به گزارش گروه وبگردی باشگاه خبرنگاران جوان،در پی دستگیری مشایی و افشای رابطهٔ او با خانم سطوتی که مظنون به جاسوسی برای انگلستان بوده است؛ بررسی‌هایی در باب رابطه خانم سطوتی با قاتلان شوهرش صورت گرفته است که اسنادی تکان‌دهنده در این رابطه یافت می‌شود.

سپهبد نصیری همواره به‌عنوان کسی که به دستور شاه حسین فاطمی را اعدام کرد، شناخته می‌شود. حتی برخی بیان داشته‌اند که نصیری شخصاً به فاطمی گلوله شلیک کرد تا دستور شاه در اعدام فاطمی را خودش عملی کرده باشد و حتی پریوش سطوتی ساواک و شخص شاه را به عنوان قاتلین همسرش (حسین فاطمی) معرفی می کند.

از سوی دیگر بررسی‌ها نشان می‌دهد، پریوش سطوتی نه‌تنها از مظنون اصلی شلیک گلوله به همسرش و کسی که با هفت‌تیر به سر همسر او زده و به او ناسزا گفته، ناراحتی به دل ندارد که حتی در نامه‌های خود به «تیمسار معظم، سپهبد نصیری معاون محترم نخست‌وزیر و ریاست سازمان اطلاعات و امنیت کشور»، درخواست و تقاضاهایی حتی بی‌ارتباط با جایگاه رئیس ساواک را مطرح می‌کند که خود جای بسی تأمل دارد.

به‌عنوان نمونه در تیرماه ۴۷، پریوش سطوتی به «تیمسار معظم سپهبد نصیری»، می‌نویسد:

«محترماً خاطر مبارک را مستحضر می‌دارم، اینجانبه پریوش سطوتی فرزند مرحوم حسینقلی سطوتی که در رشته خانه داری در امریکا تحصیل می‌نمایم، تنها دارایی خود و فرزندم ۲۰۰ هکتار از اراضی سطنت آباد قزوین می‌باشد که در صورتیکه زمین مزبور آباد و مورد بهره برداری واقع شود از درآمد آن هزینه زندگی خود و فرزندم تأمین خواهد گردید. چون زمین مورد بحث فاقد آب می‌باشد استفاده از آن منحصراً با حفر چاه میسر می‌باشد. از حضور تیمسار معظم استدعا دارم دستور فرمایید که اجازه حفر چاه در زمین فوق الذکر به این جانبه داده شود تا با درآمد حاصله از آن زندگی خود و فرزندم تأمین و برای همیشه مرهون الطاف آن جناب گردم.» مشخص نیست، واقعاً برای کسب اجازه برای حفر چاه، نیاز به دستور رئیس ساواک است؟

البته نصیری نیز برای او سنگ تمام گذاشته است. در پی نوشت های این نامه چنین آمده است"

" اقدام شود که اجازه حفر چاه بدهند. ۳۰/۴/۴۷" و همچنین با قید "فوریت" به دستور نصیری اشاره شده و آمده "تیمسار مدیریت کل مقرر فرمودند آقای دکتر مالک با وزیر آب و برق مذاکره و در اجرای امر اقدام نمایند و در صورتیکه لازم شود ساواک نامه نیز خواهد نوشت.

واقعاً چرا ساواک می‌بایست برای پریوش سطوتی و حفر چاه نامه بدهد و چرا پریوش برای حفر چاه، باید به رئیس ساواک نامه بزند؟ چه ارتباطی میان سطوتی و ساواک وجود داشته است؟

البته پریوش در مسائل دیگر نیز از نصیری استفاده کرده است. به‌عنوان نمونه او یکبار به "تیمسار معظم، سپهبد نصیری معاون محترم نخست‌وزیر و ریاست سازمان اطلاعات و امنیت" در ۱۵ مرداد ۴۷ می‌نویسد:

"وظیفه خود میدانم از اظهار لطف و محبت‌های تیمسار معظم تشکر و سپاسگزاری نمودم و از حضور آن سرور ارجمند استدعا دارم عریضه ضمیمه را که به پیشگاه اعلیحضرت همایون شاهنشاه آریامهر نوشته شده مقرر فرمایید به شرف عرض ذات همایونی برسد. چون مطالبی که استدعا دارم تشریف عرضی برسد با زندگی خود و خانواده‌ام بستگی دارد تمنا دارم استدعایم مورد قبول واقع گردد." و این نامه نیز بنا به درخواست پریوش به مقصد رسیده و اینگونه پی نوشت می‌شود: "عریضه تقدیمی به پیشگاه مبارک شاهنشاه آریامهر بوسیله دفتر مخصوص" ارسال گردد.

جالب اینجاست که تقاضاهای باربط و بی ربط پریوش سطوتی از رئیس سازمان اطلاعات و امنیت کشور، به نتیجه دلخواه می‌رسد.

در یکی از اسناد بدست آمده به تاریخ خرداد ۱۳۵۰، این چنین برداشت می‌شود که پریوش در خارج از کشور نیز با ساواک مرتبط بوده و مطالب خود – اعم از خواسته‌های مالی و یا دیگر موارد- را یا به نمایندگی ساواک در لندن و یا مستقیماً به مرکز ارسال می‌کرده است.

در یکی از این نامه‌ها با قید "خیلی محرمانه" که از سوی ساواک برای " ریاست دفتر مخصوص شاهنشاهی"‌ و با موضوع "پریوش سطوتی همسر دکتر حسین فاطمی معدوم" ارسال شده آمده است:

"نامبرده بالا که فرزندش به نام سیروس فاطمی به امر شاهنشاه آریا مهر و هزینه بنیاد پهلوی در انگلستان تحصیل می‌کند طی نامه‌هایی که به نمایندگی ساواک در انگلستان تسلیم نموده و همچنین نامه‌هایی که مستقیماً به مرکز ارسال داشته اعلام نموده است:

۱- مبلغ یکصد پوند مقرری ماهانه دریافتی از بنیاد پهلوی کفاف مخارج تحصیلی و زندگی فرزندش را نمی‌دهد.

مشارالیها تقاضا کرده است هزینه تحصیلی فرزندش طبق صورتیکه همه ساله دانشگاه ارائه داده و نامبرده عیناً به بنیاد پهلوی ارسال داشته پرداخت گردد.

۲- یک بلیط دو سره هواپیما جهت مسافرت فرزندش از انگلستان به ایران در اختیار وی گذارده شود تا به حضور شاهنشاه آریامهر شرفیاب و همچنین پیشرفت‌ها و ترقیات کشور را مشاهده نماید.

رئیس سازمان اطلاعات و امنیت کشور. سپهبد نصیری"

منبع:مشرق

انتهای پیام/