چسب زخم، از نمونه اقلامی است که افراد جامعه نیازمند به خرید و تهیه آن می‌شوند در نتیجه تقاضای زیاد آن، آژیر هم فکری برای تولید داخلی را به صدا در می‌آورد.

به گزارش خبرنگار صنعت،تجارت و کشاورزی گروه اقتصادی باشگاه خبرنگاران جوان، چسب زخم از نمونه محصولاتی به شمار می‌رود که اکثریت قریب به اتفاق افراد جامعه به انحای گوناگون به خرید و تهیة آن نیازمند هستند.

به واقع، افراد و گروه‌های اجتماعی جامعه به فراخور شغلی که از آن برخوردارند، در معرض جراحت و آسیب دیدگی‌هایی سطحی و بعضا عمیق‌تر قرار می‌گیرند که در چنین مواقعی، استفاده از چسب زخم برای تسهیل و تسریع فرآیند بهبودی و ترمیم محل آسیب دیده، ضروری است.

فارغ از مشاغل خاصی که به تبع مخاطرات آن، احتمال آسیب دیدگی و جراحت را در آن بالا می‌بَرَد افراد عادی جامعه و حتی زنان خانه دار نیز در معرض جراحت‌های احتمالی و سطحی قرار دارند و با این اوصاف تمامی افراد جامعه، به دفعات، جراحت‌های سطحی را تجربه کرده اند.

طرح این مقدمه، نه به منظور تحلیل و تشریح علمیِ موضوع مذکور (زخم‌ها و جراحت‌ها) بلکه از حیث تبیین میزان تقاضا برای این محصول و ظرفیت‌های اقتصادی تولیدی آن مطرح می‌گردد.

قاعدتاً در چنین شرایطی، هر آنچه به تولید داخلی این محصول، که خرید و تهیه آن برای تمامی اقشار جامعه، ضروری و اجتناب ناپذیر به نظر می‌رسد، توجه شود، گردش مالی، سودآوری و فراتر ازآن اشتغالزایی قابل توجهی که در صنعت تولید چسب زخم وجود دارد، می‌تواند در تعدیلِ بخشی از نارسایی‌ها و مشکلات اقتصادی موثر واقع گردد و به واقع چسب زخم، به نوبه خود، می‌تواند همچون مرهمی برای آسیب دیدگی و جراحت‌های اقتصادی کشور، نقش آفرینی کند.

طبیعتا نیاز به این محصول، صرفاً به کشور ایران خلاصه نمی‌شود و قاعده مذکور (لزوم خرید و تهیه آن) در تمامی کشور‌های جهان جاری و ساری است.

بیشتر بخوانید: اولویت تولیدات داخلی در تامین مواد اولیه

با این اوصاف، تلاش برای افزایش ضریب تولید چسب زخم و همچنین بازاریابی هدفمند و هوشمندانه با هدف صادرات به کشور‌های خارجی، بخصوص کشورهایِ همسایة ایران، ضرورتی است که توجهِ به آن، امری الزامی به نظر می‌رسد.

علی رغم اهمیت شایان توجه تولید و صادرات چسب زخم، متاسفانه اعداد و ارقام منعکس شده در رسانه ها، گویای این واقعیت تلخ است که نه تنها در حوزه صادرات، بلکه در عرصه تامین داخلیِ چسب زخم نیز، بیماری و آفت ویرانگر واردات بی رویه، به محصول اشاره شده سرایت کرده است.

آنچنان که آمار گمرک نشان می‌دهد، در چهار ماهه نخست سال گذشته، قریب به ۱۷۹ تن چسب زخم وارد کشور شده و در صورت مبنی قرار دادن آمار مذکور، می‌توان اینچنین تخمین زد که سالیانه حدود ۵۰۰ تُن چسب زخم به کشور وارد می‌شود.

بنا بر اخبار و گزارشات موجود، به واقع، عمده چسب زخم‌های خارجی در ایران از مبداء کشور‌هایی همچون ترکیه، امارات، ژاپن، ایتالیا، تایوان، چک و... به ایران صادر می‌شوند.

