به گزارش خبرنگار نبض بازار گروه اقتصادی باشگاه خبرنگاران جوان، میتسوبیشی اوتلندر یکی از جذاب‌ترین شاسی‌بلند‌های بازار ایران محسوب می‌شود. در این مطلب به بررسی توانایی‌های اوتلندر جدید و مقایسه‌ی آن با هیوندای سانتافه، نیسان ایکس تریل و محصولات هم‌قیمت می‌پردازیم.

جذابیت خودرو‌های شاسی‌بلند برای عامه‌ی مردم از چند جهت، قابل بررسی است. از یک سو، می‌توان راحتی یک محصول لوکس را با چنین مدل‌هایی به دست آورد و از سویی دیگر، هنگام رانندگی در مسیر‌های نامتعارف خارج جاده، سبک جدیدی از سفر و تفریح را تجربه کرد. طبیعتا، داشتن خودرویی که محاسن فوق را داشته باشد، تا حدودی گران تمام خواهد شد، اما برای بسیاری از مردم، توجیه‌پذیر و حتی دارای اولویت در زندگی، محسوب می‌شود. فروش بالای خودرو‌های کلاس شاسی‌بلند از کراس‌اور‌های کامپکت و ارزان‌قیمت چینی گرفته تا شاسی‌بلند‌های فول‌سایز و گران‌قیمت ژاپنی، ثابت می‌کند که در کشوری مثل ایران هم، عطش زیادی برای خرید این محصولات وجود دارد.

مردم کشور ما، از گذشته با خودرو‌های به اصطلاح شاسی‌بند، رابطه‌ی خوبی داشته‌اند و برای خرید مدل‌هایی مثل نیسان پاترول و حتی جیپ صحرا، هزینه می‌کرده‌اند. این موضوع، در فروش خیره‌کننده‌ی کراس‌اور‌های چینی و کره‌ای، مثل جک S۵ و هیوندای توسان به وضوح دیده می‌شود، پس طبیعی است اگر مبالغی چندصد میلیونی هم برای نمونه‌های نسبتا گران‌قیمت ژاپنی، مثل تویوتا لنکروزر و لکسوس NX، پرداخت شود. چنین بازاری، مسلما برای میتسوبیشی و خودروی اوتلندر، دارای جذابیت است، چرا که در گذشته‌ای نه‌چندان دور، با مدل مشهور پاجیرو به عنوان قدرتمندترین و لوکس‌ترین شاسی‌بلند ایران، شناخته می‌شد.

حدود یک قرن پیش، شرکت میتسوبیشی موتورز، بینان نهاده شد. این گروه صنعتی، تا قبل از روی آوردن به خودروسازی، به عنوان غول کشتی‌سازی ژاپن شناخته می‌شد، اما با معرفی اولین خودروی بنزینی با خط تولید تجاری در سال ۱۹۱۷، نخستین خودروساز صنعتی ژاپن، لقب گرفت. میتسوبیشی تا دهه‌ی ۷۰ میلادی به رشد خود ادامه داد و در جمع سودآورترین برند‌های خودرویی دنیا قرار داشت، اما با شروع دهه‌ی ۹۰، با کاهش فروش و کمبود سرمایه مواجه شد. قدیمی‌ترین خودروساز ژاپن، با شروع قرن بیست و یکم در سراشیبی سقوط قرار گرفت و در نهایت، مجبور به فروش تمامی خطوط تولید خود، در خارج از ژاپن شد. شاید بتوان، نیسان را ناجی میتسوبیشی دانست، چرا که با خرید ۳۴درصد از سهام این برند، سازنده‌ی لنسر و پاجیرو را از ورشکستگی نجات داد. خودرو‌های مدرن میتسوبیشی، از جمله شاسی‌بلند اوتلندر که امروزه در ایران حضور دارد؛ با ظاهری فراتر از مدل‌های قبلی ارائه می‌شوند. این موضوع، نشانه‌ی سرمایه‌گذاری صحیح و مدیریت عالی گروه رنو – نیسان در راس میتسوبیشی است.

