به گزارش گروه وبگردی باشگاه خبرنگاران جوان، این ماهواره معلق در فضا آزمایشگاهی برای تکنولوژی‌های جدید و مرکزی تحقیقاتی برای ستاره شانسی، محیط شناسی و زمین شناسی می‌باشد. از آن جایی که این ایستگاه به صورت دائمی در فضا باقی مانده است همواره از آن به عنوان پله‌ای برای پیش روی در فضا استفاده شده است. این پیش روی شامل سفر به مریخ نیز می‌شود که ناسا هم اینک برنامه سفر‌های انسانی به سیاره سرخ را آماده کرده است.

 

ایستگاه فضایی در ارتفاع متوسط ۴۰۰ کیلومتری از سطح زمین قرار دارد و با سرعتی قریب به ۲۸ هزار کیلومتر بر ساعت در هر ۹۰ دقیقه یک دور به دور زمین می‌گردد. در یک روز ایستگاه فضایی می‌تواند مسیر رفت و برگشت بین زمین و ماه را طی کند. با نگاه کردن به آسمان احتمال دارد رصد کنندگان این شی درخشان را با سیاره ناهید اشتباه بگیرند. اگر بدانید که کی و کجا را نگاه کنید می‌توانید در آسمان شب بدون نیاز به تلسکوپ ایستگاه فضایی را مشاهده کنید. می‌توانید از صفحه Satellite Tracker Page برای یافتن موقعیت ایستگاه در آسمان استفاده کنید.

 ۵ آژانس فضایی مختلف به نمایندگی ۱۵ کشور در ساخت این سازه ۱۰۰ میلیارد دلاری مشارکت کردند و تا به امروز نیز در کنترل آن نقش دارند. NASA، Roscosmos روسیه، آژانس فضایی اروپا، آژانس فضایی کانادا و آژانس جستجو‌های هوافضایی ژاپن از ارکان اصلی شریک در ساخت و اداره ایستگاه فضایی هستند.

ایستگاه فضایی بین المللی به صورت قطعه قطعه به فضا برده و در آن جا سرهم بندی شد. این ایستگاه متشکل از ماژول‌های مختلف و گره‌های اتصالی هستند که شامل اقامت گاه‌ها و آزمایشگاه‌های مختلف هستند. در بخش بیرونی نیز شامل خرپا هایی هستیم که وزن سازه‌ها را متحمل می‌شوند و پنل‌های خورشیدی‌ای که وظیفه تامین انرژی ایستگاه را بر عهده دارند. اولین ماژول ایستگاه که ماژول Zarya روسیه بود در سال ۱۹۹۸ به فضا فرستاده شد. از دوم نوامبر سال ۲۰۰۰ ایستگاه فضایی به صورت مداوم مشغول و مملو از سکنه بوده است.

از سال ۲۰۱۵ تغییراتی بر این مرکز اعمال شد تا آن را برای اتصال فضاپیما‌های تجاری سرنشین دار آماده کنند، ارسال این فضاپیما‌ها از سال ۲۰۱۷ به بعد آغاز خواهد شد. دو آداپتور اتصال بین المللی به این ایستگاه وصل خواهد شد. همچنین در سال ۲۰۱۶ ماژولی از Bigelow Aerospace به ایستگاه ارسال شد.

برنامه‌های کنونی برای ادامه فعالیت ایستگاه بین المللی تا سال ۲۰۲۰ بوده است که از سوی ناسا درخواست شده است تا سال ۲۰۲۴ ادامه پیدا کند. گفتوگو‌ها در خصوص ادامه فعالیت ایستگاه فضایی بین تمام اعضا جریان دارد، چندین کشور از جمله کانادا، روسیه و ژاپن حمایت خود در خصوص ادامه فعالیت ایستگاه اعلام کردند.

حین بخش عظیم ساخت ایستگاه فضایی، برخی از ماژول‌های روسیه و پورت‌های اتصال مستقیما به آزمایشگاه شناور پرتاب شدند در حالی که دیگر اجزای بین المللی و ناسا (و سخت افزار‌های روسی) توسط شاتل‌های فضایی ایالات متحده به ایستگاه ارسال شدند.

با در نظر گرفتن پنل‌های خورشیدی عظیمی که دارد این ایستگاه اندازه‌ای بالغ بر یک استادیوم فوتبال آمریکایی خواهد داشت و وزن آن نیز بالغ بر ۳۹۱ هزار تن خواهد بود که البته این وزن وسایل نقلیه‌ای که به آن متصل می‌شوند را شامل نمی‌شود. هم اینک این مرکز فضای زندگی بزرگتری نسبت به یک خانه پنج خوابه دارد. همچنین مجهز به دو دست شویی، امکانات ورزشی و پنجره‌ای با نمای ۳۶۰ درجه است. برخی از فضانوردان نیز بخش پذیرایی یا همان جایی که در آن زندگی می‌کنند را به کابین یک بوئینگ ۷۴۷ تشبیه کرده اند.

