به گزارش حوزه ادبیات گروه فرهنگی باشگاه خبرنگاران جوان به نقل از روابط عمومی بنیاد شعر و ادبیات داستانی ایرانیان، شهریار عباسی، نویسنده، برگزیده جایزه جلال آل‌احمد و مدرس دوره‌های داستان‌نویسی آل‌جلال گفت: امكانات و شرایط نویسنده شدن در تهران مهیاتر است؛ البته این بدان معنا نیست كه شهرهای دیگر از این امكانات بی‌بهره‌اند. تمام شهرستان‌ها و استان‌های كشور از این امكانات بهره می‌برند، اما ممكن است به اندازه تهران نباشد؛ با این حال نباید نویسندگان شهرستانی، خودشان را دورافتاده ببینند. یكی از موضوعاتی كه در دوره‌های آل‌جلال به آن تأكید می‌كنم، همین موضوع استفاده نویسندگان از امكاناتی است كه پیرامونشان واقع شده است.

وی همچنین در پاسخ به این سوال كه چرا از دل دوره‌های داستان‌نویسی، نوعی جدید از داستان ایرانی با موضوعات بومی خلق نمی‌شود، گفت: معتقدم كه متأسفانه فهم داستان در کشور ما ناقص است. در این باره خیلی‌ها را هم مقصر می‌دانم؛ از آنهایی که ادعای داستان‌نویسی کردند، اما شاعر پرورش دادند. به نظر من بخشی از داستان ایران را خود داستان‌نویس‌ها به قهقرا برده‌اند.

برگزیده جایزه جلال توضیح داد: این نویسندگان گاهی فهم درستی از داستان ندارند؛ چون فرم‌گرایی بیش از اندازه و درگیری با فضای داستانی دهه 70 را هنوز رها نکرده‌ایم. در فرهنگ خانواده‌ها هم متأسفانه با داستان و نویسندگی و حتی شعر و شاعری مشكل وجود دارد.

عباسی برای برون‌رفت از این معضل پیشنهاد كرد: باید این نكته را مورد تأكید قرار دهیم كه داستان، یک موضوع جدی و یک مسأله مهم است. حالا از جمله جاهایی كه می‌توان این موارد را نهادینه كرد، دوره‌های داستان‌نویسی است و ما در دوره‌های داستان‌نویسی آل‌جلال بنیاد شعر و ادبیات داستانی، آن را در دستور كار خود قرار می‌دهیم.

این نویسنده ادامه داد: نویسنده باید بداند كه ریاضیات، كیهان‌شناسی و علوم مختلف، با روایت كه یك عنصر داستان است، بیان می‌شود. در حقیقت، همه دانش بشر روایی است و ذهن انسان، طوری طراحی شده که فقط روایت را می‌فهمد. داستان و فلسفه كه از یك ریشه و خانواده‌اند، كشورها را می‌سازند. آلمان دو بار و بعد از جنگ‌های جهانی اول و دوم نابود شد، اما به اتكای همان فلسفه و ادبیات قوی كه دارد، كشورش را خیلی قدرتمند ساخت. سیاستگذاران فرهنگی ما باید این نكته را بدانند كه داستان یک کار جدی و مهم است.

عباسی در بخش دیگری از سخنانش با اشاره به تمرکززدایی در تربیت نویسنده بیان كرد: در یكی از كارگاه‌های داستان‌نویسی آل‌جلال كه با تازگی و به همت بنیاد شعر و ادبیات داستانی در مشهد برگزار كردم، بعد از خواندن آثار هنرجویان شركت‌كننده در كارگاه گفتم: این داستانی که شما در مشهد نوشته‌اید، اگر در شیراز یا اصفهان یا هر شهر دیگری نوشته می‌شد، تفاوتی نمی‌كرد؛ زیرا در این داستان‌ها به مشهد و پیرامون آن اشاره‌ای نشده است.

وی افزود: یا در یكی از كارگاه‌های دیگر كه در زنجان برگزار كرده بودم، از هنرجویان پرسیدم: آیا زنجان افسانه ندارد؟ جغرافیا ندارد؟ تاریخ ندارد؟ چرا در داستان‌های شما خبر و اثری از اینها نیست؟ متأسفانه نویسنده‌های ما در سراسر ایران، مسأله جغرافیا را رها كرده‌اند و می‌خواهند مانند موراکامی، نویسنده ژاپنی كه به تازگی آثار او گل كرده است، بنویسند و او را تبلیغ كنند.

نویسنده جوان كشورمان ادامه داد: برای جهانی كردن ادبیات ایران باید نوع زندگی خود را در آثارمان منعكس كنیم. در این حالت مخاطب جهانی برای پاسخ دادن به سوالات ذهنش به سراغ این آثار می‌آید و ادبیات ما هم جهانی می‌شود. ماركز و اورهان پاموك و ... با همین اندیشه جهانی شده‌اند. اتفاقاً حافظ و فردوسی و مولانای ما هم با این اندیشه جهانی شده‌اند.

انتهای پیام/