در ایران، شاسی‌بلند میتسوبیشی با خودروی پاجیرو شناخته می‌شود که البته به دلیل فروش ناموفق مدل جدید در بازار جهانی، به زودی با توقف تولید مواجه خواهد شد. چنین شریطی، اوتلندر را به عنوان پرچمدار کراس‌اور‌های میتسوبیشی معرفی می‌کند تا با قیمت منطقی و شرایط فنی مناسب، ناجی سازنده در شرایط حساس کنونی باشد. نسل اول این خودرو در سال ۲۰۰۱ معرفی شد و مثل دیگر خودرو‌های میتسوبیشی در آن زمان، با ضعف طراحی مواجه بود. نسل‌های دوم و سوم اوتلندر، به ترتیب در سال‌های ۲۰۰۶ و ۲۰۱۲ معرفی شدند، اما همچنان در کنار امکانات فنی مناسب، زیبا و چشم‌نواز به حساب نمی‌آمدند. هرچند که اوتلندر نسل سوم، از نظر ظاهری نمی‌توانست در جذب بازار جهانی به موفقیت برسد، نسخه‌ی ۲۰۱۵ با فیس‌لیفت اساسی، سودآوری این محصول را بالا کرد و با حداقل هزینه، به خودرویی قابل قبول تبدیل شد. این محصول، در نمایشگاه خودروی نیویورک، مورد توجه کارشناسان قرار گرفت و از سال ۲۰۱۶، وارد خطوط تولید میتسوبیشی در ژاپن، روسیه، مالزی و چین شد.

اوتلندر فیس‌لیفت شده، با کاهش وزن قابل توجه به میزان ۹۰ کیلوگرم، همراه با ارتقاء فنی و آپشن‌های مدرن در کنار افزایش ایمنی، فراتر از مدل قبلی عمل می‌کند و در بازار ایران هم، مورد توجه قرار گرفته است. این خودرو صرفا با تیپ اصلی، توسط شرکت آرین موتور، نماینده‌ی رسمی محصولات میتسوبیشی در کشور؛ عرضه می‌شود، اما در بازار جهانی با نسخه‌های GT، اکتیو‌گیر (Active Gear) و هیبرید (PHEV) نیز فروخته می‌شود.

طراحی ظاهری و بدنه

پیش‌تر اشاره شد که نسخه‌ی جدید میتسوبیشی اوتلندر با ظاهری به مراتب جذاب‌تر از مدل قبلی ارائه می‌شود. فیس‌لیفت این خودرو، نه‌تن‌ها چراغ‌ها و جلوپنجره، که تمامی سپر‌های جلو و عقب را دربر دارد. این تغییرات، آنچنان چشمگیر هستند که گویی نسل جدیدی از اوتلندر شکل گرفته است، درحالیکه اجزای اصلی بدنه و خصوصا پلت‌فرم خودرو، تفاوتی با مدل طراحی شده در سال ۲۰۱۲ ندارد.

از نمای روبرو، ادوات بزرگ و براق کروم که با حالت پرانتزی دیده می‌شوند، چهره‌ی اوتلندر را متفاوت از دیگر خودرو‌های این کلاس بدنه نشان می‌دهند. تقریبا تمام ناحیه‌ی زیر چراغ جلو تا پایین سپر، با یک قطعه‌ی چشم‌نواز فلزی، پوشش داده شده که به نوعی بیانگر زبان طراحی جدید در محصولات میتسوبیشی است. استفاده از کروم، در جلوپنجره به اوج می‌رسد و تقریبا بدون فضای خالی با لوگوی درشت سازنده، ارائه می‌شود. بخش زیادی از سپر، در همه‌ی نسخه‌ها با رنگ سیاه ارائه می‌شود که البته شیار‌های بزرگی برای هدایت هوا به سمت پیشرانه دارد. این راه‌کار خلاقانه، مسلما هزینه‌ی ساخت اوتلندر را کاهش داده است.

در گوشه‌های سپر و قسمت پایین آن، قطعاتی نقره‌ای رنگ وجود دارند که هرچند فلزی نیستند، هماهنگ با ادوات کروم دیده می‌شوند. اوتلندر با جایگاه ویژه‌ای برای مه‌شکن‌های جلو ارائه می‌شود که سبک طراحی جذاب‌تری نسبت به مدل قبلی دارد، درحالیکه دقیقا از همان چراغ‌های گرد کوچک به عنوان مه‌شکن، استفاده می‌کند. نمای روبروی اوتلندر، عاری از پلاستیک سیاه‌رنگ نیست چراکه در گوشه‌های زیر سپر و محل مه‌شکن، از این قطعات استفاده کرده است. از نمای روبرو، خطوط حجم دهنده نقش زیادی در ظاهر اوتلندر بازی نمی‌کنند و صرفا با ضخامت کم، روی کاپوت جلو دیده می‌شوند. این موضوع، نشان از صرفه‌جویی استادانه‌ی میتسوبیشی در کاهش هزینه‌های تولید می‌دهد.

