به گزارش گروه وبگردی باشگاه خبرنگاران جوان؛ همه هیجان را دوست دارند. برای برخی افراد هیجان در چیزهای کوچکی مثل یک پیتزای بیشتر خلاصه می‌شود ولی برخی دیگر با ماجراجویی‌های بزرگ سطح دوپامین خود را بالا می‌برند. انسان‌ها از گذشته به دنبال آدرنالین بوده اند. در اینجا ده فعالیت ورزشی باستانی را مشاهده می‌کنید که نشان می‌دهند اجداد ما حاضر بودند برای کمی لذت بیشتر، زندگی خود را به خطر بیندازند.

شیرجه روی خشکی

پنته کاست (Pentecost) یکی از جزایر جنوب اقیانوس آرام است. مردان این جزیره مراسمی اجرا می کنند که از نظر بقیه دیوانگی است. آن‌ها از سکوی بلند ۲۵ متری بالا می‌روند که از شاخه‌های بریده درختان ساخته شده است. سپس پاهایشان را با ساقه‌های تاک رونده بسته و از بالای برج پایین می‌پرند. گفته می‌شود آن‌ها ۱۵۰۰ سال است که این مراسم را اجرا می‌کنند، اما منشا دقیق آن مشخص نیست. این مراسم با برداشت محصول یام همراه است.

 

کسانی که از ارتقاع بلندتری شیرجه بزنند بهترین محصول را خواهند داشت. باوجود ظاهر خطرناک این ورزش، به ندرت کسی در آن آسیب می‌بیند. ساقه هایی که به پاهایشان می‌بندند الاستیسیته خوبی دارند و خاک پایین برج هم شخم زده می‌شود تا هنگام فرود نرم باشد.

 

 

پولو یکی از قدیمی‌ترین ورزش‌های تیمی دنیاست. در دنیای باستان، سواره نظام‌ها نقش مهمی در نبرد‌ها ایفا می‌کردند. بازی پولو احتمالا از تمرینات سواره ریشه گرفته است. شاید فکر کنید که پولو هم یک بازی بی خطر است، اما نگاهی اجمالی به تاریخ پولو، حوادث خونین بی شماری که در آن اتفاق افتاده را آشکار می‌کند.

 

پولو در امپراتوری ایران باستان قبل از قرن ششم پیش از میلاد آغاز شد و بازی محبوبی در میان جنگجویان بود. وقتی اسکندر کبیر در فکر حمله به ایران بود، داریوش یک توپ و چوگان پولو برای او فرستاد و او را به این بازی دعوت کرد. این بازی در سراسر اروپا و آسیا گسترش یافت. زمین پولوی تامرلان بزرگ هنوز در سمرقند دیده می‌شود. اسب‌های سرکش با سرعت بالا، چوب‌های بلندی که می‌توانست به پای اسب‌ها گیر کند و تجهیزات ایمنی ضعیف این بازی را خطرناک می‌کرد.

 

 

 

---

 

هرساله در بسیاری از شهرهای یونان و بلغارستان، مراسمی برگزار می‌شود که احتمالا هزار سال قدمت داشته باشد. آناستناریا در شکل فعلی اش، نیایش مسیحی سنت کنستانتین و سنت آتاناسیوس است. عبادت کنندگان نماد سنت‌ها را نگه می‌دارند و روی انبوهی از چوب‌های سوزان راه می‌روند.

 

طبق افسانه‌ها زمانی که یکی از کلیساهای بلغارستان آتش گرفت، روستاییان اطراف صدای سنت‌ها را می‌شنیدند که درخواست کمک می‌کردند. روستاییان با دعای خیر سنت‌ها توانستند یادگار‌ها و تمثیل‌های آن‌ها را از میان آتش بیرون بیاورند. حالا هم به یاد آن روز همین کار را تکرار می‌کنند و معتقدند لطف الهی آن‌ها را روی آتش داغ حفظ می‌کند. اکنون افراد زیادی از آناستناریا حمایت نمی‌کنند. آن ها عمل راه رفتن روی آتش را با پرستش باستانی خدای یونانی مرتبط دانسته و معتقدند منشا کفرآمیز دارد و نباید توسط مسحیان باایمان انجام شود.

 

 

 

---

کالچو فیورنتینو

رومیان باستان یک بازی توپی به نام هارپاستوم داشتند که ظاهرا شبیه راگبی بوده است. یک توپ کوچک بین بازیکنان پاس داده می‌شده و باید بدون اینکه به زمین بخورد در هوا گرفته می‌شده است. رومیان آن را ورزش ایده آلی برای مردان جوان می‌دانستند. تصور می‌شود کالچو فیورنتینو هم از هارپاستوم گرفته شده است و تمام قوانین فیزیکی راگبی را نگه داشته و همه قوانین مزاحم را کنار گذاشته است.

 

فوتبال تاریخی کالچو فورنتینو در میدان مرکزی فلورانس در قرن شانزدهم بازی می‌شده است. تیم‌های ۲۷ نفره در مقابل هم رقابت کرده و سعی می‌کردند به هر وسیله ممکن توپ را به نقاط تعبیه شده در هر دو طرف زمین برسانند. بازیکنان می‌توانند گلاویز شوند، مشت یا لگد بزنند تا کنترل توپ را به دست آورند. برای اینکه حس جنگجویی مسابقه افزایش یابد، هربار که یک گل به ثمر می‌رسیده یک توپ جنگی منفجر می‌شود. در سال‌های پیش به تیم برنده یک گاو داده می‌شد، ولی حالا برندگان یک وعده غذای رایگان دریافت می‌کنند.

