به گزارش خبرنگار حوزه رادیو تلویزیون گروه فرهنگی باشگاه خبرنگاران جوان؛ المان های متعددی در شکل گیری یک برنامه تلویزیونی و ارائه آن دخیل هستند؛ فاکتورهایی که علاوه بر محتوا به لحاظ سر و کار داشتن مستقیم با چشم مخاطب، اثر چشمگیری حداقل در ابتدا و آغاز برنامه دارند؛ عناصر بصری علی الخصوص دکور و طراحی صحنه از جمله مهمترین این عوامل است؛ پیمان قانع، طراح صحنه و دکور از جمله هنرمندانی است که امضای او را پای کارهای پر بیننده ای در تلویزیون می بینیم؛ برنامه هایی مانند «ماه عسل»، «دورهمی»، «سه ستاره»،«بهار نارنج» و... با این طراح در خصوص دکور امسال برنامه تحویل سال احسان علیخانی و کتاب موزه «دورهمی» به گفت و گو نشستیم که در ادامه می خوانید:

فضایی که در اختیار داشتید فضای بزرگی بود؛ این فضا چقدر در اجرای ایده و طرح اولیه دکور کمک کننده بوده است؟

معمولا در کارهایی که با احسان علیخانی انجام می دهیم، اهمیت زیادی برای این موضوع قائل است و در مورد فضایی که قرار است در اختیار ما قرار بگیرد با هم مشورت می کنیم؛ بنابر این خیلی جستجو می کنیم تا مکان مناسبی به لحاظ اندازه های قاب، جای دوربین، دکور و .. پیدا کنیم؛ از این بابت از او خیلی تشکر می کنم، چرا که این مورد، بخش مهمی است و می تواند کمک بسیاری به ما کند؛ از طرفی لازمه در اختیار داشتن فضای بزرگ انجام دادن کارهای بزرگ است و این را نمی شود برای هر کاری که در طراحی دارید انجام دهید؛ زیرا به یکسری الزاماتی احتیاج است که یکی از آنها فضایی که است در اختیار قرار می گیرد تا طرح یا ایده به خوبی انجام شود و مناسب فاصله ها رعایت شود. بر اساس نورپردازی از نظر فاصله دوربین ها و جانمایی دوربین ها و محل مانور دوربین ها که استویو به اندازه بود. البته من نمی گویم که جای بزرگ را بی دلیل گرفته باشیم.همین به اندازه پیدا کردن استودیو در تهران کار مشکلی است .

به محض اینکه طراحی دکوری توسط شما انجام می شود خاصه در کارهای احسان علیخانی؛ بسیاری به دنبال گرفتن گاف از شما هستند؛ امسال هم گفته شد دکور«بهار نارنج» الگوبرداری از دکور اسکار 2018 بوده است؛ آیا پستی که در صفحه خود گذاشتید و صحبت از تایید درک مک لین(طراح دکور اسکار 2018)، در جواب به این اتفاق بود؟

من اسم این مقوله را گاف نمی گذارم بلکه به آن انتقادهای غیر حرفه ای می گویم؛ شاید برخی مواقع به دلیل اینکه راجع به موضوع طراحی، روش و شیوه این کار اطلاعی ندارند، طبیعی است که آن را با کارهای دیگری که دیده اند مقایسه کنند؛ به همین علت می گردند ببینند شما شبیه چه کسی هستید؛ از این بابت خیلی خوشحالم؛ ابتدا به دلیل اینکه برنامه علیخانی طرفدار دارد و دیده می شود، به محض اینکه ما روی آنتن می رویم عکس العمل های مردم را شاهد هستیم و این نشان دهنده پربیننده بودن این برنامه هاست؛ از طرفی لازم است توضیح دهم که پروسه طراحی یک برنامه و گپ و گفت معمولا از سه ماه قبل شروع می شود؛ سعی می کنم در کارهایی که می خواهم به شکل جدیدی انجام دهم. کارهای قبلی خود را تکرار نکنم تا بتوانم حداقل نیم نمره به کارهای قبلی ام اضافه کنم؛ برای من جالب بود که این ایده را شبیه به اسکار دیده بودند، چون فاصله زمانی که اسکار برگزار می شود و سال تحویل آن قدر نیست که شما از آن ایده بگیرید و یا آن ایده را تبدیل به دکور کنید؛ چراکه فرصت این کار وجود ندارد؛ اگر کسانی که این نظر را دارند، از چگونگی پروسه طراحی و اجرا اطلاع داشته باشند، متوجه می شوند که به لحاظ زمانی این کار شدنی نیست.

