جانمایی تعجب‌آور سنسورهای خارجی در مناطق مرکزی تهران+تصاویر
کافی است محل در نظر گرفته شده برای سایت رصد امواج ناشی از آزمایشات هسته‌ای را روی نقشه مشخص کرده و سپس فاصله آن را با نهاد ریاست جمهوری و سایر نهادهای حساس نظام بسنجیم.
به گزارش گروه وبگردی باشگاه خبرنگاران جوان؛ طی روزهای اخیر مجددا بحث های مربوط به برنامه موشکی کشورمان و تلاش طرف های غربی برای محدود سازی و فشار بر مسئولان کشورمان برای پذیرفتن توافقی در این خصوص، در محافل داخلی و خارجی داغ شده و از طرف دیگر در میان این مذاکرات و رفت و آمدهای دیپلماتیک، خبری عجیب منتشر شده که بر اساس آن، آمریکا با ارسال تجهیزات بسیار حساس لرزه نگاری به ایران موافقت کرده است. این تجهیزات مربوط به پیمان CTBT یا Comprehensive Nuclear-Test-Ban Treaty Organization است که وظیفه آن رصد ممنوعیت آزمایش های اتمی بوده و هر چند مسئولان وزارت خارجه این موضوع را اساسا تکذیب کردند اما اطلاعات وب سایت رسمی این پیمان، چیز دیگری می گوید.
طبق اطلاعات رسمی منتشر شده، دستگاه های مورد نظر و سنسورهای وابسته به آن، در برخی نقاط معدود از جهان شامل فقط 13 پایگاه، نصب شده اند و ظاهرا مواردی چون زمین لرزه ها و عواملی مثل انتشار گازهای با منشاء رادیواکتیو را شناسایی کرده و گزارش می دهند.
پیمان CTBTO از کجا آمده است؟
آزمایش های اتمی از زمان جنگ سرد همواره مایه نگرانی برخی از کشورهای جهان بودند و هر چه قدرت تخریبی این بمب ها افزایش پیدا می کرد فشارها برای توقف این آزمایش ها نیز بیشتر می شد. برای نمونه بعد از آزمایش اولین بمب هیدروژنی دنیا توسط آمریکا در سال 1954 میلادی، جواهر لعل نهرو نخست وزیر وقت هندوستان درخواستی را برای ایجاد محدودیت در بحث آزمایش های اتمی مطرح کرد. در طول دهه های بعد نیز همواره این بحث ها در جهان ادامه داشت تا این که سرانجام در سال 1974 یکی از اولین قدم ها در این بحث برداشته شد و بر طبق قراردادی که بین آمریکا و شوروی سابق به امضاء رسید، آزمایش های اتمی زیرزمینی با قدرت بیش از 150 کیلوتن ممنوع شد.
پس از پایان جنگ سرد مذاکرات در بحث ممنوعیت آزمایشات هسته ای با شدت بیشتری به انجام رسید و در نهایت باعث امضاء توافق نامه CTBT شد. این پیمان در شهریور ماه 1375 شمسی به عنوان یک معاهده چند جانبه به تصویب مجمع عمومی سازمان ملل رسید. تاکنون حدود 160 کشور به این پیمان پیوستند اما این پیمان یک پیوست 2 دارد که حدود 44 کشور به آن پیوسته اند اما 8 کشور از این 44 کشور هنوز در داخل قوانین مربوط به آن را به تصویب نرسیده است. از جمله این کشورها می توان به ایران، آمریکا، هند و کره شمالی و البته رژیم صهیونیستی اشاره کرد.
ماجرای حسگرها چیست؟
اما مجری بین المللی این پیمان که در ظاهر یک نهاد رصد کننده است، مجموعه از سامانه‌های حسگر را در نقاط مختلف جهان نصب کرده که تعداد قابل توجهی از آن طبق معمول فشارهای غربی، مربوط به ایران است.
دو سایت کمکی لرزه نگاری بر اساس اعلام رسمی وبسایت www.ctbto.org تا به امروز در کرمان و شوشتر نصب شده است. همچنین سایت اصلی لرزه نگاری در شمالغربی تهران و بیرون از پایتخت نیز در مرحله ای است که مکان آن تایید شده است. در عین حال، وب سایت رسمی این پیمان اعلام کرده که برنامه ریزی برای ساخت یک مرکز رصد تشعشعات مربوط به مسائل هسته ای در جنوب ورامین انجام شده و برنامه ریزی برای ساخت یک مرکز رصد گازهای نجیب (طبق تعریف جدول مندلیوف) در ایران نیز وجود دارد که هنوز مکان آن مشخص نشده است چراکه در جریان یک انفجار یا آزمایش هسته ای امواج به صورت مواد رادیواکتیو و گازهای نجیب پخش می شوند.
