سعید فرجی عکاس و مستندساز که در برنامه «اقیانوس آرام» حضور پیدا کرده بود، در گفت و گو با خبرنگار حوزه رادیو تلویزیون گروه فرهنگی باشگاه خبرنگاران جوان،گفت: مدتی بود که از رفتن به برنامه‌ها که اغلب یکنواخت هستند، خسته شده بودم. از این رو روزی که آقای نعمت اللهی با من تماس گرفت گفتم نمی آیم؛ چرا که خیلی علاقه‌ای به برنامه پر کردن ندارم اما  وقتی اسم برنامه را گفتند، قبول کردم چون برایم جذاب بود.

وی ادامه داد: همیشه شنیده‌ایم که می‌گویند تمام رفتار‌های بزرگسالی به تمام رفتار‌های دوران کودکی ربط دارد؛ اما من می‌گویم که اینطور نیست و به دوره نوجوانی ربط دارد، چرا که در این برهه انسان دچار بحران و آشفتگی می‌شود و خودم تجربه این فضا را داشته ام. همیشه در کارگاه‌های عکاسی از این تجربه‌ها به هنرجو‌ها می‌گفتم؛ اما بعد از آن به این نتیجه رسیدم که باید این حرف‌ها را به نوجوان‌ها گفت.

این عکاس در ادامه بیان کرد: اشتیاق بچه‌ها و نگاهشان برای من خیلی جذاب بود که بخواهم برایشان قصه‌ای را تعریف کنم. این اولین برنامه‌ای بود که دختر ۱۱ ساله‌ام را با خودم بردم و زمانی که کامنت‌ها را می‌خواندیم، در استودیو حضور داشت. نوجوان امروز نیز زیر فشار است و من نیز در نوجوانی‌ام این فشار را تحمل کردم. به همین دلیل وقتی به اقیانوس آرام رفتم، از همین‌ها برایشان گفتم.

وی افزود: ما از این قبیل برنامه‌ها در تلویزیونمان کم داریم؛ مواجهه نوجوان‌ها با افرادی که بزرگتر هستند و در زندگیشان قصه‌هایی دارند و می‌توانند الگوی خوبی برای نوجوان‌ها باشند، خوب است. حتی بیان اشتباه‌های ما با اینکه در نهایت به موفقیت نسبی رسیدیم هم می‌تواند راهگشای این بچه‌ها باشد.

فرجی با اشاره به نام این برنامه  گفت: نامی که برای این برنامه انتخاب کردند، خیلی خوب و سنجیده است. «اقیانوس آرام» به مثابه دوران نوجوانی است که بچه‌ها در آن تلاطم دارند، اما می‌توان آن دوران را به آرامی هم سپری کرد. همیشه سعی می‌کنیم کاری کنیم تا نوجوان‌ها حرف‌های ما را متوجه شوند؛ در صورتی که درستش این است که ما حرف‌های آن‌ها را بفهمیم.

این عکاس خبری در ادامه ضمن بیان اینکه از «اقیانوس آرام» یاد گرفتم می‌توان از نوجوان‌ها شروع کرد، افزود: از حضور در این برنامه آموختم، می‌شود از نوجوان‌ها شروع کرد و این خیلی خوب است که درگیری‌های روزمره باعث نشود تا از یادمان بروند. برنامه‌هایی مثل «اقیانوس آرام» باعث می‌شوند تا فضای بی‌حوصلگی افراد از بین رفته و بتوانیم با انرژی فراوان برای نوجوان‌ها کار کنیم.

وی در پاسخ به این سوال که با وجود یک نسل تفاوت بین شما و نوجوان‌های الان، به نظرتان آن‌ها می‌توانند حرف‌های شما را بپذیرند، بیان کرد: آنچه برای من جذاب است این است که چهره‌ام کمتر از سنم نشان می‌دهد و همین باعث شده بچه‌ها فکر کنند اختلاف سنی کمی با هم داریم و حرف‌هایم را به راحتی می‌پذیرند. بیشتر برایشان قصه تعریف می‌کردم و به این دلیل که هم‌زبانشان بودم ارتباط نزدیکی با من برقرار کردند.

فرجی درباره نقاط ضعف و قوت این برنامه نیز گفت: معتقدم همیشه باید نگاه کنیم و ببینیم پتانسیل تولید کننده چقدر بوده و چه کار کرده است. این برنامه آنقدر پُر مغز است که واقعا نمی‌دانم باید چه ایرادی بگیرم. با پتانسیلی که وجود داشته دکور خوبی را تعبیه کرده‌اند.

وی ادامه داد: معتقدم در معرفی برنامه باید تلاش بیشتری کرد که بخشی از آن به تولید کننده و بخشی به فضای رسانه ارتباط دارد. خیلی‌ها با برنامه‌های خانم مرضیه هاشمی و آقای سیاری «اقیانوس آرام» را می‌شناسند. باید ببینیم چه اتفاقی افتاده که اغلب این دو سه برنامه را به یاد دارند.

این عکاس و مستندساز درباره اینکه اگر سازنده‌ای بخواهد برنامه‌ای برای نوجوان‌ها بسازد در وهله اول با چه محدودیت‌هایی روبرو است، گفت: این مهم است که چه کسی این برنامه را بسازد. این را می‌دانم که سازنده‌های این برنامه ارتباط خارج از برنامه‌شان را هم با نوجوان‌ها حفظ کردند و آن‌ها را به سفر و نمایشگاه‌های مختلف می‌برند و از این طریق ارتباطی عمیق بین آنها ایجاد شده است. به همین ترتیب است که بچه‌ها این برنامه را متعلق به خودشان می‌دانند و قدرت تاثیرپذیری‌اش نزد بچه‌ها بیشتر می‌شود. اگر سازنده دنیای نوجوان را نفهمد قطعا نمی‌تواند برنامه‌ای برای او بسازد.

وی ادامه داد: متاسفانه ما نمی‌خواهیم باور کنیم نوجوان امروز با نوجوانی دوران ما تفاوت‌های بسیاری دارد و می‌خواهیم نوجوان‌های امروز را با همان نگاه سنتی و قدیمی و آنچه شبیه به خودمان بوده است، تربیت کنیم. در حال حاضر ما زبان نوجوان‌ها را نمی‌فهمیم و باید در این جهت گام برداریم.

فرجی در ادامه گفت: در شرایطی که آقای نعمت اللهی متخصص این حوزه شده نباید او را رها کرد و باید از الان پیشنهاد و ایده برنامه بعدی‌اش را از او خواست. مشکل برنامه‌سازی ما این است که اگر در یک حوزه‌ای کار می‌کنیم آنقدر مدیران ما را خسته می‌کنند که دیگر حوصله کار کردن در آن حوزه را نداریم. «اقیانوس آرام» اتفاق کوچکی نیست. باید مخاطب را رها کنیم و بگذاریم همان بچه‌هایی که در این برنامه نشستند، به واسطه توجهی که به آن‌ها شده رشد کنند.

وی افزود: در سیستم جامعه ما آدم بزرگ‌ها با زبان خودشان با بچه‌ها حرف می‌زنند نه با زبان بچه ها و این بزرگترین محدودیت ذهنی ما است. در ادامه همین‌ها وارد حیطه برنامه‌سازی می‌شوند و نتیجه نمی‌گیرند. اگر اجازه دهند حرف نوجوان‌ها زده شود نه حرف آدم بزرگ‌ها، برنامه‌ها خوب می‌شود.

انتهای پیام/