به گزارش خبرنگار گروه فرهنگی باشگاه خبرنگاران جوان؛ پس از فرار محمدرضا  شاه از خاک کشور و با گذشت فراز و نشیب‌های نهضت اسلامی به رهبری امام خمینی (ره)، کم کم فجر و ظفر ملت ایران پدیدار شد.   
 
شاه خائن، پس از جنایت‌های بیشمار حکومت پهلوی و به خاک و خون کشیدن خیل عظیمی از مردمی که پشت سر ولی فقیه زمان خود ایستاده بودند، زمانی که دید حتی حمایت بیگانگان هم نمی‌تواند حکومتش را حفظ کند، از کشور گریخت.   
 
روز هفتم بهمن ماه 57،  بهشت زهرا (س) برای سخنرانی و مدرسه‌ رفاه برای اقامت امام خمينی (ره) آماده شده بود.

از آن پس، مقصد راهپيمايی ها از ميدان آزادی به بهشت زهرا (س) تغيير كرد. جوانان در حالی كه بازوبندی با نوشته‌ سفيد رنگ «انتظامات استقبال از امام» را به بازو داشتند، مسئول حفظ نظم اين راهپيمايی‌ها بودند.

تمام مرخصی‌های ارتش لغو شده و تمام نيروهای نظامی به صورت آماده باش در آمدند.
 
دولت هشدار داد هرگونه تظاهرات ضد دولتی را سركوب خواهد كرد و اعلاميه ای از سوی بختيار از راديو و تلويزيون پخش شد:
 
من به عنوان يك ايرانی وطن دوست كه خود را عضو كوچكی از نهضت و قيام عظيم ملی می دانم و اعتقاد صادقانه دارم كه رهبری آيت الله العظمی خمينی(ره) و رأی ايشان می تواند، راهگشای مشكلات امروز ما و ضامن ثبات و امنيت كشور باشد، تصميم گرفته ام ظرف 48 ساعت آينده شخصاً به پاريس سفر كرده، به زيارت معظم له نايل آيم و با گزارش اوضاع فعلی كشور و اقدامات خود ضمن درك فيض، درباره آينده كشور كسب تكليف كنم.
 
پس از قرائت اين اعلاميه از راديو در ساعت چهار صبح ، آيت الله شهيد دكتر بهشتی با روزنامه های صبح تماس گرفته و متن پيام امام را در اين باره براي چاپ در اختيار آنان گذاشتند:
 
«آنچه ذكر شده است كه شاپور بختيار را با سمت نخست وزيری، من می پذيرم دروغ است؛ بلكه تا استعفا ندهد او را نمی پذيرم. چون او را قانونی نمی دانم. من با بختيار تفاهمی نكرده ام و آنچه سابق گفته است گفتگویی بين من و او بوده، دروغ محض است».
 
روحانیون در دانشگاه تهران به دلیل ممانعت از ورود امام تحصن کردند؛ این اقدام روحانیون به دلیل اعتراض به جلوگیری از ورود امام راحل به میهن بود.
 

گزارش الهام قبادی 


انتهای پیام /