تفاوت بین کپی و الگو گرفتن و شباهت بین ایده ها این است که شما در کپی برداری عین ماجرا را قرار است نعل به نعل انجام دهید و چیزی به آن اضافه نمی کنید. اگر به آن کپی چیزی اضافه کنید دیگر آن کپی نیست بلکه الگویی را گرفته و آن را بهینه کرده اید؛ اما اگر هم کپی بود ابایی از مطرح کردن آن نداشتم؛ زیرا رزومه و کارهای قبلی من نشان می دهد که چطور کار کرده ام؛ در نهایت فکر می کنم بهترین کسی که می تواند بگوید که آیا از کارش کپی برداری شده است یا ایده اصلی مال او بوده یا نه، خود طراح است .

من در صفحه شخصی ام بعد از اینکه برنامه روی آنتن می رود و دکور رونمایی می شود، کارم را معرفی می کنم. برایم جالب بود که کارم توسط مک که طراح اسکار هم است لایک شده. هر وقت یک فرد که در حرفه شما، کارتان را تایید می کند، خیلی ارزشمندتر است؛ فراموش نکنیم هزینه طراحی هایی که ما انجام می دهیم به هیچ وجه با هزینه اسکار قابل مقایسه نیست. نه چندین هزار کریستال سواروفسکی در اختیار داشتیم، نه چندصدهزار دلار پول و نه زمان چندین ماهه؛ هیچکدام از این امکانات آن مراسم در اینجا وجود ندارد و من خوشحالم که در محدودیت ها، خلاقیت ها شکوفا می شود. این شعار نیست و  این کار را چندین بار انجام داده ام.

ظاهرا دکور امسال «بهار نارنج» تایید اکثریت مردم را به دست آورده است؛ چقدر امکانات و تجهیزات ما به روز و تا چه اندازه کمبودها کار را سخت کرده است؟

ما از نظر تجهیزات از دنیا عقب نیستیم و دارای تکنولوژی هایی هستیم که شاید در خاورمیانه به اندازه انگشتان یک دست نیست؛ از نظر نیروی انسانی چیزی کم نداریم. شاید امکانات و تجهیزات خیلی پیشرفته تری در دنیا وجود داشته باشد، اما ما از همان امکانات خودمان بهترین استفاده ها را کردیم و می توانیم از این هم بهتر باشیم؛ در نظر داشته باشید که مدیران صدا و سیما  سعی می کنند تا آنجایی که می توانند در تهیه و تدارک امکانات کمک کنند. در بسیاری از نقاط دنیا بوده ودیده ام که آنجا هم کمبود است و اگر اینگونه نباشد، خلاقیت بی معناست.

فکر نمی کنید دکوری که طراحی کرده اید به لحاظ وسعت بیشتر مناسب فستیوال است تا تلویزیون؟ آیا طراحی مینی مال بهتر نبود؟

مینی مال یک کلمه هنری است و جای خاص خودش را دارد. هر کاری را نمی شود به صورت مینی مال انجام داد؛ برنامه تلویزیونی اندازه ندارد که بگوییم سایز تلویزیون این قدر و سایز فستیوال این است؛ کما اینکه برنامه ویژه نوروز یک فستیوال است، چراکه شما از بهترین های آن سال در رشته های مختلف هنری، اجتماعی، موسیقی، ورزشی و..‌ دعوت می کنید و دعوت کردن از آنها به این معنی است که در یک فستیوال قرار گرفته اند؛ این دکور باید در شان مردم باشد. مردم ما مردمی هستند که اتفاقات بزرگی در زندگی آنها افتاده است، کارهای بزرگی کرده اند، ایده آل گرا هستند و به کم قانع نیستند. بنابر این باید خوب باشیم. می بینید که ما را با اسکار مقایسه می کنند نه با اتفاقات کوچک.

به تازگی از کتاب موزه «دورهمی» نیز رونمایی شد؛ لطفا مشخصات این کتاب را توضیح دهید.

