به گزارش گروه وبگردی باشگاه خبرنگاران جوان، گورکن عسلی یک عضو از خانواده راسوها است که از دیگر اعضای این خانواده می‌توان به سمور، موش خرما، راسو، ولورین و دیگر گونه‌های گورکن اشاره کرد. نام اصلی این جانور "Honey Badger" است که در فارسی آن را با نام «گورکن عسلی» یا «گورکن عسلخوار» می‌شناسیم. دلیل قرار دادن این نام بر این جانور هم بسیار ساده و مشخص است: گورکن‌های عسلی عاشق عسل هستند و عسل غذای مورد علاقه این جانوران است! هر چند که دلیل اصلی گشتن گورکن‌های عسلی به دنبال کندوی عسل، یافتن لارو این حشرات است که در ادامه مفصل‌تر توضیح خواهیم داد.

گورکن عسلی جانوری است که جثه نسبتا کوچکی دارد؛ بدنش کشیده است و پاهای کوتاهی دارد که در عین کوچکی بسیار قدرتمند هستند! پنجه‌های این جانور بسیار قوی است که از آن‌ها جهت دفاع از خود یا کندن زمین استفاده می‌کند. گورکن‌های عسلی خز متراکم و کوتاهی دارند؛ رنگ بدنشان غالبا مشکی است و یک بخش از بدنشان خاکستری رنگ است که این بخش از بالای سر جانور شروع شده و تا دم آن ادامه می‌یابد. گورکن‌های عسلی ظاهری بسیار شبیه به راسوهای بدبو (Skunk) دارند و خویشاوندان نزدیکی هم به شمار می‌آیند. جالب است بدانید که گورکن‌های عسلی هم همانند راسوهای بدبو توانایی تولید یک بوی بسیار بد را دارند اما آن‌ها از این بو تنها برای مشخص کردن قلمرو خود استفاده می‌کنند و بسیار کم پیش می‌آید که گورکن‌های عسلی همانند راسوهای بدبو از این بوی بد به منظور دفاع از خود استفاده کنند اما اگر این اتفاق هم بیفتد تاثیر بوی گورکن عسلی بسیار کمتر از راسو خواهد بود.

گورکن عسلی به هیچ وجه جانور آرام و مهربانی نیست! در واقع باید این گونه مطرح کرد که کمتر جانوری پیدا میشود که همانند گورکن عسلی وحشی و پرخاشگر باشد! گورکن عسلی همیشه مبارزه‌ای را شروع می‌کند که مطمئن باشد از آن پیروز بیرون خواهد آمد! این جانور همیشه یک مبارز بسیار قدر و تحسین برانگیز است. پوست و بدن این جانور بسیار انعطاف پذیر است در حدی که اگر جانوری گورکن عسلی را از گردن بگیرد، جانور باز هم قابلیت چرخیدن و گاز گرفتن حریف خود را خواهد داشت! جمجه گورکن عسلی بسیار مقاوم است. دندان‌هایش بسیار تیز است و قدرت گاز گرفتن بسیار بالایی هم دارد! از سویی دیگر این جانور می‌تواند از بوی بدی که تولید می‌کند به عنوان یک روش دفاعی هم هم بهره ببرد. حال تمام این مواردی که ذکر شد را با یکدیگر ادغام کنید؛ شما جانوری را می‌بینید که هیچ کس دوست ندارد با آن مبارزه کند یا آن را عصبانی کند! در بسیاری از مواقع دیده شده که گورکن عسلی در مقابل حیواناتی همچون شیر یا مار کبری قد علم کرده و پیروز میدان هم شده است! این جانور به آسانی از چیزی نمی‌ترسد و اغلب اوقات کاملا برای یک درگیری آماده است.

گورکن عسلی همه چیز خوار است. این جانور طیف غذایی بسیار وسیعی دارد و هم از گیاهان و هم از گوشت تغذیه می‌کند. از جمله مهم‌ترین موارد در میان غذاهای مورد علاقه گورکن عسلی می‌توان به پستانداران کوچک، پرندگان، خزندگان، حشرات، جسد سایر جانوران و میوه‌ها اشاره کرد. گورکن عسلی اکثر فعالیت خود را شبانه انجام می‌دهد و روز را در تونل‌های زیرزمینی خود استراحت می‌کند از این رو مشاهده این حیوانات در حیات وحش به صورت طبیعی کار چندان آسانی نخواهد بود. گورکن عسلی خانه خود را در زیر زمین حفر می‌کند. این جانور این کار را به کمک پنجه‌های بسیار قدرتمند خود انجام داده و زمین تونلی را حفر می‌کند. این تونل معمولا به محفظه زیر زمینی بزرگ‌تری ختم می‌شود که محل استراحت جانور است. گورکن عسلی همیشه به صورت جمع شده و به شکل یک توپ در لانه زیرزمینی‌اش استراحت می‌کند و این کار را به منظور محافظت از صورت و شکم خود انجام می‌دهد.

گورکن‌های عسلی از نظر وضعیت بقا در حالت چندان مناسبی قرار ندارند. در حال حاضر این جانور در خطر انقراض قرار دارد و دلیل اصلی این امر هم چیزی نیست جز انسان‌ها! انسان‌ها با نابود کردن محیط زندگی این جانور و همچنین از بین بردن و مصرف کردن غذاهای اصلی آن‌ها، زمینه را برای نامساعد شدن بقای این جانوران فراهم ساخته‌اند. از سویی دیگر پرورش دهندگان زنبور عسل و کندوهای عسل به محض دیدن هر گورکن عسلی به سرعت آن‌ها را از بین خواهند برد تا از کندوهای خود محافظت کنند. اما از آنجایی که گورکن‌های عسلی نمی‌توانند بپرند، بسیاری از کندو داران به سادگی با کمی ارتفاع دادن و بالابردن کندوهایشان، امنیت آن‌ها را تضمین کرده‌اند؛ از سویی دیگر بسیاری از زنبورداران آفریقا با گورکن‌های عسلی دوست شده‌اند و همیشه با آن‌ها مقدار کمی عسل می‌دهند و با این کار هم از کندوهای خود محافظت کرده‌اند و هم به محیط زیست کمک کرده‌اند اما با این وجود تمامی این راه حل‌ها متاسفانه همچنان عده بسیاری هستند که گورکن‌های عسلی را به راحتی از بین می‌برند.

به طور کلی گورکن‌های عسلی جانوران بومی آفریقا و آسیا محسوب می‌شوند. این جانوران اغلب در جنوب آفریقا یافت می‌شوند و در آسیا هم بیشتر باید در بخش‌های غربی این قاره به دنبال این جانور گشت. گورکن عسلی در قاره آسیا اغلب در کشورهای ترکمنستان، افغانستان، نپال، غرب هند و ایران یافت می‌شود. این جانوران معمولا تمایل دارند تا در مناطق خشک زندگی کنند و حفره‌های خود را در این مناطق حفر کنند اما از سویی دیگر این جانوران را می‌توان در جنگل‌ها و علفزارها هم مشاهده کرد. گورکن‌های عسلی شناگران بسیار ماهری هستند و قابلیت از درخت بالا رفتن را هم دارند.

منبع:کجاور

انتهای پیام/