به گزارش خبرنگار گروه استان های باشگاه خبرنگاران جوان از اهواز،در مسابقات پارا آسیایی جاکارتا اندونزی که در سال 2018 برگزار شد، خوشبختانه ورزشکاران خوزستانی خوش درخشیدند و توانستند در این رقابت ها از کل مدال های کسب شده توسط کاروان پاراآسیایی ایران، 15 درصد آن ها را به خود اختصاص بدهند یعنی 19 مدال رنگارنگ که بهترین و بی سابقه ترین آمار خوزستان در ادوار گذشته این رقابت ها است، به همین منظور پای صحبت بانوی مدال آور خوزستانی که در این رقابت ها موفق به دریافت مدال گردید نشستیم و گفتگویی داشتیم.

لطفا خودتان را معرفی کنید؟

الهام صالحی، متولد سال 1359 در شهرستان ایذه هستم.

از افتخارات و فعالیت ورزشی خودتان برایمان بگویید

۵ مدال طلای قهرمان کشوری دارم، دارای 2 مدال بین المللی که یکی نقره در ماده پرتاب نیزه و دیگری مدال برنز در ماده پرتاب وزنه در کلاس f54 که سال ۲۰۱۶ در امارات برگزار شد و به لطف خدا امسال انتخاب تیم ملی در مسابقات پارا آسیایی اندونزی در ماده پرتاب نیزه و با ۱۴تا رقیب و با کلاس ادغامی که خیلی سخت بود به مدال نقره رسیدم.

چند سال است که به این ورزش به صورت حرفه ای روی آوردید؟

از سال ۹۲ به طور حرفه ای شروع به کار کردم ، به طوری که از همه چیز گذشتم و فقط به تمریناتم می رسیدم، چون واقعا ورزش قهرمانی سخت است و به راحتی نمی توان به آن رسید.

از چه سنی و چه چیزی باعث شد این رشته را انتخاب کنید؟

کلا من ورزش دوست داشتم و به طور ناگهانی از طرف یکی از دوستان و آقای حیدری که ورزشکار و ورزش دوست بودن به من پیشنهاد شد.

اولين مدالی که گرفتید چه حسی داشتید؟

سال ۹۲ بود که شروع کردم و اولین مدالم قهرمان کشوری بود و طلا گرفتم ، یادم است که خیلی خوشحال شدم و کلی ذوق کردم.

در اين مسیر که تاکنون طی کرده اید در عرصه ورزش با چه مشکلاتی روبه رو بودید؟

کسی که معلول است درست است که  می گویند معلولیت محدودیت ندارد و می توانی کاری که  به آن علاقه داری راانجام بدهی، ولی سختی اش چند برابر می شود و مخصوصا خانواده خیلی درگیر ما می شوند و همچنین مناسب نبودن مکان ها که رفت وآمد را برایمان خیلی سخت تر می کند و من با توجه به وجود مشکلات جسمی، مالی و مشکلات رفت وآمد ولی این قدر علاقه به ورزش و تمرین داشتم که در هر صورت می رفتم و تمریناتم را به نحو احسنت انجام می دادم.

مشوق اصلی شما در این زمینه چه کسی بود؟

مشوق اصلی من خانواده ام بودند، مخصوصا زن داداشم که مثل یک کوه پشتم بود و واقعا برای من هم پدر، هم مادر، هم خواهر بود و دوست دارم در هر مصاحبه ای همیشه تشکر ویژه ام به زن داداش مهربانم باشد. 

جایگاه  رشته ورزشی دو میدانی در استان چگونه می بینید؟

خوشبختانه  در استان تقریبا خوب استقبال شده است.

بهترین پیروزی و بدترین شکست شما در کدام مسابقات بوده است؟

 بهترین پیروزی من همین مسابقات پارا آسیایی اندونزی بوده و هیچ وقت شکست نخوردم و پیش خودم همیشه موفق و قهرمان بودم.

چه حساب و کتابی در مورد مدالتان داشتید؟

در مسابقات پارا آسیایی اندونزی تنها خوشی من این بود که بتوانم دست پر برگردم و خانواده ،کشور و شهرم را خوشحال کنم.

چقدر فکر می کردید به این مدال برسید؟

خودم پیش بینی این مدال را می کردم.

به جز خودتان چه فرد دیگری شما و توانایی هایتان را برای رسیدن به مدال باور داشت؟

خانواده و مربی عزیزم روی این توانایی من ایمان داشتند که من به موفقیت می رسم.

برنامه تان بعد از این مدال چیست؟

 برنامه من بعد از این مدال تلاش و جدیت بیشتر است که انشاالله بتوانم انتخابی مسابقات جهانی امارات بشوم و  همچنین المپیک ۲۰۲۰

مسئولین در این مدت چقدر از شما حمایت کردند؟

مسئولین خداروشکر همیشه حمایت کردند، البته مسئولین هیات ورزشی.

توصیه شما به نوجوانان و جوانان برای ورزش چیست؟

 توصیه من به نوجوانان و جوانان این است که ورزش را در برنامه روزانه  زندگیشان جا بدهند و از آن غافل نشوند.

الگوی ورزشی هم داشتید؟

بله دوستان ورزشکار من همیشه الگوی من بودند، یکی مثل آقای علی امیدی که اولین بار که به استقبال ایشان رفتیم از مسابقات اسیایی برگشته بود و چه حال هوای خوبی داشت.

در هفته چه زمانی را صرف ورزش میکنید؟

در هفته هر روز تمرین دارم، بیشتر عصر  به مدت 2 ساعت تمرین می کنم.

نظرتان درمورد درآمد و راه تامین هزینه ورزشکاران چیست؟

 اکثر ورزشکاران بنظرم در آمد خاصی ندارند، مسئولین باید هزینه هایی برای بهتر تمرین کردن ورزشکاران در نظر بگیرند.

آیا این ورزش به عنوان شغل اصلی و تامین کننده نیازهای شماست؟

نه، ورزش به نظر من فقط یک حرفه و افتخار هست و نمی توان به عنوان یک شغل در نظر گرفت.

اگر به گذشته برگردید باز هم این رشته را انتخاب خواهید کرد؟

باز هم همین رشته را انتخاب می کنم.

چه صحبتی با مسئولان به عنوان یک ورزشکار دارید؟

 از مسئولین گرامی خواهشی که دارم این است که بیشتر حمایت کنند و  دلگرمی بیشتری بدهند. چون اگر حمایت نباشد، ما نسبت به ورزش دل سرد و دل زده می شویم.

با پدرو مادرتان سخنی بگویید

پدرم سالهاست به رحمت خدا رفته ولی برای من همیشه زنده و اسطوره است و عاشق مادرم هستم که هر روز با بوسیدن پیشانی ام من را از خواب بیدار میکند و ورزش و تمرین کردن من را خیلی دوس دارد و به مادرم دلخوشی می دهد.

صحبت پایانی؟
ممنونم از مصاحبه شما و تشکر از همه کسانی که ما رو حمایت میکنند و کنار ما هستند و آرزوی من المپیک ۲۰۲۰ هست که به لطف خدا در این مسابقات حضور داشته باشم و بتوانم با دست پر برگردم و یک تشکر ویژه از مربی مهربان و دلسوزم جناب آقای مهدی فارسی که بی نهایت برایم زحمت میکشند.

گزارش از مهتاب محمدحسینی

انتهای پیام/ح