اما شاید سوال برانگیز ترین سایتی که برای نصب آن در تهران برنامه ریزی شده است یک محل برای رصد امواج Infrasound در قلب پایتخت است.
این سایت با کد IS29 در سازمان مورد نظر ثبت شده است. وقتی با تعریف امواج مورد نظر آشنا بشویم مشخصا تعجب بیشتر می شود. امواج عادی توسط گوش انسان شنیده می شوند و بین امواج 20 تا 20 هزار هرتز رده بندی می شوند. در شکل امواج Infrasound مثل انفجار آتشفشان، زلزله، شهاب سنگ و در شکل مصنوعی یا به عبارتی انسان ساز به صورت انفجارهای بزرگ شیمیایی، فعالیت های معدنی و هسته ای طبقه بندی می شوند و خارج از این محدوده بوده بوده و توسط گوش انسان شنیده نمی شود. این یعنی این سیستم قرار است صداهایی خارج از محدوده شنوایی انسانی را رصد کند.
برفرض محال اینکه کشور مان بخواهد چنین اقدامات و آزمایشاتی را انجام بدهد، قطعا محل آن در محدوده یا نزدیکی های تهران نخواهد بود.
لذا کافی است محل در نظر گرفته شده برای این سایت را که حوالی میدان انقلاب است، روی نقشه تهران مشخص کرده و سپس فاصله آن را با نهاد ریاست جمهوری، مجمع تشخیص مصلحت نظام، ساختمان مرکزی قوه قضائیه و البته دفتر رهبر انقلاب بسنجیم؛ نتیجه تعجب آور و صد البته تاسف آور است و به حدود 2 تا 3 کیلومتر بالغ می شود.
حالا به این مسائل عجیب و سوال برانگیز یک بحث دیگر را اضافه کنید که در ابتدا گزارش نیز به آن اشاره شد.
طبق قراردادی که با شرکت آمریکایی Hughes Network Systems مستقر در ایالت مریلند این کشور توسط سازمان CTBTO امضاء شده، بر مجموعه ای از تجهیزات مربوط به ارسال امواج، سیستم های بدون سیم و دیش های ماهواره ای برای رصد امواج لرزه ناشی از انفجار اتمی در ایران نصب می شود که این حرکت با موافقت دولت آمریکا نیز همراه شده است.
با این اوصاف، چگونه می توان باور کرد سیستم های حساس و خاص جمع آوری سیگنال های صوتی در قلب پایتخت کشورمان و نزدیک به اصلی ترین مراکز سیاسی و امنیتی نصب شود و کار آن کشف و رصد انفجارهای اتمی فرضی در صدها کیلومتر آنطرف تر و زیر زمین باشد؟ نهاد یا فرد متخصص معتمد داخلی امکان فنی و مجوز بررسی دقیق همه سنسورها، سامانه ها و تجهیزاتی که تاکنون در کشورمان نصب شده یا در این سایت های جدید مستقر می شود را خواهد داشت؟
ماجرا از آن جهت جالب تر می شود که بدانیم از سالها قبل، برنامه ریزی طرف غربی برای تکمیل برجام از طریق پیوستن ایران به این معاهده وجود داشته است و به عنوان مثال، سه‌شنبه ۱۳ بهمن ۱۳۹۴ «فدریکا موگرینی» مسئول سیاست خارجی اتحادیه اروپا با انتشار یادداشتی در سایت سازمان منع آزمایش های هسته ای، ابراز امیدواری کرده که توافق هسته ای (برجام) میان ایران و کشورهای ۱+۵ عاملی باشد برای پذیرفته شدن پیمان جامع منع آزمایش هسته ای در کشورهای باقیمانده و اضافه می کند: اگر اراده سیاسی باشد می توان به نتیجه رسید و توافق هسته ای ایران می تواند به اجرایی شدن سی تی بی تی CTBT کمک کند.
طبیعتا نمی توان انتظار اطلاع رسانی از طرف غربی مبنی بر این که اصولا چه چیزی در ایران نصب شده یا قرار است مستقر شود، داشت و از سوی دیگر، مسئولان دولتی هم که به طور کلی منکر وجود هر گونه سایت یا فعال شدن تجهیزات در ایران شده اند و آنچه در این میان مورد غفلت واقع شده، مکان‌ها و تجهیزات خاص و ناشناخته ای است که از طرف شرکت آمریکایی، وارد ایران شده یا خواهد شد و حالا که حلقه جاسوسان در پوشش بحث های آب و محیط زیست، نمی تواند پازل های اشراف و جاسوسی دشمنان بر برنامه موشکی کشورمان را کامل کند، سامانه ها و معاهدات غربی به کمک سرویس های اطلاعاتی و جاسوسی آنها آمده اند.
منبع: مشرق
انتهای پیام/
