کامران شرفشاهی شاعر و مدیرمسئول انتشارات تجلی‌مهر در خصوص این شاعر برجسته کشور گفت: احمد عزیزی یکی از چهره های ارزشمند و بزرگ  ادبیات و شعر معاصر ما بودند که متاسفانه مظلوم واقع شده و در حق ایشان چه قبل از آن بیماری غم‌انگیز و چه پس از آن کوتاهی‌های فراوانی صورت گرفت و ما شاهد نوعی بی عدالتی در خصوص آن مرحوم بودیم. 

وی افزود: احمد عزیزی در سال‌های قبل از بیماری همواره مورد حسادت‌ها و بی مهری‌ها قرار داشت تا جایی که در دوره‌ای حتی از ورود وی به حوزه هنری ممانعت شد که شاید این را بسیاری از علاقه‌مندان ایشان ندانند. همچنین در آن روزگار بسیاری از نهادها، ارگان‌ها و سازمان‌ها با احمد عزیزی سر بی مهری داشتند. افرادی که امروز تسلیت‌گوی احمد عزیزی بوده و دم از رفاقت با او می‌زنند کسانی هستند که نه تنها احمد را در دوره بیماری‌اش یاری نکردند، بلکه حتی در دوران قبل از بیماری هم رفتار مناسب و قابل انتظاری با وی نداشتند.

این شاعر تصریح کرد: انتظار می‌رفت در دوران بیماری احمد عزیزی، علیرغم فشاری که اصحاب قلم و رسانه‌ها داشتند، احمد عزیزی به تهران و به یک بیمارستان مجهزتر منتقل شود و تحت نظر پزشکان حاذق‌تری قرار گیرد که این اتفاق هم نیفتاد. احمد عزیزی 9 سال در بیمارستان امام رضای کرمانشاه بستری بود و پزشکان آنجا از مداوای وی قطع امید کرده و اذعان داشتند که او باید به تهران منتقل شود و تحت نظر پزشکان بهتر و در مراکز مجهزتری تحت مداوا قرا گیرد. رخ ندادن این اتفاق بیانگر قصور و کوتاهی نابخشودنی مسئولان و مدیران فرهنگی ماست که امروز هر کدام از آن ها تظاهر می‌کنند به اینکه از درگذشت احمد عزیزی متاسف و متاثر هستند. بسیاری از این اشخاص در حالی که می‌توانستند به احمد عزیزی چه در زمان بیماری و چه قبل از آن خدمتی کرده و قدمی بردارند، از این مهم دریغ کردند و احمد بارها از این ماجرا آزرده شد.

شرفشاهی در پایان خاطرنشان کرد: به خاطر دارم شبی قبل از اینکه احمد عزیزی به اغما برود در مهمانی‌ای که در منزل خودش ترتیب داده بود از بی مهری‌ها و مشکلاتی که برای او به وجود آورده بودند آنچنان منقلب شد که در حضور دوستان اختیار از دست داد و به شدت گریست. به هر حال کارنامه حیات احمد عزیزی مظلومانه بسته شد در حالی که آثار او در بین ماست و امیدوار هستم که کسانی که در روزگار حیات او رفتار مناسبی با او نداشتند امروز به خود بیایند و لااقل در خصوص آثار به جا مانده و همچنین خانواده وی مساعدت کنند تا به نوعی پاسخگوی کوتاهی‌های خود و توقع به حق افکار عمومی باشند.

حسین اسرافیلی شاعر آئینی کشورمان درخصوص احمد عزیزی و آثار وی، اظهار داشت: آن خدابیامرز 9 سال بود که با مرگ دست و پنجه نرم می کرد اما در نهایت راحت شد و خداوند رحمتش کند. ایشان در حوزه شعر از پیشکسوتان شعر انقلاب بودند. وی اوایل انقلاب به جرگه شاعران انقلابی پیوسته و به همراه آقای میرشکاک ویژه‌نامه فرهنگ و ادب روزنامه جمهوری را به انتشار رساندند.

وی افزود: احمد عزیزی مدتی از شاگردان استاد فردید بودند که از اطلاعات بسیار خوبی در حوزه عرفان و فلسفه برخوردار گشته بود. همچنین در مثنوی طرحی نو درافکند به طوری که مثنوی های وی جزء مثنوی های تاثیرگذار و موفق در نسل جوان آن روزگار و حوزه شعر انقلاب بود. وی ابتکارات، تعبیرات، کلمات و ترکیبات بسیار خوبی را در شعر به کار برد که نوعی ابداع بود، به طوری که تا آن زمان از این تعبیرات و ترکیبات به آن شکل استفاده نشده بود. به طور مثال همین تعبیر «یاس نبی» که برای حضرت زهرا (س) به کار می‌رود را برای اولین‌بار احمد عزیزی در شعر خود به کار گرفت.

