به گزارش خبرنگار گروه استان های باشگاه خبرنگاران جوان از شیراز؛ احد ده بزرگی پدر شعر آئینی فارس در سال ۱۳۲۸ هجری شمسی در شیراز متولد شد.
او با سرودن نوحههای عاشورایی و بخصوص نوحه «گهواره خالی، قنداقه خونین، لایی لایی از سفر برگشته رودم» از سن ۶ سالگی عشق و ارادت خود به سید و سالار شهیدان حضرت اباعبدالله الحسین (ع) را نشان داده است.
این شاعر شیرازی در قالبهای مختلف و حتی با گویش محلی شعر سروده، است.
احد ده بزرگی بیستم تیرماه امسال(سال ۱۳۹۷) به علت درد قفسه سینه و عارضه قلبی در بیمارستان قلب شیراز بستری و پس از اقدامات درمانی مرخص شد، اما برای بهبودی کامل همچنان تحت درمان است.
از آنجا که این شاعر شیرازی برای ادامه مداوا و بازپروری قلب به بیمارستان مراجعه کرده بود ما نیز برای مصاحبه و گفتگو به بیمارستان رفته و پای صحبت هایش نشستیم.
تا ۲۰ سال پیش مداحی میکردم، ولی الان به علت مشغله نه.
۶ سالگی.
۶ سالگی.
قبل از اینکه وارد دبستان شوم یک طَبَق برای امام حسین (ع) درست کردیم و بچهها با شیطنت آن را انداخته و شکستند و همین حکایت موجب سرایش یک نوحه شد «گهواره خالی، قنداقه خونین، لایی لایی از سفر برگشته رودم».
از امام حسین (ع)، خود امام حسین (ع) را میخواهم هدف دیگری اگر باشد مثل این است که بگویند شما عاشقی و از عشق چه میخواهی.
عشق است که یار دلربایش عشق است***عشق است که خویش و آشنایش عشق است
ای خون خدای عشق، سوگند به عشق *** تو عشقی و عشق، خون بهایش عشق است
من شعرهای زیادی در زمینههای مختلف مذهبی، کودک و ... دارم، تک تک این اشعار مثل بچه هایم هستند و نمیتوانم یکی را بر دیگری ترجیح دهم.
نوحه ساده و صمیمی که برای حضرت علی اصغر در سن ۶ سالگی سروده ام را دوست دارم «گهواره خالی، قنداقه خونین، لایی لایی از سفر برگشته رودم».
این نوحه را حتی در خارج از کشور از جمله ترکیه و عراق میخوانند (اگر چه این کشورها زبانشان فارسی نیست.)
از جمله اساتید من در زمینه مداحی مرحوم درویش زرین قلم بود.
شعر خوب در امر مداحی تاثیر زیادی دارد، گاهی یک بیت شعر یک اجتماع را متحول کرده و دهههای متعدد سینه به سینه گردش میکند.
من شاگرد اذان و اقامه گوی مرحوم سید محمد امام ذوالانوار بوده ام و از منبر شهید آیت الله دستغیب بهره برده ام.
تاکنون حدود ۴۵ کتاب شعر دارم که در زمینههای متعدد به چاپ رسیده است، از آن جمله خطبههای امام حسین (ع)، حضرت زینب (ع)، حضرت ام کلثوم و فاطمه صغری، به شعر فارسی برگردان شده است و به نام «قدرت کلمات» چاپ شده است، همچنین رجزهای عاشورایی (شعرها و رجز) از دیگر آثار من است.
در گذشته در آخرین لحظه مجلس پس از روضه و سخنرانی، شورخوانی میشد.
امروز عزاداریها و شورخوانیهایی میبینیم که متعلق به ما نیست و از جایی دیگر آمده همینطور نوع شعر هم از ما نیست.
سبکهایی که به صورت تقلیدی از روی خوانندگان غربی است و وارد میشود، اصالت ایرانی اسلامی و تشیع ندارد و هدف از آنها گرفتن مجالس امام حسین (ع) و سید الشهدا از ما است.