از نمای جانبی، اوتلندر شبیه به یک شاسی‌بلند تمام عیار و پهن‌پیکر به نظر می‌رسد، در حالیکه چندان بزرگ‌تر از کراس‌اور‌های هم‌قیمت خود نیست. شیشه‌های خودرو تا انتهای بدنه، حالتی به هم پیوسته دارند و باعث می‌شوند اوتلندر، طول ظاهری بیشتری پیدا کند. خط حجم‌دهنده‌ی اصلی در این قسمت، چراغ‌های جلو و عقب را به هم وصل می‌کند، درحالیکه موازی با خط پنجره‌ها دیده می‌شود. گلگیر‌های عقب و جلو در مقایسه با خودرو‌های هم‌کلاس اوتلندر، حالتی ساده دارند و صرفا با قاب پلاستیکی باریک و مشکی، طراحی شده‌اند. از نکات جالب در نمای جانبی اوتلندر، بزرگ بودن فضای مخصوص چرخ‌ها در گلگیر است که علاوه بر فراهم کردن آزادی حرکت برای جابه‌جایی چرخ‌ها و بدنه در دست‌انداز‌های عمیق، نقش مثبتی در بزرگ جلوه دادن خودرو دارد.

با نگاهی به پشت اوتلندر، شخصیت این مدل به عنوان محصولی با بدنه‌ی بزرگ و ظاهر مدرن، تثبیت می‌شود. طرح چراغ‌ها از فرمی افقی استفاده می‌کند که در بسیاری از خودرو‌های امروزی، از جمله سانتافه دیده‌ایم. در این فرمول که البته به صورتی هنرمندانه در اوتلندر استفاده شده است، گوشه‌ی خارجی چراغ عقب، با حالتی مثلثی به سمت جلوی خودرو کشیده می‌شود تا علاوه بر حجم‌دهی به کلیت بدنه، از نمای جانبی هم قابل تشخیص باشد. چراغ‌های عقب اوتلندر، دقیقا زیر شیشه‌ی پشت را پوشش می‌دهند و روی درپوش صندوق همراه با قطعه‌ای براق از جنس کروم، حالتی لوکس و گران‌قیمت ایجاد می‌کنند. برخلاف سپر جلو، در سپر عقب از خط حجم‌دهی کم‌عمقی استفاده شده است که روی گلگیر، محو می‌شود. ساختار بخش پایینی سپر هم، خلاقانه و پیچیده به چشم می‌خورد، به طوری که علاوه بر بخشی فلزی و همر‌رنگ بدنه همراه با چراغ مخوص ترمز و دنده عقب، ادواتی پلاستیکی در دو رنگ سیاه و نقره‌ای نیز، به کار رفته‌اند.

ار نکات مثبت در طراحی اوتلندر، می‌توان به حالت زه‌کشی شده در سقف همراه با خطوط موازی و ریل باربند اشاره کرد، ضمن اینکه علاوه بر آنتن مدرن کوسه‌ای، اسپویلری با پهنای کم برای انتهای خودرو استفاده شده است تا فرم منحنی پشت اوتلندر و شیشه‌ی عقب، تخریب نشود. ابعاد شاسی‌بلند میتسوبیشی شامل طول ۴۶۹۵ میلی‌متر با عرض ۱۸۱۰ میلی‌متر است که همراه ارتفاع سقف استاندارد ۱۶۸۰ میلی‌متر و فاصله محور‌های ۲۶۷۰ میلی‌متر عرضه می‌شود. با این حساب، طول و ارتفاع سقف اوتلندر با هیوندای سانتافه تفاوتی ندارد، اما حدود ۹ سانتیمتر در عرض و ۳ سانتیمتر در فاصله‌ی محور‌ها از رقیب کره‌ای، کوچک‌تر است.

فضای داخلی و کابین

با ورود به اوتلندر، تفاوت ظاهری این خودرو با دیگر شاسی‌بلند‌های هم‌قیمت، آشکار می‌شود. ساختار داشبورد، نامتقارن است و هرچند که نمایشگر نسبتا بزرگی در وسط دارد، تنها با یک مجرای هوای تهویه مطبوع در سمت چپ و حالتی متمرکز بر راننده ارائه می‌شود. البته طراحان میتسوبیشی، رفاه سرنشین کنار راننده را فراموش نکرده‌اند و دو مجرای هوای مجزا در سمت راست داشبورد قرار داده‌اند که تا حدودی عجیب و نامتعارف به نظر می‌رسد.

