به گزارش حوزه قرآن و عترت گروه فرهنگی باشگاه خبرنگاران جوان؛ يكى از راويان اخبار درباره ادب برخورد امام حسن بن على (ع) مى گويد: من نزد امام حسن بن على عليه السّلام بودم. كنيزى بر آن حضرت وارد شد و دسته گلى تقديم آن حضرت كرد. حضرت فرمود: «أنْتِ حُرُّ لِوَجْهِ اللَّهِ تَعالى» تو براى خدا آزادى! به اين ترتيب حضرت در برابر اهداى يك دسته گل اين كنيز را براى هميشه آزاد كرد.

عرض كردم: او فقط يك دسته گل به شما داد كه قيمت چندانى ندارد و شما او را آزاد كرديد. إمام در پاسخ فرمود: «(هكذا) أدَّبَني اللَّهُ تَعالى» خداوند اينگونه مرا تربيت كرده است! سپس امام آيۀ شريفۀ: «وَ إِذا حُيِّيتُمْ بِتَحِيَّةٍ فَحَيُّوا بِأَحْسَنَ مِنْها أَوْ رُدُّوها» (ألنّساء: 86*) را تلاوت فرمود و افزود: اين‏كه خدا فرموده به صورت بهتر پاداش دهيد بهتر از آن همين بود كه او را آزاد كنم.

آن دست پرکرامت از بین نرفته است، امروز هم وجود دارد. "ارادتی" بنما تا «سعادتی»ببری!

منبع: کتاب پيام امام أميرالمؤمنين عليه السّلام، جلد 12، صفحۀ 379

پی نوشت:
* و هنگامى كه كسى به شما تحيّت گويد پاسخ آن را به طور بهتر دهيد يا (لا أقل) به همان گونه پاسخ گویيد! «تحيّت» در لغت از مادّۀ «حيات» و به معنى دعا کردن براى حيات ديگر است، ولى معمولا از اين كلمه، هر نوع اظهار محبّتى كه افراد بوسيله سخن، نسبت به يكديگر نمایند، می توان برداشت کرد همچنان که إظهار محبّت هاى عملى نيز در مفهوم «تحيّت» داخل است.

انتهای پیام/