به گزارش گروه وبگردی باشگاه خبرنگاران جوان؛خدا امام بزرگوار ما را رحمت کند که همه‌ی فراز و فرودهایش درس بوده است. بی جهت نیست که شاگردان امام نسبت به آن بزرگوار عاشقانه ارادت داشته اند و او را در رفتار و کردار، تالی تلو معصوم می‌دانسته اند.

امام بدون اینکه سخنور لفّاظی باشند با دل مستمعین سخن می‌گفته اند. مرحوم دکتر احمد احمدی که امروز مجلس بزرگداشتش برگزار می‌شود در ضمن دو خاطره به تأثیر کلام و عمل امام اشاره می‌کند. این دو خاطره یکی اثر سخن امام را در جان مردم را نشان می‌دهد و یکی اثر عمل امام را بر روان جهان ماده.

ایشان می‌گوید: «پایان سال تحصیلی طلاب (خرداد ماه) بود که «بحث غیبت» ادامه یافته بود. دوستان از ایشان در همان پایان جلسه درس در مسجد سلماسی تقاضا کردند که نصیحتی بکنند. بی درنگ فرمودند: آقا همه این‌ها که خواندیم، نصیحت بود. این زبانی را که از اینجا به نجف دراز می‌کنی و غیبت می‌کنی، همین زبان در روز قیامت، ظهور خواهد کرد.

بیشتر بخوانید:ناگفته هایی از زندگی «مرحوم احمدی» از زبان خودش +عکس 

تجسم اعمال ـ. و زیر پای اهل محشر خواهد بود و از روی آن خواهند گذشت (عین الفاظ که یادم نیست، مضمون همین‌هاست). با چنان صلابت و یقینی سخن گفتند که تقریباً همه اهل مجلس زار زار گریستند».

این بزرگوار اثر معنوی افعال امام را در جای دیگری مورد اشاره قرار می‌دهند. خاطره دومی که از ایشان می‌خوانیم، نشانگر همین حسن ظن به امام در میان شاگردان ایشان است که نوعی اعتماد به اولیاء الله را یادآور می‌شود.

ایشان می‌گوید: «کشور در اوج جنگ بود. نه جا داشتیم و نه پول. وضع سمت (سازمان مطالعه و تدوین کتب علوم انسانی دانشگاه‌ها) را خدمت آیت الله خامنه‌ای مطرح کردم یک روز به اتفاق معظم له و اعضای شورا رفتیم خدمت حضرت امام، تابستان سال ۱۳۶۴ بود.

بعد از اینکه شورا تمام شد و اعضا رفتند، ایشان دست بنده را گرفت و فرمود که موضوع را خدمت امام مطرح کنیم و خودشان موضوع را مطرح کردند که فلانی قرار است مؤسسه‌ای دایر کند برای تدوین کتب درسی برای دانشگاه‌ها؛ حضرت‌عالی سه چهار میلیونی به ایشان کمک کنید. امام سر مبارکشان را بلند کرد و بنده کم دیده‌ام که ایشان به آن اندازه در جایی خرسند شده باشند.

تبسمی نزدیک به خنده از لب مبارکشان ظاهر شد و با چهر‌ه‌ای متبسم رو کردند به آیت الله خامنه‌ای و فرمودند: باشد، کمک می‌کنم... طولی نکشید که دیدیم که جناب آقای شیخ حسن صانعی یک میلیون تومان اسکناس پانصد تومانی برای ما فرستادند.

صادقانه می‌گویم، قسم می‌خورم از روزی که این پول به سازمان ما آمد آنچنان برکتی داشت که از زمان دایر شدن این سازمان به هیچ وجه نیاز مالی پیدا نکردیم. به برکت همان پول اولیه همیشه مبلغی قابل ملاحظه اندوخته داریم. به دوستان همیشه می‌گویم که بیت‌المال را نگیریم که بماند. آن پولی که امام دادند تبدیل شده است به یک سازمانی بزرگ به‌طوری که ما آن روز یک اتاق هم نداشتیم.»

خدا بر درجات امام راحل بیافزاید و دکتر احمدی را در کنار مقتدای خود، امشب با سالار شهیدان محشور فرماید.

منبع:جماران

انتهای پیام/

دو خاطره ی دکتر احمدی از امام خمینی و درس هایی که از آنها باید گرفت