وی با بیان اینکه اقلیم چهارمحال و بختیاری از نیمه خشک تا مرطوب و سرد متغیر است افزود: بیابان‎زایی در استان دارای روندی تدریجی و کُند می‌باشد که در صورت تداوم، طی چند دهه آینده به وضوح شاهد نشانه‌ها و رخساره‌های خاص بیابان به ویژه در نیمه شرقی استان خواهیم بود.

مدیرکل منابع طبیعی و آبخیزداری چهارمحال و بختیاری پیرامون دلایل بیابان‎زایی در استان گفت: فرسایش بیش از ۲۰ تن خاک در هر هکتار، از بین رفتن تنوع زیستی و گونه‌های گیاهی بومی، تخریب جنگل‌ها و مراتع، تغییر کاربری اراضی، کشاورزی غیر اصولی، اُفت شدید سطح منابع آب زیرزمینی به دلیل بهره برداری بیش از حد و همچنین خشکسالی و تغییر اقلیم که در چند سال اخیر شاهد آن هستیم، روند بیابان‎زایی را تشدید می‎کند.

محمدی‎مقدم ادامه داد: از آنجا که چهارمحال و بختیاری فاقد عرصه‌های بیابانی است، بودجه‌ای از محل اعتبارات مقابله با بیابان به این استان اختصاص نمی‌یابد اما تمام فعالیت‌های آبخیزداری استان در راستای مقابله و پیشگیری از بیابان‎زایی و تخریب سرزمین انجام می‌شود.

وی، اُفت سطح آب‌های زیرزمینی را از بارزترین علایم بیابان‎زایی بیان کرد و گفت: برخی دشت‌های مسطح در نقاطی از استان که در گذشته مرغزار و تالاب بوده، هم اکنون تبدیل به کانون‌های گرد و غبار شده است.

محمدی‎مقدم با بیان اینکه دشت و مَرغزار شهرکرد مرکز استان هم به عنوان کانون مولد گرد و غبار، سلامت ساکنان این شهر را به خطر می‎اندازد افزود: چنین حالتی در سفیددشت بروجن و خانمیرزای لردگان هم مشاهده می‎شود که در صورت تداوم برداشت بی‌رویه از آب‌های سطحی و زیرزمینی و ادامه خشکسالی، این مناطق تبدیل به بیابان خواهد شد.

معاون آبخیزداری اداره کل منابع طبیعی و آبخیزداری چهارمحال و بختیاری هم با بیان اینکه بیابان و بیابان‎زایی دو مقوله متفاوت است گفت: بر اساس تعریف سازمان ملل؛ بیابان‎زایی عبارت است از کاهش توان تولید اراضی که بر اثر تغییر اقلیم و یا فعالیت‌های انسانی ایجاد می‌گردد.

علیمحمد محمدی افزود: بیابان هم به مناطق خشک و بسیار کمبارش با پوشش گیاهی کم گفته می‌شود.

وی با اشاره به تعریف بیابان‎زایی ادامه داد: بیابان‎زایی در اقلیم‌های خشک، نیمه خشک و حتی نیمه مرطوب نیز اتفاق می‌افتد.

محمدی گفت: فرسایش خاک، شور شدن خاک، کاهش مواد آلی خاک، اُفت کمی و کیفی آب‌های سطحی و زیرزمینی و تخریب پوشش گیاهی، هر کدام می‌تواند سبب بیابان‎زایی شود.

وی اظهار داشت: تخریب خاک، تخریب آب و تخریب پوشش گیاهی، و در پی آن از بین رفتن توان تولید، کاهش درآمد جوامع و آسیب به توسعه و تمدن، از آثار و نتایج زیان‌بار بیابان‎زایی به شمار می‌رود.

۱۷ ژوئن میلادی برابر با ۲۷ خرداد به عنوان «روز جهانی مقابله با بیابانزایی» نامگذاری شده است.

انتهای پیام/ز