معمولا گروه‌های تحقیقای ۶ نفره بین ۴ تا ۶ ماه در ایستگاه فضایی اقامت می‌کنند. اولین خدمه ایستگاه فضایی تیمی ۳ نفره بوده است، اما با این حال پس از رویداد فاجعه شاتل کلمبیا تعداد آن‌ها به دو نفر کاهش یافت. در سال ۲۰۰۹ که تعدادی ماژول، آزمایشگاه و امکانات جدید در آن جا فعال شد ظرفیت ایستگاه به ۶ نفر ماکسیمم خود رسید.

همچنین در سال ۲۰۰۹ رکورد بزرگترین همایش فضایی حین ماموریت فضایی شاتل NASA STS- ۱۲۷ در شاتل Endeavour شکسته شد. وقتی که شاتل Endeavour به داک اتصال ایستگاه فضایی متصل شد، تیم ۷ نفره آن در ایستگاه پیاده شدند و به ۶ فضانوردی که در آنجا حضور داشتند ملحق شدند. این گروه ۱۳ نفره بزرگترین گرده همایی انسان‌ها در فضا بود که هنوز رکورد آن نشکسته است.

 

با داشتن ۶ خدمه ایستگاه می‌تواند به صورت کاملا فعال به عملکرد خود ادامه دهد. در سال‌های اخیر، تکنولوژی هایی نظیر پرینت ۳ بعدی، تصویر برداری خودکار از زمین، ارتباطات لیزری و لانچر‌های مینی ماهواره‌ها نیز به این ایستگاه افزوده شده اند که برخی از آن‌ها توسط اعضای حاضر در آن و برخی نیز از زمین کنترل می‌شوند. در همین حال بررسی‌های بسیاری در خصوص سلامت فضانوردانی که ماه‌ها در آنجا حضور دارند در حال انجام است.

اعضای حاضر در ایستگاه تن‌ها برای تحقیقات علمی حضور ندارند بلکه می‌بایست مراقب مرکز نیز باشند. برخی اوقات این مراقبت ملزم این است که به بیرون از ایستگاه بروند که به اصطلاح به این کار Spacewalk می‌گویند و تعمیرات لازم را انجام دهند. برخی اوقات این تعمیرات واجب هستند مثلا وقتی که سیستم‌های آمونیاک ایستگاه از کار می‌افتند و نیاز به تعمیر دارند.

فرآیند‌های ایمنی Spacewalk‌ها پس از اتفاقی نسبتا مرگبار در سال ۲۰۱۳ که فضانورد لوکا پارمیتانو حین کار در بیرون ایستگاه کلاهش پر از آب شد، تغییر کردند. هم اینک ناسا به سرعت نسبت به اینگونه حوادث پاسخ می‌دهد. همچنین آن‌ها به لباس‌های فضانوردان پد هایی وصل می‌کنند که آب را به خود جذب کنند و همچنین لوله‌ای تعبیه شده است که در صورت پر شدن کلاه از آب فرد بتواند از طریق آن تنفس کند.

ناسا در حال کار بر روی تکنولوژی‌ای است که جایگزین Spacewalk فضانوردان خواهد شد و یا آن را تکمیل می‌کند. یکی از این تکنولوژی‌ها روبونات است (فضانورد رباتیک). نمونه اولیه‌ای از این دستگاه در ایستگا فضایی حضور دارد که تحت نظارت می‌تواند کار‌های روتینی را انجام دهد و می‌تواند آن را به گونه‌ای تنظیم کرد که در بیرون ایستگاه نیز فعالیت کنند.

 

اگر بنا به هر دلیلی اعضای تیم می‌بایست ایستگاه را به سرعت ترک کنند، دو سفینه سویوز روسی در ایستگاه فضایی برای رساندن خدمه به زمین وجود دارد. اعضای دیگر خدمه توسط سفینه‌های سویوز به ایستگاه ارسال شدند. ناسا امیدوار است که در سال ۲۰۱۷ یا بعد بتواند پرواز‌های سفینه‌های سویوز را با فضاپیما‌های با سرنشین Dragon شرکت SpaceX و CST- ۱۰۰ بوئینگ جایگزین کند.

اعضای حاضر در ایستگاه از سوی مراکز کنترل در هیوستون، تگزاس و موسکو و مرکز کنترل ارسال بار در هانتس ویل یاری می‌شوند. همچنین مراکز کنترل بین المللی دیگری نیز در ژاپن، کانادا و اروپا واقع شده اند.

منبع: وب‌سایت برسام

انتهای پیام/