چندی پیش، علی رضا شَه پرست، (از فعالان پخش دارو و تجهیزات پزشکی) در گفت و گویی با خبرگزاری صدا و سیما با اشاره به مصرف نسبتا قابل توجه چسب زخم در ایران اظهار کرد:علی رغم سابقة نسبت دیرین ایران در تولید کالای مذکور، قریب به ۸۵ درصد از چسب زخم موجود در بازار، به واسطه واردات و تولیدات خارجی تامین می‌شود.

کیفیت چسب زخم ایرانی مطلوب است/متقاضیان نسبت به توان ایران به کیفیت بالای چسب‌های ایرانی ناآگاه هستند

آنچنان که بررسی‌ها و مطالعات انجام شده نشان می‌دهد، با توجه به توان بالای ایران در تولید چسب زخم در دو بخش کَمی و کِیفی، به دلیل تقاضای بالای خرید چسب زخم‌های خارجی، مراکز تولیدی در سالیان اخیر ناچار به کاهش ظرفیت تولیدی خود شده اند.

اگرچه عدد و رقم دقیقی که گویای میزان ضریب کاهش تولید داخلی باشد وجود ندارد، اما اخبار و شواهد و قرائن موجود، موید کاهش حداقل ۷۰ تا ۸۰ درصدی ظرفیت کارخانجات تولید چسب زخم است.

یقینا وابستگی به واردات در حوزه اقلام و محصولاتی که کشور ایران، تکنولوژی تولید آن را ندارد، توجیح پذیر است که البته در این عرصه نیز توجیح کردن واردات در کوتاه مدت و میان مدت قابل هضم است و می‌باید با تلاش فراوان و فراهم ساختن بستر لازم برای ایفای نقش نخبگان، در چنین اقلامی نیز وابستگی‌ها به حداقل ممکن تنزل پیدا کند، اما در ارتباط با اقلامی که تولیدکنندگان داخلی از توان تامین و تهیه آن برخوردار هستند، واردات آن هم در اوزان سنگین هیچ توجیهی ندارد و با هیچ منطقی سازگار نیست مگر اینکه توان صادراتی کشور به میزانی تقویت شود که فروش تولید داخلی به بازار‌های خارجی، مقرون به صرفه‌تر از عرضه داخلی باشد که متاسفانه چنین توفیقی نیزحاصل نشده است.

به واقع اکثریت قریب به اتفاق داروخانه ها، به عنوان مراکز اصلی خرید و عرضه این محصول، طالب خرید چسب زخم‌های خارجی هستند که به تبع این مراکز نیز با توجه به سنجش ذائقه بازار سفارش می‌دهند و می‌باید با ارائه آموزش لازم و آگاه ساختن جامعه هدف این محصولات، مشتریان را به توان داخلی و کیفیت مرغوب چسب زخم‌های ایرانی آگاه نمود در غیر این صورت ظرفیت قریب به ۲۰ درصدی تولید داخلی نیز به تدریج کمتر خواهد شد و این برای اقتصاد ایران نوید بخش نخواهد بود.

قطعا حصول تحول اقتصادی کشور، صرفا به تولید چسب زخم و یا میزان صادرات یا واردات این محصول گره نخورده، اما همین موارد به ظاهر سطحی، در سطح کلان بر صحنه اقتصادی جامعه و سمت و سوی آن اثرات موثری خواهد داشت.

 بار روانی واردت برخی محصولات بر اذهان و افکار عمومیِ جامعه خوشایند نیست

بنابر مطالعات و بررسی‌های انجام شده، تکنولوژی تولید چسب زخم ساده است و از پیچیدگی خاصی برخوردار نیست و به تبع می‌طلبد در خصوص چنین اقلامی، نیاز جامعه بصورت ۱۰۰ درصدی از محل تولید داخلی مُهَیا شود.

به واقع واردات محصولات اینچنینی، زیبنده و شایسته کشوری همچون ایران نیست و به تدریج افکار و اذهان عمومی جامعه را نیز تحت الشعاع قرار می‌دهد و بدون تردید واردات چنین اقلامی، بار روانی مطلوب و خوشایندی از خود به جای نمی‌گذارد.

امید آن می‌رود با توجهِ عموم مردم، نسبت به خرید محصولات ایرانی، و بازاریابی حرفه ای‌تر (حداقل در سطح کشور‌های منطقه و همسایه ایران) ضریب صادرات اقلام اینچنینی نیز به بازار‌های هدف بصورت انبوه، در دستور کار قرار گیرد.

انتهای پیام/