کلید‌ها و امکانات رفاهی روی داشبورد، به خوبی دسته‌بندی شده‌اند و کاملا در بخش سیاه‌رنگ پیرامون نمایشگر، دیده می‌شوند. زمینه‌ی این قسمت، از پلاستیک و با حالتی شفاف عمل می‌کند، ضمن اینکه مستعد اثرپذیری گرد و خاک، لک و انگشت کاربران خواهد بود. اوتلندر، از کلید‌های گردان مربوط به تغییر شدت باد تهویه مطبوع و درجه حرارت، استفاده نمی‌کند، بلکه دو کلید ثابت به جای آن‌ها با طرحی مشابه، جایگزین کرده است. رنگ‌بندی این قسمت، همراه با بخش بالایی داشبورد، تقریبا در همه‌ی مدل‌ها خاکستری تیره خواهد بود، اما استفاده از قطعات با رنگ مختلف و حتی چوب براق در کنار مجاری تهویه‌ی سمت راست، تنوع دارد. همچنین در مدل‌های با آپشن بالاتر، نیمه‌ی پایین داشبورد و داخل در، می‌تواند همرنگ پوشش صندلی‌ها و کاملا روشن انتخاب شود.

نمای کلی فرمان اوتلندر، ساده و کاملا دایره‌ای است. پوشش چرم مصنوعی، در این بخش دیده می‌شود و کلید‌های کم‌تعدادی روی آن وجود دارند که مخصوص کروز کنترل، تماس‌های تلفنی و فرمان به سیستم پخش صوت خواهند بود. مدل‌های اتوماتیک اوتلندر، عمدتا با پدال شیفتر پشت فرمان ارائه می‌شوند که حس اسپرت و هیجان‌انگیزی به راننده می‌دهد، اما نمی‌توان از پنل مربوط به سرعت و دور موتور، انتظار زیادی داشت. این قسمت، صرفا با دو عقربه‌ی معمول و نمایشگر میانیعمل می‌کند که البته ترکیب سنتی و قابل قبولی است، اما مدرن و جوان‌پسند ارزیابی نمی‌شود. این بخش، پس از روشن شدن خودرو و نمایشگر گرافیکی پنل، جذابیت بیشتری پیدا می‌کند.

بسیاری از اوتلندر‌هایی که در چند ماه اخیر به دست مشتری ایرانی رسیده‌اند، دارای پوشش کرم‌رنگ در صندلی‌ها و تودری هستند. این موضوع، حس لوکس خودرو را افزایش می‌دهد و خصوصا با ادوات طرح چوب که در داشبورد و داخل در‌های جلو به کار رفته است، راضی‌کننده به نظر می‌رسد. راحتی صندلی‌ها قابل قبول است و خصوصا برای سرنشینان ردیف اول، به خوبی بدن را دربر می‌گیرد. حضور سه نفر بالغ با اندام متوسط، روی صندلی ردیف دوم، چندان ناراحت کننده نیست، هرچند که تمام فضای این قسمت را اشغال می‌کند و احتمالا با چسبیدن شانه‌های سرنشینان همراه خواهد بود. فضای جلوی زانو و بالای سر در ردیف دوم، راضی کننده است، اما عالی ارزیابی نمی‌شود، چرا که فاصله‌ی خوبی بین پا و صندلی جلو، وجود دارد، اما فضای سر تا سقف، ایده‌آل نیست و در دست‌انداز‌های شدیدبرای افراد بلند قد، مشکل‌ساز خواهد بود. تقریبا تمام اوتلندر‌های مدل ۲۰۱۷ که در ایران فروخته شده‌اند، دارای صندلی ردیف سوم هستند. این بخش، هرچند برای افراد بالغ و درشت‌اندام، راحتی بالایی ندارد، اما می‌تواند برای کودکان مناسب باشد. حتی دو نفر با قد ۱۸۰ سانتیمتر می‌توانند در ردیف سوم بنشینند و با کمی جلو کشیدن صندلی ردیف دوم، فضای قابل قبولی برای جلو زانو داشته باشند.

با این اوصاف، صندوق بار اوتلندر سه حالت مختلف خواهد داشت که شامل صندلی‌های جمع‌شده‌ی ردیف سوم (حالت ۵ سرنشینه)، صندلی‌های بازشده‌ی ردیف سوم (حالت ۷ نفره) و آرایش تمام جمع شده‌ی صندلی‌های دوم و سوم می‌شود. این خودرو در زمانی که ترکیب استاندارد صندلی‌ها (حالت ۵ سرنشینه) داشته باشد، ۵۹۱ لیتر فضای مفید ارائه می‌کند، اگر تمام صندلی‌های ایستاده باشند، تنها ۱۲۸ لیتر حجم دارد و در حالتی که تمامی صندلی‌های ردیف دوم و سوم خوابیده باشند، ۱۶۰۸ لیتر خواهد بود. این آمار، به لطف انتقال چرخ زاپاس به زیر خودرو در مجاورت زمین و خوابیدن کامل صندلی‌های ردیف دوم و سوم به دست آمده است تا اوتلندر را بهتر از خودرو‌های هم‌کلاس مثل نیسان ایکس‌تریل و هیوندای سانتافه نشان می‌دهد.

