توپ‌های بیلیارد اولیه از عاج فیل ساخته می‌شدند. هزاران فیل سالانه کشته می‌شدند تا عاج مورد نیاز برای تولید میلیون‌ها توپ بیلیارد در سراسر جهان را تامین کنند تا جایی که جمعیت‌ این حیوان خیلی زود کاهش یافت و قیمت عاج بالا رفت. تولید توپ‌های بیلیارد عاجی هم چالش برانگیز بود. باید توپ‌ها را یک هفته یا بیشتر در یک محیط با دمای ثابت انبار می‌کردند تا نوسانات دما آن‌ها را نشکند. تحقیقی برای پیدا کردن یک ماده جایگزین برای عاج انجام شد. برای تشویق مخترعان، مسابقه‌ای هم در سال ۱۸۶۳ برگزار شد. پنج سال بعد، «جان وسلی هیات» سلولوئید را پیشنهاد کرد، ماده‌ای که در سال ۱۸۵۱ توسط الکساندر پارکز اختراع شد.

وسلی توپ بیلیارد سلولوئیدی را وارد مسابقه کرد، اما نتوانست جایزه ۱۰ هزار دلاری را ببرد. توپ او به اندازه کافی بالا نرفت. توپ‌های بیلیارد سلولوئیدی یک مشکل دیگر هم داشتند. گاهی می‌ترکیدند. وسلی توپ بیلیاردش را با ترکیبی به نام کلودیون پوشاند و آن را برای آزمایش به آزمایشگاه فرستاد و هشدار داد که این توپ ممکن است آتش بگیرد، چون کلودیون یک ماده قابل اشتعال است. علاوه بر اینکه اگر ضربه شدیدی به آن‌ها خورده می‌شد واقعا منفجر می‌شدند.

 

 

 

---

اگرچه مصریان باستان از ۳۲۰۰ سال قبل از میلاد بولینگ بازی می‌کردند بولینگ امروزی از سال ۱۸۴۰ آغاز و بین قماربازان محبوب شد. زمانی که کنکتیکت بازی بولینگ با ۹ میله چوبی را در سال ۱۸۴۱ ممنوع کرد، یک بازی با ۱۰ میله به وجود آوردند تا قانون را دور بزنند. در اوایل قرن نوزدهم، توپ‌های بولینگ از جنس چوب بودند و بعد‌ها لاستیک سخت جایگزین آن شد. اولین توپ لاستیکی به نام «Evertrue» در سال ۱۹۰۵ معرفی شد و در سال ۱۹۱۴ شرکت برانسویک توپی از یک ترکیب لاستیکی اسرارآمیز ساخت. توپ‌های لاستیکی وقتی سوراخ می‌شدند بوی زننده‌ای داشتند و فقدان طراحی هسته‌ای بودند، اما مثل توپ‌های پلی استری به طور گسترده‌ای در دهه ۱۹۷۰ استفاده می‌شدند.

 

 

 

منشا داژبال مشخص نیست. هرچند برخی منابع ادعا می‌کنند این ورزش در اصل از آفریقا آمده، جایی که بیش از ۲۰۰ سال پیش به عنوان یک ورزش خونین بازی می‌شده است، حتی شواهدی هم وجود دارد که به جای توپ‌های امروزی، این قبایل از سنگ یا مواد آلوده برای آسیب زدن یا ناتوان کردن حریفان خود استفاده می‌کرده اند. وقتی یک بازیکن مجروح می‌شد، حریفان سنگ‌ها یا پرتابه‌های بیشتری به سوی او پرتاب می‌کردند در حالی که هم تیمی‌های او سعی می‌کردند با سنگ هایشان حریف را دور کنند و از یارشان حفاظت کنند. به نظر می‌رسد این ورزش خونین یک هدف جدی داشته است: تمرینی برای ترویج کار تیمی و تقویت مهارت‌های مبارزه با سنگ که بین قبایل اتفاق می‌افتاد.

 

دکتر جیمز کارلیسل به دنبال معرفی داژبال به دانشجویان اروپایی خود بوده، اما آن‌ها فاقد چابکی و دقت هدفگیری مورد نیاز برای این ورزش بودند. بعد از بازگشت او به کالج سنت ماری در انگلستان بود که موفق شد این ورزش را به شکل امروزی معرفی کند، یک توپ چرمی هم جایگزین سنگ و مواد آلوده قبلی شد که قبلا به عنوان توپ استفاده می‌شدند. تاچه حد این تاریخچه درست است کسی نمی‌داند.

 

 

از اولین توپ‌های فوتبال می‌توان به سر خوک و جمجمه دشمنان سربازان انگلیسی اشاره کرد، اما اولین توپ فوتبالی که واقعا ساخته شد، مثانه باد شده خوک بود و بعد‌ها از چرم استفاده شد که با دوام‌تر باشد. توپ فوتبال مثانه ای، تقریبا بیشتر از توپ راگبی گرد بود، اما به هیچ وجه کروی نبود. در آب و هوای مرطوب انگلستان، توپ‌ها زود پر از آب می‌شدند و وزنشان زیاد می‌شد. ضربه زدن به چنین توپ هایی باعث درد و آسیب زیادی می‌شد.

چارلز گودیر در سال ۱۸۳۶ توپ فوتبال لاستیکی را اختراع و اولین توپ‌های فوتبال را در سال ۱۸۵۵ طراحی و تولید کرد. هفت سال بعد، لیندون بعد از اینکه همسرش در اثر بیماری ریه جان خود را از دست داد، یکی از اولین توپ‌های لاستیکی قابل بادشدن را به عنوان توپ‌های ورزشی طراحی کرد. در سال ۱۸۷۲، انجمن فوتبال انگلیس، اندازه و وزن توپ‌ها را تعیین کرد.

