سعدی محمدی، کارگردان و بازیگر برنده جشنواره تئاتر دانشگاهی در گفت‌وگو با خبرنگار حوزه تئاتر گروه فرهنگی باشگاه خبرنگاران جوان؛ در خصوص موفقیت در تولید تئاتر دانشگاهی گفت: آرزوی هر دانشجوی تئاتری، این است که در این رقابت‌ها دیده بشود. من واقعا بارها شكست خوردم، بارها برای همین جشنواره و جشنواره‌های مشابه كار فرستادم و اغلب کارهایم در مرحله بازخوانی متون رد می‌شد كه البته این مرحله بازخوانی به نظرم سیاست غلطی بود چرا كه؛ خیلی از كارها، آن هم كارهای دانشگاهی كه طبیعتا جسورتر هستند، را باید دید و قضاوت كرد. همانطور كه نمی‌شود مزه یك غذا را برای كسی تعریف كرد، یك اجرای تئاتر هم اثری مستقل است كه باید در مدیوم خودش قضاوت بشود.

وی پیرامون ویژگی‌های تئاترهای دانشگاهی اظهار داشت: از نظر من تئاتر دانشگاهی جایی است كه؛ انسان می‌تواند بدون ترس از قضاوت شدن دیوانه بازی‌هایش را انجام بدهد. اولین مشخصه یك اجرای دانشجویی از نظر من؛ جسارت و نترسی هست. باید سخت كار كرد و از همین اندك فضایی كه مهیا هست نهایت استفاده را برد. البته منظور من از این جسارت و نترسی اصلا بی‌قاعدگی و انجام هر كاری نیست. 

محمدی ادامه داد: دیده شده که گاهی آثار بی‌محتوا و كم‌مایه به اسم همین «دیوانه بازی» به روی صحنه رفته‌اند و حتی مورد تشویق هم قرار گرفته‌اند. از نظر من تئاتر جای خالی كردن رنج‌‌ها و عقده‌های شخصی نیست. در تئاتر حرفه‌ای با هر رویكردی كه داشته باشد كمتر جای این آزمایش و خطا كردن‌ها است.

وی در خصوص حمایت‌های لازم و انجام شده از کارهای دانشجویی تصریح کرد: راستش تئاتر خودش شبیه به یك فرد بیمار است. تئاتر دانشگاهی هم مثل عضوی از پیكر آن فرد بیمار است. تئاترهای تجاری یا به اصطلاح حرفه‌ای یا تئاترهایی كه با آوردن یك یا چند چهره سینمایی و جذاب، سیل مخاطبان را به خودشان جذب می‌كنند، وضعیت خوبی دارند. اما تئاتر دانشگاهی در وضعیتی كه امروزه بر اقتصاد كلان كشورمان حاكم است بیشترین لطمه را می‌خورد. 

محمدی در این خصوص گفت: برای جشنواره تئاتر «تجربه» كه یكی از بهترین جشنواره‌های تئاتری در سطح كشور است، بودجه‌ای در حدود 10 تا 20 میلیون در نظر گرفته‌اند! در این جشنواره که سال جاری هفدهمین دوره‌اش بود، 57 اثر شركت داشتند. 57 اثر كه با شعار تجربه‌گرایی، خلاقانه‌ترین ایده‌ها را در كارهای‌شان با همان امكانات ساده دانشجویی به روی صحنه بردند. جشنواره تئاتر دانشگاهی هم كه اصلی‌ترین میدان رقابت تمام دانشجویان تئاتر هست از همین مسئله بودجه رنج می‌برد.

وی ادامه داد: حقیقتا حمایتی که از نظر بودجه، از این جشنواره می‌شود تنها و تنها برای خالی نبودن عریضه است! هزینه پلاتو برای تمرین گروه‌های تئاتری حاضر در جشنواره چند برابر كل مبلغ كمك هزینه‌ای هست كه دبیرخانه به گروه‌ها اختصاص داده است. مدیریت دبیرخانه هم البته عده‌ای از همكلاسی‌های ما هستند كه با جان و دل و حتی گاهی با هزینه شخصی امورات جشنواره را پیش می‌برند. به نظر می‌رسد، مشكلی كه تئاتر دانشگاهی و اصولا تئاتر در ایران از آن رنج می‌برد، به كلان‌ترین سطوح تصمیم‌گیرنده فرهنگی و... بر‌می‌گردد.

محمدی در خصوص مشکلات و موانع تئاتر از نظر خود، گفت: از نظر من مشكل اصلی كه دامن تئاتر را گرفته، این است كه؛ دولت نگاهی اشتباه و پر از سوءتفاهم به آن دارد. تئاتر اگر به درستی مدیریت بشود می‌تواند علاوه بر تأمین نیازهای خودش، به عنوان یك منبع درآمدزایی و اشتغال هم عمل کند. اما مدیران خرد و کلان فرهنگ و هنر، با این نگاه كه تئاتر «مسئولیت سختی» است كه هزینه در بردارد و هیچ سودی ندارد، كمابیش تلاششان را كردند كه تئاتر را کم‌رنگ کنند. 

وی ادامه داد: مشکل دومی که به نظر می‌رسد این است كه برخی از اهالی تئاتر با جهان پیرامونشان به كلی بیگانه هستند. تئاترهایی ساخته می‌شود كه از خلال آن، هیچ چیزی درك و دریافت نمی‌شود. هیچ نسبتی با من نوعی ندارد و انگار از یك سیاره دیگر آمده است.

وی در پایان بیان داشت: ای كاش حكومت اجازه می‌داد آن روندی كه در دوران انتخابات در خیلی از مکان‌ها (حتی در مترو، اتوبوس و ...) ایجاد شده بود؛ بعد از انتخابات در حوزه‌های دیگر مانند تئاتر هم، ادامه داشته باشد. در آن برهه كوتاهِ تبلیغات انتخاباتی، نوعی از دیالوگ بین مردم در خیابان‌ها شکل گرفته بود كه در تمام سال‌های بعد از انقلاب بی‌نظیر بوده است! این دقیقا همان چیزی است كه در تعریف من از تئاتر ارزشمند است. بنابراین به نظر می‌رسد كه لازمه خود ما اهالی تئاتر این است که؛ در خیابان‌ها برویم و زندگی افراد جامعه را از نزدیك لمس كنیم تا بتونیم آن را به روی صحنه انعکاس دهیم...

 

انتهای پیام/