پیشرانه و توانایی‌های فنی

پیش‌تر اشاره شد که میتسوبیشی اوتلندر در تیپ‌های مختلف طراحی شده است. این محصول پیشرانه‌های متنوعی هم در بازار جهانی دارد که شامل نمونه‌های متنوع بنزینی، دیزلی و حتی نسخه‌ی هیبریدی می‌شود. نسخه‌ی استاندارد و پرفروش ۲.۴ لیتری از اوتلندر؛ در بازار ایران حاضر خواهد بود، اما در خارج از کشور می‌توان به سراغ نمونه‌ی قدرتمندتر ۶ سیلندر و ۳ لیتری بنزینی، یا مدل بسیار کم‌مصرف پلاگین هیبریدی با ترکیب پیشرانه‌ی ۲ لیتری و موتور برقی رفت.

ارزان‌ترین نسخه‌ی اوتلندر از نظر قوای محرک، مجهز به پیشرانه‌ی ۲.۴ لیتری ۴ سیلندر است. این مدل، فاقد توربوشارژر و به صورت تنفس طبیعی ارائه می‌شود، اما قدرت ۱۶۶ اسب بخار و گشتاور ۲۲۰ نیوتن‌متر خواهد شد. بیشتری قدرت در دور موتور ۶۰۰۰ دور بر دقیقه و نهایت گشتاور از دور موتور ۴۲۰۰ دور بر دقیقه حاصل می‌شود. اوتلندر استاندارد، با جعبه‌دنده‌ی دستی، گیربکس اتوماتیک CVT و سیستم‌های تک دیفرانسیل در بازار جهانی قابل خرید است، اما در ایران فقط با نسخه‌ی دو دیفرانسیل و گیربکس CVT عرضه خواهد شد. این خودرو، برای رسیدن به سرعت ۱۰۰ کیلومتر بر ساعت، حدود ۱۰.۵ ثانیه زمان می‌برد و تقریبا ۴۰ ثانیه پس از شروع حرکت به سرعت ۱۶۰ کیلومتر بر ساعت خواهد رسید. میانگین مصرف سوخت اوتلندر با مشخصاتی که ذکر شد، کمتر از ۱۰ لیتر در ۱۰۰ کیلومتر خواهد بود، به طوری که با سرعت ثابت در بزرگراه، ۹ لیتر در ۱۰۰ کیلومتر و هنگام تردد‌های کم‌سرعت شهری، ۱۱.۵ تا ۱۲ در ۱۰۰ کیلومتر خواهد بود. نهایت اوتلندر ۲.۴ لیتری با بنزین ایرانی، نزدیک به ۱۸۵ کیلومتر بر ساعت اعلام شده است.

نسخه‌ی جذاب ۳ لیتری و ۶ سیلندر اوتلندر که با پسوند GT مشهور است و با کمی تفاوت ظاهری نسبت به نمونه‌ی پایه تولید می‌شود، قدرت ۲۲۵ اسب بخار و گشتاور ۲۹۱ نیوتن‌متر به همراه دارد. این خودرو با بنزین استاندارد جهانی، در زمان ۷.۸ ثانیه به سرعت ۱۰۰ کیلومتر بر ساعت می‌رسد و ۲۲ ثانیه پس از شروع حرکت، سرعت ۱۶۰ کیلومتر بر ساعت خواهد داشت. میانگین مصرف سوخت اوتلندر ۶ سیلندر، ۱۰.۵ تا ۱۱ لیتر در ۱۰۰ کیلومتر برآورد می‌شود و نهایت سرعت محدود شده به ۱۹۰ کیلومتر بر ساعت دارد.
واردات متسوبیشی اوتلندر پلاگین هیبریدی به ایران، منع قانونی ندارد و احتمال می‌رود به بازار کشور وارد شود. این مدل اوتلندر که اختصارا نسخه‌ی PHEV نامیده می‌شود، مثل دیگر خودرو‌های پلاگین هیبرید (Plug-in Hybrid Electric Vehicle) قادر به دریافت انرژی الکتریکی از طریق دو برق شهری است. چنین قابلیتی، می‌تواند میانگین مصرف بنزین اوتلندر را به کمتر از ۲ لیتر در ۱۰۰ کیلومتر بر ساند و همچنین تا ۱.۷ لیتر در ۱۰۰ کیلومتر کاهش دهد. از سویی دیگر، اوتلندر PHEV قادر است مسافتی بین ۱۰ تا ۱۵ کیلومتر را بی‌نیاز از بنزین و صرفا با تکیه بر انرژی باتری‌ها بپیماید که با تکمیل ۸۰ درصد ظرفیت شارژ، ظرف مدت زمان ۲۵ دقیقه، تامین خواهد شد. البته شارژ کامل باتری‌ها، چنانچه تمامی ظرفیت آن‌ها خالی باشد و نتوان از پیشرانه‌ی بنزینی هم استفاده کرد، حدود ۵ ساعت زمان می‌برد و پس از آن می‌توان حدود ۴۵ کیلومتر را، بی‌نیاز از بنزین پیمود. اوتلندر PHEV، قدرت ۱۶۱ اسب بخار، گشتاور ۱۹۵ نیوتن‌متر و زمان سرعت‌گیری صفر تا ۱۰۰ کیلومتر بر ساعت ۱۱ ثانیه فراهم می‌کند.

