ایمان و اعتقاد به جهان دیگر تنها مختص به ما مسلمانان نبوده و مسیحیان نیز به این جهان اعتقاد داشته و انتظار آن را می‌کشند و برای آن زمان و قوانینی را معرفی نموده اند که امروز باشگاه خبرنگاران جوان قصد دارد تا به بررسی آخرت شناسی در دین مسیحیت بپردازد.

دین مسیحیت

دین مسیحیت یا ترسایی آیینی یکتاپرستانه است که بر اساس زندگی و آموزه‌های عیسی استوار است. این دین با جمعیت تقریبی ۲٫۵ میلیارد نفر، بیشترین پیرو را در سرتاسر جهان داراست.

پیروان این دین بر این باورند که مسیح بر صلیب کشیده شد، سپس از مردگان برخاست و به آسمان عروج کرد و دوباره در پایان برای برقراری صلح جهانی به زمین باز خواهد گشت.

بشنوید: محققان مسیحیت با چه استدلالی ایران را محل قرار کشتی نوح دانسته‌اند

کتب دینی مسیحیان کتاب مقدس دارای دو بخش است: عهد قدیم یا تورات و عهد جدید یا انجیل. بخش دوم تنها نزد مسیحیان مقدس است. عهد جدید شامل چهار انجیل متی، مرقس، لوقا و یوحنا و نیز اعمال رسولان و نامه‌های پولس حواری است. کلمه «انجیل»، یونانی و به معنای بشارت است. محتوای اناجیل، زندگی نامه و بیانات اخلاقی و پند‌های حضرت عیسی علیه‌السّلام است. جز اناجیل چهارگانه، اناجیل دیگری نیز میان مسیحیان رواج داشته‌اند؛ اما کلیسای مسیحی همه را جز چند انجیل یاد شده، بی اعتبار شمرد و از رواج انداخت.

در عهد جدید خبری از احکام شرعی نیست و مسیحیان در این باره به همان که در عهد قدیم آمده است، پای بندند. از اناجیلی که به دست کلیسا از اعتبار افتاد، انجیل برنابا (م. ۶۱. م) است. محتوای این انجیل با دیگر اناجیل متفاوت است و عیسی علیه‌السّلام را پسر خدا نمی‌داند و جنبه الوهی وی را نفی می‌کند و بر آن است که عیسی علیه‌السّلام را به صلیب نیاویختند؛ بلکه مردی یهودی را دار زدند و مردم گمان بردند که او عیسی فرزند مریم است.

این مطلب را از دست ندهید: مسخره کردن حضرت عیسی بر روی صلیب!

آخرت

آخرت به جهان پس از مرگ گفته می‌شود که در برابر «دنیا» قرار دارد.

این مطلب را از دست ندهید: نگاهی به اَدیان از پشت عینک جامعه‌شناسان/ کدام دین افیون توده است؟

در قرآن، سنت و فرهنگ اسلامی، آخرت، جهانی است که در آن همه انسان‌ها پاداش و کیفر کار‌های خود در دنیا را دریافت خواهند کرد.

در همه ادیانِ مبتنی بر وحی، از آخرت به گونه‌ای سخن گفته شده است.

اوصاف آخرت در قرآن

در قرآن اوصافی برای آخرت بیان شده است؛ ازجمله:

• در عالم آخرت نظام اجتماعی و تعاون و مدنیت انسانی در کار نیست. در آن جهان، هر انسانی به گونه انفرادی در پیشگاه خدا حاضر می‌شود و هستی خود را ادامه می‌دهد.
• در آن جهان، هر انسانی تنها با نتیجه افکار و اعمال خود که در زندگی دنیوی داشته است، سر و کار دارد.
• از تردید‌ها و حیرت‌هایی که برای تشخیص حقایق جهان هستی در دنیا گریبان‌گیر آدمی می‌شود، در آن جهان خبری نیست.
• در آنجا حقیقت ناب بر همه انسان‌ها مکشوف است. نه «نظر» در آنجا معنا دارد و نه اختلاف نظر.
• هنگامی که انسان وارد عالم آخرت می‌شود، بر او آشکار می‌گردد که در این جهان هیچ یک از علل و اسباب، در تأثیر استقلال نداشته‌اند و همیشه مؤثر واقعی فقط خداوند بوده است.
• آنچه در عالم آخرت به انسان می‌رسد، یا نعمت است یا عذاب. نعمت‌ها و عذاب‌های اخروی از نظر ایجاد لذت و درد برای آدمی با نعمت‌ها و عذاب‌های دنیا قابل مقایسه نیست و کمیت و کیفیت آن‌ها به حدود شناخته شده در این جهان محدود نیست.
• در قرآن «بهشت‌ها» که به پهنای آسمان‌ها و زمین است و «خشنودی خدا» که از بهشت‌ها بسی بزرگ‌تر است، دو مظهر اساسی نعمت‌های اخروی معرفی شده است.
• آتش جهنم و «محجوبیت از خداوند» دو مظهر اساسی عذاب اخروی به شمار آمده است.
• همه انسان‌هایی که در عالم آخرت به نعمت یا عذاب می‌رسند، در درجات نعمت و یا درکات عذاب مساوی نیستند. این درجات و درکات متناسب با افکار و اعمال انسان‌ها در این جهان، مراتب بسیار متفاوت دارد.
• در عالم دنیا ممکن است عواملی انسان را از رسیدن به نتایج پاره‌ای از کوشش‌های دنیوی باز دارد، ولی در عالم آخرت، همه نتایج تمام افکار و اعمال آدمی به وی می‌رسد و هیچ عاملی از این وصول ممانعت نمی‌کند.
• در عالم آخرت مغفرت و رحمت الهی، بسیاری از آدمیان را که شایسته این مغفرت و رحمت باشند، از عذاب اخروی نجات خواهد داد.
• کار‌های نیک آدمی در دنیا، چون «بذر» است و در عالم آخرت، نتایج آن، چون کشت (حَرْث) بیرون خواهد آمد و به صاحب عمل خواهد رسید. آنان که همه تلاش خود را فقط برای رسیدن به بهره‌های دنیا به کار برند، در آخرت هیچ بهره‌ای ندارند.
• از نظر قرآن، عالم آخرت محدود به انسان نیست و همه موجودات در آخرت در پیشگاه خدا محشور خواهند شد.
• بر اساس آموزه‌های قرآن ایمان به عالم آخرت یکی از ارکان اساسی دعوت همه پیامبران بوده است. آن دسته از آیات قرآن، که به وحدت اصول دعوت پیامبران دلالت می‌کند گواه این مطلب است.

