به گزارش حوزه قرآن و عترت گروه فرهنگی باشگاه خبرنگاران جوان؛ یکی از یاران امام علی (ع) به نام همام روزی به امام گفت: ای امیرمومنان پرهیزکاران را برای من آنچنان وصف کن که گویا آنان را با چشم می‌نگرم. امام در پاسخ او درنگ کرد و فرمود: همام از خدا بترس و نیکوکار باش که خداوند با پرهیزکاران و نیکوکاران است. امام همام دست بردار نبود و اصرار ورزید تا آنکه امام تصمیم گرفت صفات پرهیزکاران را بیان فرماید. پس خدا را سپاس و ثنا گفت و بر پیامبرش درود فرستاد و فرمود: همانا خداوند سبحان، پدیده‌ها را در حالی آفرید که از اطاعتشان بی‌نیاز و از نافرمانی آنها در امان بود. زیرا نه معصیت گناهکاران به خدا زیانی می رساند و نه اطاعت مومنان برای او سودی دارد. روزی بندگان را تقسیم  و هر کدام را در جایگاه خویش قرار داد.

امام در ادامه می فرماید: پرهیزگاران در دنیا، دارای فضیلت‌های برترند. چشمان خود را بر آنچه خدا حرام کرده می‌پوشانند و گوش‌های خود را وقف دانش سودمند کرده‌اند و روزگار سختی و گشایش حالشان یکسان است. اگر نبود مرگی که خدا بر آنان مقرر فرموده، روح آنان حتی به اندازه برهم زدن چشم در بدن‌ها قرار نمی‌گرفت از شوق دیدار بهشت و از ترس عذاب جهنم.

امام در ادامه بیان اوصاف پرهیزکاران می‌فرماید: خدا در جانشان بزرگ و دیگران کوچک مقدارند. بهشت برای آنان چنان است که گویی آن را دیده و در نعمت های آن به سر می برند و جهنم را چنان باور دارندکه گویی آن را دیده و در عذابش گرفتارند.

امیرالمومنین در انتهای این بخش از خطبه می‌فرماید: دل های پرهیزکاران اندوهگین و مردم از آزارشان در امان، تن‌هاشان لاغر و درخواست‌هاشان اندک و نفسشان عفیف و دامنشان پاک است. در روزگار کوتاه دنیا صبر کرده تا آسایش جاودانه قیامت را به دست آورند. تجارتی پرسود که پروردگارشان فراهم نموده است. دنیا خواست آنها را فریب دهد، اما عزم دنیا ثمر نداشت. می‌خواست آنها را اسیر خود کند که با فدا کردن جان خود را آزاد کنند.

انتهای پیام/