به گزارش حوزه سینما  گروه فرهنگی باشگاه خبرنگاران جوان به نقل از ستاد خبری سی و هفتمین جشنواره فیلم فجر، نشست خبری «بیست و سه نفر» با حضور مهدی جعفری کارگردان، آلبو عبادی (بازیگر)، امیر و هادی اسلامی (جلوه‌های ویژه بصری)، محسن روزبهانی (جلوه‌های ویژه میدانی)، مرتضی قیدی (فیلمبردار)، مجتبی فرآورده (تهیه‌کننده)، آریا عظیمی‌نژاد (موسیقی)، میثم مولایی (تدوینگر)، بهمن اردلان (صدابردار و صداگذار)، احمد یوسف‌زاده (مشاور فیلمنامه) با اجرای منصور ضابطیان در ششمین روز جشنواره فیلم فجر برگزار شد.

جعفری درباره اینکه چطور شد به سراغ این موضوع برای ساخت فیلم‌سینمایی رفته است، گفت: جوابش خیلی پیچیده نیست. از چند سال پیش که مستندی درباره آن‌ها ساختم این موضوع در ذهن من حک شده بود و این جزو آرزو‌های من شد که یک روز بتوانم فیلم‌سینمایی از روزگاری که این دوستان گذراندند، بسازم.

او درباره انتخاب بازیگران این فیلم توضیح داد: مسئله مهم این بود که در اقتباس چقدر می‌توانیم به واقعیت وفادار باشیم. بعد از ۱۰، ۱۲ سال رفاقت با این بچه‌ها وظیفه خودم می‌دانستم که تلاش کنم تا فیلمی درست درباره آن‌ها بسازم. از روز اول همه ما نگران بودیم که آیا می‌توانیم بچه‌هایی را پیدا کنیم که بتوانند قصه ما را واقعی بازی کنند.

کارگردان «۲۳ نفر» تأکید کرد: در واقعیت هم در بین این ۲۳ نفر از گویش‌ها و شهر‌های مختلف وجود داشتند؛ بنابراین خواسته یا ناخواسته طوری این قصه اتفاق افتاده بود که انگار آن‌ها سمبل ایران بودند. ما حدود یک ماه با آن‌ها کار کردیم تا سطح بازی آن‌ها را به هم برسانیم. حدود یک ماه و نیم انتخاب بازیگران طول کشید. در شهرستان‌هایی که می‌خواستیم از آنجا بازیگر داشته باشیم، فراخوان اعلام کردیم.

در ادامه، فرآورده درباره مسائلی که علیرضا رئیسیان درباره مالکیت این فیلم مطرح کرده بود، توضیح داد و گفت: بله، صحبت‌هایی در این‌باره طرح شده بود. آقای رئیسیان حقوق مالکیت مادی مستندی که درباره این ۲۳ نفر برای تلویزیون ساخته شده بود را نداشتند. البته حقوق معنوی‌شان قابل احترام است. از ابتدا که جلسه‌ای باهم در ارشاد داشتیم، به او گفتم که حقوق مادی این فیلم به ایشان تعلق ندارد. اما حقوق معنوی آقای رئیسیان را محترم می‌دانیم. ایشان چند جا از جمله در خانه سینما از ما شکایت کردند که در هیچ‌جا ما محکوم نشدیم.

جعفری در ادامه گفت: بیشتر این شکایات به سمت من بود. آقای رئیسیان حقوق معنوی آن مستند را داشتند. اما منابع تحقیقی من برای ساخت این فیلم فقط آن مستند نبود. اول از همه خودشان بودند که با آن‌ها در ارتباط بودم. دو کتاب دیگر هم منبع ساخت این فیلم بودند. در هر صورت موضوعی که آقای رئیسیان مطرح کردن فقط یک حاشیه بود.

مهدی جعفری کارگردان، درباره صحنه‌های کلیشه‌ای جنگی در فیلمش بیان کرد: تمام تلاش مان را کردیم که تقریبا از لحاظ اجرا کلیشه‌ای برخورد نکنیم.

او درباره اینکه همه ۲۳ نفر شخصیت‌ها در عالم واقعیت در قید حیات هستند؟ گفت: ۲۲ نفر در قید حیات هستند و فقط یکی از آن‌ها به نام احمد سعادت سال‌ها پیش از دنیا رفته است.

این کارگردان همچنین درباره برخورد و مواجهه بچه‌ها در فیلم با افراد واقعی داستان و شباهت چهره آن‌ها اظهار کرد: بچه‌ها تا پیش از فیلمبرداری برخوردی نداشتند و من فقط مستند را به آن‌ها نشان دادم و روز فیلمبرداری از ۲۲ نفر دعوت کردم که به صحنه آمدند. شاید یکی از فاکتورهای انتخاب ما برای بچه‌ها شباهت هم بوده است.

جعفری درباره اینکه چرا از اسامی واقعی ۲۳ نفر در فیلم استفاده نشده است، توضیح داد: خیلی سخت بود که از اسامی واقعی ۲۳ نفر در فیلم استفاده کنیم، زیرا دردسر‌هایی برای ما ایجاد می‌کرد بنابراین اجازه گرفتم و آن‌ها هم بزرگواری کردند و اجازه دادند تا اسم‌ها را در فیلم عوض کنیم.

او اشاره کرد: این اولین اکرانی است که ۲۲ نفر شخصیت واقعی داستان فیلم را می‌بینند و آن هم با اهالی رسانه بوده است.

این کارگردان درباره منبع اقتباس داستان و اینکه بهتر نبود فیلم در قالب سریال ساخته شود، گفت: کاملا موافقم، اما آنقدر جهان این داستان بزرگ است که من حسرت می‌خورم که چرا نتوانستم همه اطلاعات در واقعیت را در فیلم هم بیاورم، اما معتقدم هر مدیا تماشاگر خودش را دارد و امیدوارم روزی شخصی این کار را انجام دهد، زیرا حیفم می‌آید که برخی از تصاویر جذاب و دیدنی در آن دیده نشد.

فرآورده درباره نسبت بین مذهب و ملیت در فیلم نیز گفت: این دو از هم جدا نیستند. در حوزه دین حب الوطن، ایمان است.. ما به سیرت فیلم کار داریم نه صورت. آنچه فکر می‌کردیم که می‌توانیم در دهه ۹۰ و برای نسل امروز ارائه دهیم روحی از دین بوده است.

احمد یوسف زاده- مشاور فیلمنامه- که یکی از شخصیت‌های واقعی ۲۳ نفر است، هم درباره اینکه این فیلم تا چه اندازه به واقعیت نزدیک بوده است، گفت: با دیدن این فیلم من و دوستانم شوکه شدیم. نمی‌دانستیم گریه کنیم یا بخندیم. فیلم خیلی به واقعیت نزدیک بود و من از عوامل فیلم تشکر می‌کنم.

انتهای پیام/