اسرافیلی خاطرنشان کرد: احمد عزیزی وجودا یک انسان فرهنگی و ذاتا شاعری توانمند بود و آن چه که از ایشان مانده آثاری بسیار خوب و ماندگار است. به طور کلی می‌توان گفت احمد عزیزی از کسانی بودند که اگر خداوند به او توفیق زنده ماندن می‌داد و این 9 سال خاموشی به اصطلاح بدون تکلمی که نوعی ضرر به شعر انقلاب بود برایش به وجود نمی‌آمد، بسیار در شعر انقلاب اثرگذار بود. خداوند روح او را شاد و بازماندگان، خانواده محترم و علی الخصوص خواهرشان که در طول این مدت از ایشان بسیار پرستاری نمودند را سلامت و تندرست بدارد.

محمدعلی بهمنی نیز پیرامون احمد عزیزی ابراز داشت: خدایش بیامرزد. من فکر می‌کنم نیازی نیست که درباره احمد عزیزی توضیحی بدهیم زیرا همگان از او و آثار خوبش اطلاع دارند. وی شاعر خوبی بود که خداوند نگاه نوتری از سایر هم نسلانش به او بخشیده بود. یک کشفی در کلمات او وجود داشت که دوست‌داشتنی بود. فقط کاش که این چند سال را هم در چنین شرایطی نمی‌گذراند، چون اگر در این دوران سلامت بود چه بسیار شعرهای خوبی که از او به یادگار می‌ماند. 

 

محمدرضا سهرابی نژاد دیگر شاعر کشورمان درباره شعر و شخصیت احمد عزیزی، گفت: احمد عزیزی دوست شاعری بود که کار خود را با روزنامه جمهوری اسلامی شروع کرد که آن زمان من هم در کنار او و آقای میرشکاک در آن روزنامه فعالیت داشتم. وی برای آن روزنامه مقاله و گاهی سرمقاله می نوشت اما بعد از مدتی ما ایشان را به حوزه هنری وصل کردیم و در ادامه شاهد انتشار کتاب‌هایش شدیم. 

وی ادامه داد: احمد عزیزی انسانی خوب، شاد، شوخ طبع، پرجوش و خروش و با حرکتی بود که در شعرش نوآوری‌های خوبی دیده می‌شد. وی از فوران شعر لبریز بود. تکانش می‌دادی، شعر بود که از او می‌تراوید و مثلا تا اسم کسی را می‌آوردند به دنبالش شعر هم می‌گفتند. سرشار از شعر و فهم بود و از آنجا که در حوزه عرفان مطالعه داشت به بعضی رمز و رموزهای عرفانی آشنایی پیدا کرده بود. مسائلی که شاید در آن دوره بسیاری از شاعران از آن آگاهی نداشتند. وی از آنجا که شاعری اهل درد بود؛ بسیاری از موضوعات و معضلات اجتماعی دوران گذشته را به حوزه شعر کشاند و در کل آثار خوبی را از خود به جای گذاشت. اما متاسفانه دچار بیماری شده و چندسالی را در کما به سر برد که در آن مدت من هم یک‌بار به کرمانشاه رفتم و از ایشان عیادت کردم.

سهرابی نژاد در پایان خاطرنشان کرد: احمد عزیزی عاشق اهل بیت علیهم السلام بود و خصوصا به حضرت زهرا (س) ارادتی ویژه داشت. آخرین باری که ایشان را دیدم در بیت مقام معظم رهبری بود. از آنجایی که من عمده کارهایم بیشتر در قالب رباعی و دوبیتی است به خاطر دارم که آنجا به شوخی مرا «رباعی رضایِ دوبیتی نژاد» صدا کرد، اما متاسفانه پس از آن دیدار دیگر ایشان را ندیدم. ضایعه درگذشت آن مرحوم را به خانواده محترمشان و همچنین به جامعه فرهنگی، هنری و ادبی کشور تسلیت می‌گویم.

گزارش و گفتگو از لیلا بیک زاده

انتهای پیام/