‌گذاری کرده است. اکنون این ابتکار حسین‌داد، در صورتی که حمایت شود، می‌تواند خانه‌های مغاره نیشنان بامیانی را از نور برق که از کچالو تولید می‌گردد روشن کند.

حسین‌داد، تمامی وسایلی را که تا اکنون ساخته، تنها با ایده گرفتن از عکس و تصاویر آنها بوده است.

تمامی وسایلی که حسین‌داد ساخته، در واقع ساخته و پرداخته ذهن کودکانه به شدت جستجو گر و مبتکر خودش است. در قریه‌ای که حسین‌داد زندگی می‌کند ابتدایی ترین امکانات نیز وجود ندارد. شاید برای همین است که او هنوز نتوانسته موفق شود وسایلی را که ساخته، یک نمونه بزرگ‌تر آن را نیز بسازد.

طرح‌هایی را که او اکنون در ذهنش دارد، ممکن روزی بخش کلان از مشکلات مردم زراعت پیشه این ولایت را دست کم رفع کند. اما اکنون او فقط می‌تواند ساخته های کنونی اش را به نمایش بگذارد و برای مردم در مورد آن توضیح بدهد.

حسین‌داد اصغری، دو سال پیش یک طیاره بدون سرنشین را ساخت که با امواج رادیویی تا ۱۰۰ متر پرواز می‌کرد. اکنون طرحی را که او آماده کرده است، می تواند این طیاره اش تا ده کیلیومتر پرواز کند و این حرف خیلی ساده نیست.

در کنار این، او سه سال پیش موشکى را با بُرد چهار کیلومتر ساخته بود که همه را شگفت زده کرد. این موشک، یک ونیم مترطول و ١۵ سانتى متر قطر دارد. در آن از قطعات آهن، مواد شیمیایی با فرمول پرمنگنات پتاسیم، سلفور، کاربن و دیگر ترکیبات استفاده شده است. او موشک را چندین بار امتحان نموده که هدف را به فاصله بیش از چهار کیلومتر نشان می زند.

حسین‌داد می‌گوید، موشکی را که ساخته است، برای اهداف صلح آمیز می­ باشد تا با انکشاف آن در آینده، برای فرستادن ماهواره‌ها استفاده شود و در عرصه‌های مخابراتی نیز به کار گرفته شود. اما احتمالن این موشک همچنان می‌تواند تبدیل به یک سلاح فاجعه بار نیز گردد. در هر صورت، در میان کوه پایه های بامیان، یک پسر خردسال دست به کاری زده است و موفقیتی را به دست آورده که خیلی باورش سخت است؛ اما واقعیت دارد.

حسین‌داد، از پنج سالگی علاقه و عشق‌اش به وسایل تخنیکی و برقی را نشان داده است. خانواده و هم‌قریه‌های این نوجوان بامیانی می‌گویند، او در پنج سالگی دست به خراب کاری می‌زد و سپس هر چیزی را که خراب می‌کرد بدون نقص درست می کرد.


چراغ دستی، رادیو، تلویزیون و حتا تلیفون های همراه، وسایل مورد علاقه بازی همیشگی او بودند. او ابتدا همه چیزهای که در اختیار داشت را خراب می‌کرد و سپس دوباره آن‌را ترمیم می کرد. رادیو و تلویزیون ها را باز می‌کرد و سپس منظم مثل شکل اصلی بسته بندی می‌نمود.

اکنون او همه ساله یک چیز جدید می‌سازد. اختراع کوچک، اما قابل تأمل. چهار سال پیش یک اسکواتور و لنگر ساخته بود. اسکواتور ساخت حسین‌داد، از موادهای اولیه مانند چوب، آهن، قطعات الکترونیک، سلنج (پیجکاری) پلاستیکی، بطری و لین های برق، آماده شده بود. این اسکواتور مانند یک اسکواتور واقعی خاک را از یک جا گرفته و به جای دیگر می ریزد.

در لنگری که او ساخته است نیز ، چوب، باطری، سلنج پلاستیکی به کار گرفته شده و دقیق مانند یک لنگر واقعی، زمین را می کوبد. حسین‌داد، این دو وسیله را زمانی ساخت که شرکت ایرانی‌ها، سرک بامیان کابل را از طریق کوتل حاجی گگ می‌ساخت و ایده‌های ساختن این دو ابزار را از وسایل این شرکت سرک سازی ایرانی ها، گرفته است.

حسین‌داد، در ماه ثور سال ۱۳۹۵ خورشیدی، تمام وسایل و ابزارهای را که ساخته است، در ارگ ریاست جمهوری به نمایش گذاشت و برای رییس جمهور غنی و دیگر اشتراک کنندگان تشریح کرد.

او از سوی رییس جمهور غنی مورد تقدیر و تشویق قرار گرفت. همین یک مورد تشویق و تقدیر سبب شده است که اکنون حسین‌داد بیشتر از پیش روی کارهایش تمرکز نمایند.

حسین‌داد می‌گوید آرزو دارد روزی ساخته های دستش را برای جهان به نمایش بگذارد و در کنار مخترعین بزرگ جهان قدم بزند. آرزوی او در نخست کمک به مردم فقیر و محروم بامیان است و خیالی را در سر دارد که روزی بتواند سهمی در کاهش فقر در بامیان و دیگر ولایت های افغانستان داشته باشد.

اما نبود امکانات، دسترسی نداشتن به منابع بهتر و عدم توجه مسوولان حکومت و سرمایه گذاران، بزرگ ترین درد این نوجوان بامیانی است که هیچ گاهی ذهنش را رها نمی کند.

خبرنامه نوشت: حسین‌داد نیز آرزو دارد در مراکز خوب آموزش ببیند و روز افتخارات بزرگی را برای افغانستان و مردمش به دست بیاورد. او می‌گوید به کارهایش ادامه می‌دهد و مهم این‌که باور دارد روزی کار بزرگی را انجام خواهد داد.

انتهای پیام/