 

 

 

گلف در چهار قرن اول خود با پنج نوع توپ مختلف بازی می‌شد: توپ چوبی، توپ مویی، توپ پری، توپ کائوچویی و توپ هاسکل. هیچ شاهد محکمی از استفاده از توپ‌های چوبی در گلف حمایت نمی‌کند. چنین توپ هایی فاقد خواص کنترل خوب بودند، چون صاف بودند و بیشتر از ۷۵ متر نمی‌رفتند. توپ‌های مویی از هلند نشات گرفتند و در سال ۱۴۸۶ تا ۱۶۱۸ از آنجا به اسکاتلند صادر می‌شدند. از سال ۱۵۵۴ ساخت آن‌ها در اسکاتلند شروع شد، توپ‌های مویی از موی گاو و مثل توپ‌های پری تولید می‌شدند. توپ‌های گلف مویی گران بودند. از قرن شانزدهم تا اوایل قرن هجدهم، هریک از آن‌ها ۲ تا ۵ شیلینگ فروخته می‌شدند.

کفاشان از پر پرندگان که از قفس جمع می کردند برای ساخت توپ‌های گلف پری استفاده کردند. توپ‌های پری از دوختن سه قطعه چرم خیس به هم، برعکس کردن تکه‌های دوخته شده و پر کردن آن با پرهای خیس ساخته می‌شد. وقتی آن‌ها خشک می‌شدند پر‌ها بزرگ شده و چرم کوچک می‌شد در نتیجه فشار بیشتر و توپ سفت‌تر می‌شد. برخی منابع می‌گویند دو یا سه توپ در روز به این روش ساخته می‌شد در حالی که منابع دیگر بیان می‌کنند که ۵۰ تا ۶۰ توپ در هفته ساخته می‌شد. این کار سختی بود و کسانی که آن را انجام می‌دادند اغلب در جوانی می‌مردند. توپ‌های پری بسته به کیفیتشان بین ۲.۵ تا ۵ شیلینگ فروخته می‌شدند. از آنجا که توپ‌های پری محکم‌تر از توپ‌های مویی بودند می‌توانند فواصل دورتری و تا ۱۷۶ متر بروند.

ساخت توپ‌های کائوچوی گیاهی در سال ۱۸۴۸ آغاز شد تاجایگزین توپ‌های پری شود. این توپ‌ها در اصل صاف بودند و بعد شیارهایی به آن اضافه شد که عملکردش را بهتر می‌کرد. توپ‌های کائوچویی از ارزان‌تر و قوی‌تر از توپ‌های پری بودند، اما تا سال ۱۸۶۰ جایگزین آن‌ها نشدند، چون به اندازه کافی باکیفیت نبودند و در میان مردم جا نیفتاده بودند. بعد از اختراع قالب برای این توپ ها، تولیدشان افزایش یافت و به قیمت یک شیلینگ فروخته شدند. بعد‌ها توپ‌های هاسکل جانشین توپ‌های کائوچویی شدند. در سال ۱۸۹۸ کوبرن هاسکل آمریکایی پیچاندن نخ‌های لاستیکی هسته توپ را مکانیزه کرد. از زمان هاسکل اصلاحات طراحی توپ گلف ادامه دارد.

 

 

 

پینگ پنگ به عنوان نسخه مینیاتوری تنیس آغاز شد، و افراد طبقه متوسط در دوران ویکتوریایی از میز غذاخوری خود به عنوان میز پینگ پنگ استفاده می‌کردند. کتاب‌ها جای تور گذاشته و در جعبه‌های سیگار به عنوان راکت استفاده می‌شدند، بعد‌ها کاغذ پوستی که حول یک قاب کشیده شده بود جایگزین آن‌ها شد. انواع مختلفی از توپ در این بازی استفاده می‌شد از جمله توپ‌های نخی، چوب پنبه‌های شامپاین و توپ‌های لاستیکی. توپ‌های سلولوئیدی در سال ۱۹۰۱ تصویب شدند.

 

تنیس از قرن دوازدهم در اروپا آغاز شده است. قبل از توپ‌های لاستیکی کرکی امروزی، توپ‌های تنیس از مواد مختلفی از جمله چرم، گچ، خز، موی انسان، فلز، ماسه، پشم یا روده گوسفند ساخته می‌شدند. مو و پشم پر کننده‌های رسمی توپ تنیس بودند. در سال ۱۴۸۰ به فرمان شاه لویی یازدهم فرانسه، توپ‌های تنیس از چرم پر شده با پشم و مو ساخته می‌شدند. این پر کننده‌ها پرش توپ را تضمین می‌کردند. امروزه مو در پوشش نمدی توپ‌های تنیس دیده می‌شود.

 

 

 

 

والیبال در سال ۱۸۹۵ توسط ویلیام جی مورگان و با ترکیب بسکتبال، بیسبال، تنیس و هندبال به وجود آمد. این ورزش نیاز به توپ جدیدی داشت که بیشتر در هوا بماند. این یعنی توپ هم باید سبک باشد و هم به اندازه کافی هم سنگین باشد که سریع حرکت کند. توپ‌های بسکتبال برای این ورزش مناسب نبودند بنابراین توپ‌های سه لایه به وجود آمد که از یک لایه از لاتکس، یک لایه پارچه سبک پنبه‌ای و یک لایه چرم تشکیل می‌شد. این توپ خوب کار کرد و تا به امروز طراحی پایه آن تقریبا بدون تغییر مانده است.

 

منبع: برترین ها

 

انتهای پیام/