کاروان امام حسین (ع) در روز هفتم محرم شاهد آغاز رسمی قطع آب در کربلا بودند. عبد‌الله‌بن‌حصین‌ازدی در این روز خطاب به امام حسین (ع) گفت:آیا آب را نمی‌بینی که به روشنی آسمان است؟ به خدا یک قطره از آن نمی‌چشی تا از تشنگی بمیری.

امام سوم شیعیان در حق او نفرین کرد که خدایا او را از تشنگی بکش و هرگز او را نبخش. حمید‌بن‌مسلم می‌گوید فرجام او بیماریی بود که آب می‌خورد و قی می‌کرد و سیراب نمی‌شد و آن‌قدر آب خورد تا جان داد.

عمرو‌بن‌حجاج صدا زد‌ای حسین این فرات است که سگان و خوکان و گرگان از آن می‌نوشند، اما تو قطره‌ای از آن نخواهی نوشید تا آب گداخته جهنم را بنوشی!

همه این فشار‌ها برای تسلیم امام حسین (ع) با بهره‌گیری از ناتوانی کودکان و بی‌تابی زنان بود. پس از چیره شدن تشنگی بر خیمه‌ها و یاران، امام حسین (ع) پشت خیمه‌های زنان، نوزده قدم به سمت قبله برداشت و زمین را با تبر حفر کرد ناگاه آبی زلال جوشیدن گرفت همگان نوشیدند و مشک‌ها را پر کردند. سپس چشمه فرو شد و هیچ نشانی از آن به جا نماند.

در مناقب نُه گام و در مدینة‌المعاجز آمده است فرشته‌ای نازل شد و پشت خیمه‌ها خطی کشید و نهر آب جاری شد.

منابع:
۱. ینابیع‌الموده
۲. ناسخ‌التواریخ
۳. مثیرالاحزان
۴. نفس‌المهموم
۵. بحارالانوار
۶. تاریخ طبری
۷. مناقب
۸. انساب‌الاشراف
۹. تذکرة‌الخواص
۱۰. معالی‌السبطین
۱۱. کبریت احمر
۱۲. مقتل‌الحسین مقرم
۱۳. مدینة‌المعاجز
۱۴. مقتل‌الحسین خوارزمی
۱۵. آینه در کربلاست (محمدرضا سنگری)