آپشن‌های رفاهی و امکانات جانبی

اوتلندر وارد شده به ایران، نمونه‌ی نسبتا کاملی از امکانات فراهم می‌کند. از نظر فنی، با گیربکس اتوماتیک CVT و امکان تعویض دنده دستی پشت فرمان روبرو هستیم که به ندرت در شاسی‌بلند‌های وارداتی دیده‌ایم. نمونه‌ای از اوتلندر که هم‌اکنون فروخته می‌شود، یک محصول دو دیفرانسیل است و با فشار کلید ۴WD کنار دسته دنده، یه حالت رانندگی حالته‌ی اکو، نرمال و قفل خواهد داشت. با این اوصاف، چنانچه اوتلندر در مود رانندگی اکو باشد، در مسیر‌های مستقیم و آسفالت، با اولویت انتقال گشتاور پیشرانه به دیفرانسیل جلو، صرفه‌جویی مصرف سوخت خواهد داشت. اوتلندر مجهز به آپشن جذاب قفل دیفرانسیل است که به راحتی از طریق کلید روی داشبورد، فعال می‌شود و توانایی‌های حرکت در خارج از جاده را افزایش می‌دهد. سیستم دو دیفرانسیل اختصاصی میتسوبیشی موسوم به S-AWC مخفف Super All Wheel Control در اوتلندر وارداتی وجود ندارد. این آپشن تاثیر زیادی بر تعادل خودرو و افزایش ایمنی آن، خصوصا در مسیر‌های لغزنده خواهد داشت.

نمونه‌های واردشده به ایران، عمدتا دارای تزئینات طرح چوب و صندلی‌های چرم، برای ۵ سرنشین هستند، ضمن اینکه نسخه‌ی نفره هم در تیپ ۴ قابل خرید است. برای صندلی راننده تنظیمات برقی چندحالته وجود دارد. از دیگر امکانات کابین اوتلندر می‌توان به کروز کنترل، ترمز دستی برقی، دستگیره‌های کرومی داخل در، تهویه هوای دوگانه و اتوماتیک، گرم‌کن داخل صندلی‌های جلو، ایزوفیکس برای نصب صندلی کودک و استارت بدون کلید همراه با ورود و خروج بدون سوئیچاشاره کرد.

بیرون خودرو، رینگ‌های اسپرت ۱۸ اینچ با لاستیک‌هایی به پهنای ۲۲۵ میلی‌متر خودنمایی می‌کنند. چراغ‌های جلو مجهز به شوینده هستند و همراه با نوار LED روشنایی روز عرضه می‌شوند. از امکانات جذاب اوتلندر می‌توان به در برقی صندوق عقب اشاره کرد که با فرمان روی سوئیچ یا از طریق فرمان دستی روی بدنه در محل، باز و بسته می‌شود.

تست تصادف و آپشن‌های ایمنی

برترین نهاد‌های مربوط به ایمنی خودروی جهان، شامل موسسه NCAP اروپا و بنیادبیمه ایمنی بزرگراه (Insurance Institute for Highway Safety) که اختصارا IIHS نامیده می‌شود، امتیازات بسیار خوبی به میتسوبیشی اوتلندر داده‌اند. این محصول، یک خودروی ۵ ستاره محسوب می‌شود که تست‌های برخورد از جهت‌های مختلف را با موفقیت پشت سر گذاشته است. در ادامه‌ی مطلب، فیلم کوتاهی از تست تصادف اوتلندر از نمای سه گوش سمت راننده به عنوان یکی از سخت‌ترین آزمون‌های ایمنی، قابل مشاهده است.