بیشتر بدانید: دین پیامبر اکرم(ص) قبل از اسلام چه بود؟

آخرت شناسی مسیحیت

آخرت شناسی مسیحیان ریشه در «کتاب مقدّس» (عهد جدید و عهد عتیق) آنان دارد و نسبت به آخرت شناسی یهودیان زنده و روشن است.

با وجود این، در کتاب مقدّس مسیحیان درباره کم و کیف حقایق پس از مرگ خصوصاً بهشت و جهنّم کمتر سخن رفته است.

ببینید: آیین خونین تندورهای ادیان برای عزاداری/ تصاویری که هیچگاه رسانه‎ای نمی‎شود!

مطالبی که در «کتاب مقدّس» مسیحیان در باب جهان آخرت عنوان شده، غالباً تحت عناوین گوناگونی مانندِ روز رستاخیز، کیفر و جزا، داوری، آمرزش گناهان، ملکوت آسمان، حیات جاویدان، جهنّم و... آمده است.

آخرت شناسی مسیحیان را با همه ابهاماتی که دارد اجمالاً می‌توان به شرح زیر به تصویر کشید.

مسیحیان معتقدند که ارواح آدمیان با مرگ جسمانی از بین نمی‌روند، بلکه باقی می‌مانند و بلافاصله برای قضاوت و داوری اوّلیّه (داوری خاص) در محکمه عدل الهی حاضر می‌شوند. این داوری بر طبق اعمال نیک و بد افراد در زندگانی مادّی صورت می‌گیرد. در این مرحله، نیکان و پاکان به بهشت می‌روند و گناهکاران که زندگانی شان را در سرپیچی از امر خدا گذرانده اند، سریعاً به دوزخ فرستاده می‌شوند. امّا کسانی که تکلیفشان مشخّص نیست، یعنی کسانی که در زندگانی زمینی شان به گناه آلوده شده اند و در عین حال خالصانه توبه و اظهار ندامت کرده اند، ابتدائاً به برزخ فرستاده می‌شوند و پس از پاک شدن به بهشت می‌روند.

ببینید: کشف اتفاقی انجیل تاریخی در یک ایست بازرسی در ترکیه

اما داوری نهایی (داوری عام) پس از رستاخیز مردگان انجام می‌گیرد. رستاخیز مردگان زمانی روی می‌دهد که دنیا به پایان برسد و دنیا زمانی به پایان می‌رسد که به خواست و اراده الهی عیسی مسیح به عنوان داور نهایی دوباره ظهور کند و انجیل را تعلیم جهانی دهد و همه یهودیان به آیین مسیحیّت بگروند.

در این رستاخیز، ارواح تمام انسان‌ها به همراه بدن هایشان با همه ویژگی‌های خود زنده می‌گردند و در برابر خدا برای ارزیابی و داوری نهایی، براساس اعمالشان در زندگی دنیوی حاضر می‌شوند. در این داوری، کسانی که اعمالشان بر طبق تعالیم عیسی بوده باشد، به بهشت می‌روند و کسانی که بی تقوا و گناهکار باشند، مستوجب عقوبتند و به دوزخ فرستاده می‌شوند. دوزخ مکان کیفر ابدی و جدایی دائمی از خداوند است و بهشت مکان یا وضع و حال سعادت آمیز از طریق قرب الهی است.

انتهای پیام/