موزه دورهمی با كمك همه عوامل برنامه دورهمی تبدیل به یک کتاب شده است. این کتاب به همراهی آقای مديری و مصطفی احمدی تهيه كننده و دوست نازنينم مهدی صمدی عزيز بعنوان ناظر چاپ و بنده  بعنوان مدير هنری تهیه شده است.

این اثر بیشتر یک کار دلی است و معمولا کارهای من در جایی خوب درمی آید که دلی باشد. مثل «ماه عسل»، «سال تحویل» و«دورهمی»؛ در کتاب «دورهمی» مایل بودم در شان یک موزه و برنامه تلویزیونی از آن رونمایی شود، از کتابی رونمایی کردیم که بسیار فاخر است و راجع به محتوایات آن نیز فکرشده است؛ در این کتاب عکس مهمانان «دورهمی» که به موزه برنامه هدیه داده اند همراه با عکس هدیه کد کالا به صورت انحصاری به علاوه دلیل هدیه ذکر شده است. این کتاب بسیار جامع و پویا است، صرفا عکس نیست بلکه حاوی موارد مهمی است؛ جالب اینجاست که درباره این کتاب هم می گویند آن را از کتاب های خارجی کپی کرده اید. آیا اسکار موزه هم داشته؟ همان طور که گفتم، وقتی که یک کار خوب از آب در می آید، برخی فکر می کنند کپی است و نمی تواند کار ما باشد. نه اینطور نیست؛ بد است که ما بگردیم یک کالایی را پیداکنیم و با نمونه خارجی طوری مقایسه کنیم که کالای ایرانی مضحک به نظر برسد. ما کالایی داریم که نمونه خارجی به گرد آن هم نمی رسد. اگر شما از هموطن خود تعریف کنید، جای دوری نمی رود. نه تنها شما را بی شخصیت نمی کند بلکه باعث شخصیت شما خواهد بود.

نظرتان راجع به فضای مجازی و کامنت هایی که برای شما می گذارند، چیست؟

در فضای مجازی احساس می کنید کسی‌ شما را نمی شناسد. هر حرفی زدید و هر توهینی کردید، رد می شوید و می روید اما در وجود خود انسان ها چیزی است که به آن حرفی که زده آگاه است و می داند که از سر بی اطلاعی بوده، از جاهایی در زندگی بوده که دیده نشده و... به نظرم باید خیلی از فضای مجازی بهتر استفاده کنیم.

نظرتان را در خصوص شعار امسال و بهره مندی از کالای ایرانی بگویید.

ما می توانیم استفاده های بیشماری از کالای ایرانی همچون پسته، زعفران و... داشته باشیم؛ چرا باید محصولات ما در خارج از کشور بسته بندی شوند و در دنیا عرضه شوند؛ ما هم قادر به انجام این کارها هستیم؛ اما نکته ای که وجود دارد بحث تبلیغات است. ما کمی در زمینه تبلیغات ضعیف هستیم؛ نباید خود را دست کم بگیریم؛ همه چیز در همه دنیا به بهترین شکل ممکن نیست، در حال حاضر هم از خیلی ها جلوتر هستیم.

سال  ۹۶ برای شما برای شما چطور بود؟

سال ٩٦ مثل سالهای رفته پر از تجربه و مثل سالهای نيامده پر از اتفاقات نو و تازه بود. من هميشه سعی كرده ام در لحظه زندگی كنم و حسرتی از گذشته نخورم و دل به اميد واهی در آینده نبندم. همين سال و لحظه كه هستم و زنده ام، بهترين كارم و پرتلاش ترين روزهايم را بگذرانم كه در آینده حسرت نخورم كه چرا كم تلاش كردم و امسال هم همين است .

صحبت پایانی؟

به اميد روزی كه حسرت ما را فقط انسانهای در آينده نخورند و همين امروز كه ما مردم همه در كنار هم با مشكلات و سختی ها و با خوشی ها و پيروزی ها زندگی می كنيم، قدر يكديگر را بدانيم. به هم كمك كنيم  تا در دنيا بهترین باشيم و ارزش اين هموطن بودن را بدانيم.

گفتگو از الهام قبادی

انتهای پیام/