ثبات کابین و خصوصا قسمت سقف اولتدر، نشان از استقامت قابل قبول این خودرو در برخورد‌های مستقیم دارد. ضمن اینکه زانو‌ها و پایین‌تنه‌ی سرنشینان جلو هم، به خوبی حفظ می‌شود. در مجموع، بنیاد ایمنی خودرو‌های اروپا (Euro NCAP) امتیاز ۹۴ از ۱۰۰ را برای حفاظت سرنشینان جلو در اوتلندر اختصاص داده و برای مسافران صندلی عقب و کودکان، امتیاز ۸۳ از ۱۰۰ اعلام کرده است. ایمنی عابرین پیاده در برخورد با اوتلدر، ۶۴ از ۱۰۰ در نظر گرفته شده، درحالیکه برای آپشن‌ها و فناوری‌های ایمنی اوتلندر، امتیاز ۱۰۰ از ۱۰۰، اختصاص داده شده است. فراموش نکنیم، امتیاز بسیار خوب در بخش آپشن‌ها و فناوری‌های ایمنی اوتلندر، به دلیل استفاده از ۷ ایربگ و سیستم ترمز خودکار در نسخه‌ی فول‌آپشن این خودرو است. برای درک بهتر فناوری ترمز خودکار اضطرای (AEB)، فیلم کوتاهی از آزمایش این سیستم روی اوتلندر مدل ۲۰۱۳، قابل مشاهده است.

هرچند که اوتلندر وارداتی، از امکانات رفاهی نسبتا کاملی استفاده می‌کند؛ بدون سیستم ترمز خودکار اضطرای (AEB)، ارائه می‌شود. این موضوع، مسلما بر قیمت نهائی اوتلندر برای رقابت در بازار ایران تاثیرگزار بوده است، چرا که نسخه‌های مجهز به این فناوری با رادار‌های مخصوص و دوربین جلو، حدود ۳ هزار دلار به هزینه‌های خریدار اضافه خواهند کرد. آپشن‌های ایمنی اوتلندر در نسخه‌ی ورودی به ایران عبارتند از:، سنسور جلو و عقب، دید ۳۶۰ درجه، شامل ۷ کیسه‌ی هوا (۲ عدد ایربگ اصلی و ۲ عددایربگ جانبی برای سرنشینان جلو، ۲ عدد ایربگ پرده‌ای سراسری و ۱ عدد برای زانو راننده)، ترمز عقب دیسکی و جلودیسکی خنک شونده، سیستم ترمز ضد قفل ABS)) سیستم توزیع الکترونیکی نیروی ترم (EBD)، کنترل فعال پایداری (ACS)، کنترل کشش (TCL)، وترمز کمکی در هنگام حرکت در سطوح شیب دار (HAC) -.

بررسی فنی و آزمایش رانندگی

میتسوبیشی اوتلندر در کلاس قیمتی ۲۰۰ تا ۲۵۰ میلیون تومان قرار دارد. با این حساب، بهتر دیدیم در بررسی فنی خودرو، یکی از رقبای این محصول در بازار داخلی را مدنظر قرار دهیم، چرا که حق انتخاب زیادی برای خریدارایرانی یک شاسی‌بلند در این رنج قیمت وجود ندارد. از دید نگارنده، مشتری احتمالی اوتلندر با چهار گزینه‌ی محبوب بازار، شامل هیوندای سانتافه، کیا سورنتو، تویوتا RAV۴ و نیسان ایکس‌تریل مواجه خواهد بود که پرفروش‌ترین آنها، سانتافه است.

جذابیت ظاهری یک خودرو، می‌تواند وابسطه به سلیقه‌ی افراد، محسوب شود و البته با توجه به شرایط زمانی و مکانی تغییر کند، اما در مجموع، حتی از دیدگاه مشکل‌پسندترین علاقه‌مندان خودرو‌های خارجی هم، مدل جدید اوتلندر دارای ایراد ظاهری خاصی نیست و البته زیبایی قابل قبولی ارائه می‌کند. این موضوع می‌تواند به عنوان برگ برنده‌ی اوتلندر به حساب آورده شود، چرا که کمتر از یک سال از وادرات آن با چهره‌ی جدید می‌گذرد و در مقایسه با رقبا، مدرن‌تر و چشمگیرتر به نظر می‌رسد. از سویی دیگر، همان‌طور که پیش‌تر اشاره کردیم؛ سبک طراحی اوتلندر، این محصول را بزرگ‌تر از آنچه هست نشان می‌دهد و بیننده را به اشتباه می‌اندازد که با خودرویی از کلاس بدنه‌ی بالاتر (برزگ‌تر از سانتافه) روبرو است.

اوتلندر وارداتی، از نظر آپشن‌های ظاهری وضعیت خوبی دارد. در کابین با صندلی‌های چرم و ۷ نفره ازائه می‌شود که قطعاتی از چوب در داشبورد و تودری‌ها دارد. باید اعتراف کرد، در مقایسه با هیوندای سانتافه، حس لوکس بیشتری به سرنشین اوتلندر القا می‌شود و کاملا راضی‌کننده محسوب می‌شود. از سویی دیگر، کابرد اوتلندر به صورت ۷ نفره، بهتر از سانتافه انجام می‌شود و در ردیف سوم، راحتی بیشتری وجود دارد، ضمن اینکه فضای صندوق بار اوتلندر هم، از رقبای هم‌قیمت؛ بیشتر است. در مورد راحتی سرنشیان ردیف دوم، نمی‌توان امتیاز بالاتر را به اوتلندر داد، چراکه سرنشینان سانتافه، فضای بهتری در اختیار خواهند داشت.

رانندگی عادی با اوتلندر، از دیدگاه فنی با حس خوب و آرامش‌بخش همراه است. این خودرو بسیار نرم و راحت عمل می‌کند، دست‌انداز‌های شهری را به لطف فنربندی مناسب و صندلی‌های خوش‌فرم، دفع می‌کند، درحالیکه تعادل و کنترل‌پذیری بسیار خوبی در اختیار راننده می‌گذارد. در شتاب‌گیری ناگهانی، پیشرانه‌ی ۴ سیلندر ۲.۴ لیتری، هرچند که مجهز به توربوشارژر نیست، کاملا راضی کننده عمل می‌کند و حتی با بنزین وطنی، در زمانی کمتر از ۱۱ ثانیه به سرعت ۱۰۰ کیلومتر بر ساعت می‌رسد. پیشرانه‌ی ۱۶۶ اسب بخار میتسوبیشی، در مقایسه با نمونه‌ی GDi و ۱۹۰ اسب بخاری سانتافه، تفاوت‌های جالبی دارد. بر خلاف انتظار عموم، اوتلندر در شتاب‌گیری اولیه و خصوصا از حالت سکون، برتر از سانتافه عمل می‌کند و خصوصا تا سرعت ۸۰ کیلومتر بر ساعت، چابکی خود را حفظ می‌کند. این موضوع در زمان‌گیری صفر تا ۱۰۰ کیلومتر بر ساعت اوتلندر و سانتافه، ثابت می‌شود و شاسی‌بلند ژاپنی، حدود یک ثانیه زمان کمتر ثبت می‌کند. با توجه به اینکه سیستم GDI، پاشش مستقیم سوخت (Gasoline Direct Injection) سانتافه چندان سریع نیست و در دور موتور‌های پایین، کمک خاصی به پیشرانه نمی‌کند، در سرعت‌های بالاتر از ۸۰ کیلومتر بر ساعت، برتری محسوسی برای سانتافه به ارمغان می‌آورد. با این حساب، شتاب‌گیری اوتلندر، خصوصا برای افرادی که عادت به سرعت‌های بالا در سفر‌های بین شهری دارند، کسالت‌آور خواهد بود، اما در ترافیک شهری، پرهیجان و اسپرت عمل خواهد کرد.

از نظر آپشن‌های رفاهی، می‌توان به سانتافه امتیاز بالاتری در مقایسه با اوتلندر، هرچند که نسخه‌ی فول‌آپشن سانتافه با فناوری اتوپارک و امکانات مدرن، حدود ۴۰ میلیون تومان گران‌تر از اوتلندر است، اما در بعضی نسخه‌های ۲۰۱۷ به لطف سقف پانورامیک، گرم‌کن داخل ۵ صندلی و چند آپشن دیگر، اختلاف قیمت معقولی با اوتلندر دارد و آپشن‌های بیشتری در اختیار می‌گذارد.

در مجموع، می‌توان نتیجه گرفت که میتسوبیشی اوتلندر با آپشن‌های رفاهی قابل قبول، ایمنی بالا و البته مصرف سوخت بهتر نسبت به سانتافه، رقیبی جدی برای دیگر کراس‌اور‌های این کلاس بدنه در ایران محسوب شود. این خودرو، نیاز‌های یک خانواده‌ی پرجمعیت برای تردد شهری و سفر‌های بلند را تامین می‌کند، ضمن اینکه ظاهر مدرن و سازنده‌ی ژاپنی در اختیار دارد. فراموش نکنیم، توانایی‌های خارج از جاده‌ی اوتلندر، فراتر از هر محصول دیگری در این رنج قیمت است و خصوصا زمانی که به صورت ۲ نفره (سبک‌وزن) برای طبیعت‌گردی استفاده شود، بسیار خوب عمل خواهد کرد.

انتهای پیام/