علی اصغر، عبدالله بن حسن. (کربلا بسیار ناشناخته مانده حتی برخی افرادی که با امام حسین (ع) بوده اند ناشناخته مانده اند.)
گفتن نوحه ماندگار «گهواره خالی، قنداقه خونین، لایی لایی از سفر برگشته رودم» در سن ۶ سالگی و نوشتن ۴۵ کتاب در ادامه بدون معلم خاص این رشته، چیزی نیست جز کرامت امام حسین (ع).
مداحان هر روضهای را نخوانند و از طرفی قبل از مداحی اطلاعاتی درخصوص مقتل و تاریخ داشته باشند و آموزش ببینند.
کار بانیان هیئت یک کار فرهنگی است و با باور مردم سر و کار دارد آنها باید برنامه ریزی داشته باشند و با برنامه پیش بروند. هیئت داری یعنی اهل بیت داری، مردم داری، خداداری، حقیقت داری، بانیان هیئت، حقیقت را آلوده به چیزی نکنند و کارشان فقط برای رضای خدا باشد.
امام حسین (ع).
عمان سامانی (از لحاظ مسائل عرفانی)، وصال شیرازی و از شاعران معاصر علی انسانی، سازگار، مجاهدی و سید رضا معید.
کسانی که میخواهند در این حوزه فعالیت کنند باید دارای اخلاص، صداقت، صمیمیت باشند و از طرفی مطالعه (مطالعه مقاتل و دانستن تاریخ) داشته باشند تا شعری که میگویند بر دل مردم اثر بگذارد.
کسی که از طفولیت در خدمت امام حسین بوده و عمرش را با خلوص نیت در این راه گذاشته است.
اشعاری که خلوص نیت در آن ها مشخص باشد و از لحاظ ادبی و هنری هم محتوا داشته باشد.
باید بیدار و آگاه بود چرا که بسیاری از مسائل نتیجه شبیخون فرهنگی است.
زاویهای که فراموش شده مناجات خوانی است، قبلا در ماه رمضان، صدای مردم از پشت بامها بلند میشد، ولی اکنون چنین چیزی نیست. همه دیوانهای به یادگارمانده از شعرای گذشته همچون سعدی، نظامی و فردوسی با ستایش و مناجات آغاز و با ستایش و مناجات به پایان میرسد، اما امروز کتابهای زیادی به چاپ میرسد و در آنها از مناجات خبری نیست و مناجات خوان هم نیست، در حالی که امام حسین برای احیای امر توحیدی آمده و ما توحید را فراموش کرده ایم.
بله ارتباط کم رنگ است، در حالی که سنگر اصلی ما مسجد است.
ظاهر و پوشش مداح بسیار مهم است، مداحی که ظاهر و پوشش خوبی ندارد هر کاری بکند ما را به کربلا وصل نمیکند.
مقابل مداح، کلمه ممدوح است همچون عاشق و معشوق، همانگونه که عاشق نسبت به معشوقش میسوزد، این سوختن و عاشقانه زندگی کردن کار مداح است و اگر غیر از این باشد مداح نیست.
معصومین، صله (با رضایت پولی را به کسی دادن) میداده اند، اما با طلب کردن پول متفاوت است.
هیئتی خوب است که کار فرهنگی انجام دهد و تمام مسائل شرعی در هیئت رعایت شود.
هیئتها باید صاحب بصیرت و تیزبین باشند.
هیئتهایی که سخنران ندارند، و همچنین افراد باتجربه در آنها نیست مشکل ساز شده و تهدیدی جدی برای آنها محسوب میشود.
مهمترین چیزی که دشمن را شکست میدهد و نابود میکند وحدت و همدلی است.
نقش مداحان بسیار تاثیرگذار است به شرط اینکه خودساخته باشند، برگزاری کلاس و داشتن ارتباط نزدیک با جوانان.
نقش تاثیرگذاری دارند، البته باید با جوانان صادق، همدل و هم نفس باشند.
گزارش از: مژده عینی
انتهای پیام/ن