مارلون براندو پدرخوانده  ۱۹۷۳  اسکار.
درعصر روز ۵ مارس هنگامی که «لیو اولمن» و «راجر مور» نام بهترین بازیگر مرد را اعلام کردند، مجری هیچ نشانی از خوشحالی و سرور نداشت. نگاه‌ها به سمت بانویی با لباس سرخ پوستی جلب شده بود که از پله‌ها بالا می‌آمد. جایزه را نپذیرفت، خودش را معرفی کرد و این سخنان را بر زبان آورد:
من به جای مارلون براندو در این مراسم حضور یافته ام. او از من خواسته که به شما بگویم که با کمال تاسف نمی‌تواند این جایزه را قبول کند و دلیل آن رفتار صنعت فیلم و سینما با بومیان آمریکا است.
جمعیت حاضر در سالن سر و صدا به پا کردند و برخی نیز در این میان او را مورد تشویق قرار دادند. سپس وی به طور خلاصه اظهار داشت که حضورش در مراسم بدون اجازه نبوده و گفت که بعد‌ها با عشق و سخاوت با آن‌ها (جمعیت) دیدار خواهد کرد.
چرا مارلون براندو چنین کاری انجام داد؟
در سال ۱۹۷۳، بومی‌های آمریکا هیچ نماینده‌ای در صنعت فیلم نداشتند و به نوعی زیادی به شمار می‌رفتند. نقش‌های اصلی در فیلم‌های وسترن هر قدر هم که نشان دهنده سرخ پوستان و بومیان آمریکا بودند، باز هم به بازیگران سفید پوست واگذار می‌شدند. علاوه بر آن، با سرخ پوست‌ها و بومیان نیز با بی احترامی برخورد می‌شد. همین مسئله مارلون براندو را آزار می‌داد.
یک روز پس از مراسم اسکار، نشریه نیویورک تایمز متن کامل نامه آقای براندو را منتشر کرد. نماینده او در مراسم به علت کمبود وقت نتوانسته بود سخنان وی را کامل منعکس سازد. مارلون براندو وضعیت بومی‌های آمریکا را تشریح ساخت و موضوع را به حادثه «کشتار ووندد نی» – جایی که ۲۰۰ زن و کودک بر اثر شلیک ارتشی‌ها کشته شدند – ارجاع داد. بخشی از نامه منتشر شده به شرح زیر است: