امیر دژاکام در گفتگو با خبرنگار حوزه تئاتر گروه فرهنگی باشگاه خبرنگاران جوان؛ در خصوص موضوع نمایش «صعود مقاومت پذیر آرتور و اویی» گفت: این نمایش نوشته برتولت برشت و با ترجمه دل‌آرا نوشین است. موضوع نمایش حول محور مسائل اقتصادی و روی کار آمدن یک گانگستر با بند بازی‌هایی است که می‌تواند سیاست و اقتصاد شیکاگو را به دست بگیرد. از نظر تاریخی وقایع این نمایش منطبق با روی کار آمدن هیتلر است که ما به زبان طنز این نمایش را کار کرده‌ایم؛ چرا که استنباط من این بوده است که اگر نمایش به صورت طنز کار شود با معیار‌های ما منطبق بوده و تاثیر بیشتری می گذارد.

وی در خصوص هدف از اجرای نمایش خود اظهار داشت: بعضی از حرف‌ها هست که نمی توان از طریق کلمات بیان کرد و نیاز است که یک هنری بیاید و این کلمات را تکمیل کند. ضعف‌هایی که در موضوع اقتصاد وجود دارد، وام های کلانی که گرفته می شود و پس داده نمی شود، پروژه‌هایی که باید انجام بگیرد و انجام نمی‌شود. من به عنوان هنرمند وقتی این مسائل را دیدم که در سر تا سر جهان اتفاق می افتد، احساس کردم در حال حاضر درباره اقتصاد حرف زدن بهتر از آن است که درباره عشق بحث کنیم.

 

وی افزود: عشق مقوله بسیار مهمی در زندگی انسان است و اگر ما به عشق ها نگاه بیندازیم، متوجه ناهنجاری هایی خواهیم شد. چراکه؛ عشق از ناحیه اقتصاد لطمه می‌خورد. وقتی نیازهای اولیه زندگی انسان مثل مسکن، خوراک، امنیت و بسیاری از فاکتورهای دیگر تامین نمی‌شود، در نتیجه اخلاق هم ناخودآگاه لطمه می‌خورد و می توان گفت فاکتور اقتصاد حتما بر اخلاق تاثیر می گذارد و من بر این اساس این نمایشنامه را کار کردم. اما هرگز نمی خواستم حکمی را درباره این مسئله بدهم؛ چراکه من یک هنرجو هستم که سعی کردم موضوعاتی را مطرح کنم. این نمایش می‌خواهد با حالت سرخوش موضوعات را به مردم یادآوری کند و نمی‌خواهد آن‌ها را دچار عاطفه کند؛ بلکه می خواهد سعی کند مردم از نظر عقلانی درباره موضوعات سعی و تلاش کنند.

دژاکام پیرامون ملاک انتخاب نقش بازیگران نمایش تصریح کرد: من بازیگرانم را بر اساس همکاری با آن ها و اینکه از گروه من به نام گروه «ماهان» بوده اند، انتخاب کرده ام. بعضی از این بازیگران بالغ بر 5-4سال شاگرد من بودند و زیر نظر من آموزش دیده اند. اصلی ترین ملاک برای من، همکاری با بچه های گروه ماهان است. مخصوصا کسانی که خودم تربیت کرده ام. من سال گذشته بازیگرانی را بر صحنه بردم که چهار سال به آن ها آموزش داده بودم و در حال حاضر، در سریال های (سیروس مقدم، شهرام شاه حسینی و ...) مشغول به کار هستند. من معمولا بازیگر تربیت کرده‌ام. اگر بازیگر بتواند کلاس های من را دوام بیاورد، معمولا با آن‌ها کار می کنم. من اولین کارم را در سال 1364 با همکلاسی هایم در مقطع فوق لیسانس انجام دادم. با کسانی کار کردم که یا همکار من بودند یا شاگرد من.

امیر دژاکام در پایان گفت: من به عنوان کارگردانی که نزدیک به 35-30 سال است که در این حوزه فعالیت هنری داشتم، در حال حاضر از نظر امکانات، هیچ حمایتی ندارم. هیچ مقدار از بودجه‌های اختصاص داده شده به دست من نرسیده است. من به عنوان یک کارگردان که کار می‌کنم، نمی دانم بودجه های فرهنگی دولت کجاست؟! من شخصا با پول هیات علمی، چهار وسیله برای برگزاری نمایش هایم گرفته ام و حتی بازیگران ریالی دستمزد نگرفته اند و همگی بر اساس علاقه، نمایش را بر روی صحنه برده اند. من نمی دانم که بودجه ها به چه کسانی تعلق می گیرد و من حتی باید برای سالن، کرایه هم بدهم.

 

وی افزود: اگر تئاتر، تجارت است، تحصیلات و فعالیت هایم اشتباه بوده است و باید کارم را تغییر بدهم و تجارت راه بیندازم. من تئاتر کار کردم که تجارت نکنم. من تنها سوالم این است: زمانی که بودجه‌ای به نهادی تعلق می‌گیرد، مسئولان موظفند این بودجه را در اختیار فعالان آن بخش قرار بدهند. هنرمندان کاسه گدایی دست گرفته اند و شرافت، عزت و کرامت خود را پایین می آورند تا کمک بگیرند و تئاتر خود را اجرا کنند و اثر فرهنگی خلق کنند. اگر به سابقه تئاتر کشور نگاه کنیم تنها ده نفر هستند که با هم دیگر به طور کم یا زیاد به طور مداوم کار کردند و این افراد نباید هرگز پشت در بسته مدیران بمانند و نباید اجازه بدهند که یک مدرس با حقوق خودش برای فعالیت کردن در تئاتر تلاش کند.

 

انتهای پیام/