 

 

ناتلیکر بازی وایکینگ‌ها بود و همین برای وحشیانه بودن آن کافیست. اطلاعات زیادی از این بازی موجود نیست، اما براساس سرنخ‌های موجود در حماسه‌های وایکینگ‌ها به نوعی بازسازی شده است. دو تیم با چوب با هم مبارزه می‌کردند. این چوبها به شکلی ساخته شده بودند که بتوان با آن توپ را گرفت و گاهی هم در عصبانیت وایکینگ‌ها شکسته می‌شدند.

 

توپ مورد استفاده تیم‌ها آنقدر سفت و کوچک بود که اگر محکم پرت می‌شد باعث آسیب و خونریزی حریف می‌شد. برخی معتقدند این بازی در حوضچه‌های یخ زده یا دشت‌های مسطح در زمستان برگزار می‌شده، اما به نظر نمی‌رسد چنین زمینی الزامی بوده باشد. مسابقات ممکن بود چند روز طول بکشد. بازیکنان هم ممکن بود وقتی توپ در حرکت است به هم حمله کنند یا ضربه بزنند.

 

  

ثروتمندترین ورزشکار تاریخ گایوس آپولوس بوده که در حرفه خود به عنوان یک ارابه ران، توانسته ثروتی معادل میلیارد‌ها دلار به پول امروز جمع کند. باتوجه به خطراتی که این ورزش دارد شاید او واقعا سزاوار این سرمایه بوده است. رومیان مسابقات ارابه رانی را دوست داشتند. تصاویر مسابقات همه جای شهر دیده می‌شد. شرط بندی‌های بزرگی سر این مسابقه انجام می‌شد. مسیر بزرگ سیرکوس ماکسیموس در رم ساخته شد و ۱۵۰ هزار نفر می‌توانستند این مسابقات را تماشا کنند.

 

ارابه‌ها توسط دو یا چهار اسب کشیده می‌شدند. حوادث زیادی در این مسابقات اتفاق می‌افتاد و ارابه ران‌ها به طور متوسط در ۲۲ سالگی جان خود را از دست می‌دادند. مسابقات ارابه رانی آنقدر خطرناک بود که حتی بازسازی آن‌ها برای فیلم هم می‌تواند کشنده باشد. در فیلم بن هور سال ۱۹۲۶ یک مسابقه ارابه رانی برگزار شد که جان ۵ اسب و یک بدلکار را گرفت.

 

 

این مبارزه به طرز خنده داری خطرناک است. قبلا افراد چوب‌های تیز را برمی داشتند و سوار بر اسب به یکدیگر ضربه می‌زدند به قصد اینکه با نیزه او را مغلوب کرده و روی زمین بیندازند. اما بعد فکر کردند این ورزش به اندازه کافی خطرناک نیست و تصمیم گرفتند هیجان غرق شدن را به آن اضافه کنند.

در جنوب فرانسه در قرن هفدهم، تیم هایی از مردان جوان روی آب با نیزه با هم مبارزه می‌کردند. تیمی از مردان مجرد با قایق آبی به مردان متاهل با قایق قرمز حمله می‌کردند. دو قایق با سرعت زیاد در کنار هم و توسط ده نفر پاروزن حرکت می‌کردند، در حالیکه قهرمانان با سپر و زره روی قایق‌ها ایستاده بودند و سعی می‌کردند حریف خود را شکست دهند. روی رود نیل باستان هم این مسابقات زیاد انجام می‌شد. ماهیگیران رود نیل برای دسترسی به آب مبارزه می‌کردند. گاهی اوقات وقتی مبارزان شکست می‌خورند و داخل آب می‌افتادند گرفتار اسب‌های آبی و کروکدیل‌ها می‌شدند.

 

 

 

پانکریشن در یونان باستان یکی از ورزش‌های المپیک بوده که دو مرد در یک نبرد وحشیانه بدون هیچ قانونی با هم روبرو می‌شدند. تنها قوانین بازی این بود که جنگجویان نمی‌توانند یکدیگر را گاز بگیرند یا به آلت تناسلی یکدیگر حمله کنند. هرچیز دیگری در این مبارزه مجاز بود تا زمانی که یک مبارز تسلیم شدن خود را اعلام می کرد و می‌باخت.

 

 

۱۴۰۰ سال قبل از میلاد در کرت، یک نقاشی روی دیوار کشیده شد که جوانی را در حال معلق زدن روی یک گاو خشمگین در حال حرکت نشان می‌داد. چنین تصاویری منحصربفرد نیستند. نقاشی‌ها و مجسمه های زیادی از کسانی که شاخ گاو را چسبیده اند در مکان‌های مختلفی پیدا شده است. برخی محققان معتقدند چنین تصاویری یک رویداد واقعی را نمایش نمی‌دهند بلکه تصاویر افسانه‌ای هستند. بسیاری از تصاویر کرتی مردانی را نشان می‌دهند که از شاخ گاو برای پریدن پشت این حیوان استفاده می‌کنند که بسیار خطرناک به نظر می‌رسد.

 

خطرناک ترین ورزش های باستانی را بشناسید