به گزارش خبرنگار گروه استان های باشگاه خبرنگاران جوان از ساری ، فاطمه بانوی بهشهری که یک سالی است مسیر طولانی خانه تا مرکز آموزش فنی و حرفه‌ای را پیاده طی می‌کند تا پاسخ منفی محکمی در برابر معلولیت مساوی است با محدودیت را بدهد. چشمان فاطمه بیدارند، اما سیاهی و تاریکی تصویری است که او هر روز صبح با پلک‌های باز می‌بیند، اما قدم به قدم پیش می‌آید تا به آرزو‌های خود جامه عمل بپوشاند.

فاطمه هر پنج شنبه با عصای سفیدی در دست به مرکز آموزش خود می‌آید تا دستش پیش کسی دراز نشود. علاوه بر فاطمه ۳ بانوی دیگر هم هستند که همگی به شوق آموختن پیشه نیاکان خود می‌آیند. چرم دوزی از هنر‌های زیبای صنایع دستی که از گذشته تا کنون مورد توجه همه اقشار مردم بوده است. هنری که جان می‌بخشد به چرم‌های بی جان.

نابینایی پایان راه نیست

فاطمه درباره محدودیت‌ها و علاقه اش به یادگیری هنر می‌گوید: نابینایی پایان راه نیست شاید محدودیت باشد، اما ما با تلاش و کوشش و توکل بر خداوند به خواسته هامون می‌رسیم.

زهرا خانم از دیگر هنرآموزان هنر چرم دوزی هم که ۲ سال است با کودک خردسال خود به این مرکز می‌آید تلاش و پشتکار را لازمه یادگیری می‌نامد و می‌گوید: انسان می‌تواند روی پای خودش بایستد فقط کافی است که اراده کند و در برابر مشکلات بجای پذیرش شکست صبر و مقاومت را پیشه راه خود کند.

او افزود: همه می‌گفتند تو یاد نمی گیری، اما من یاد گرفتم.

کاشفان دنیای تاریکی از نور و تصویر محرومند، اما اینجا، دست‌ها جای چشم ها را گرفته اند. دستانی که با لمس پارچه‌های چرمی، تصویری در ذهن این بانوان می‌سازد و آن‌ها نیز با سوزن هایشان به آرامی شروع به خلق اثر هنری زیبایی می‌کنند.

سر انگشتان این زنان اگرچه با نوک سوزن هر روز زخمی می‌شود و سوزن سوزن می‌کند، اما این درد نیز نمی‌تواند شوق در دست گرفتن هنر دستشان را در اینان خاموش کند.

توانمندسازی حرفه‌ای نابینایان و کم بینایان جهت اشتغال

 ساغری مربی دلسوز و صبور این بانوان می‌گوید: اگرچه چشمان این هنرآموز‌ها قادر به دیدن نیستند و از یک عضو نمی‌توانند بهره بگیرند، اما همین امر باعث شده که از باقی حواس پنج گانه خود حداکثر کمک را بگیرند و توانایی‌های خارق العاده‌ای را به نمایش بگذارند.

۵۰۰ هزار نابینا در کشور وجود دارد که اشتغال برای آنان گویی رویایی دست نیافتنی است. امانابینایان و کم بینایان نیز همچون سایر آحاد مردم خواهان ورود به عرصه کار و اشتغال هستند، لذا ضرورت طراحی یک فرایند و برنامه مناسب جهت توانمندسازی حرفه‌ای نابینایان و کم بینایان امری اجتناب ناپذیر است.

زمینه سازی جهت اشتغال نابینایان و کم بینایان به عنوان یک فرایند تدریجی و مستمر علاوه بر جنبه‌های فنی و تخصصی آن، نیاز به ایجاد بستر‌های مناسب دارد. یکی از این بسترها، فرهنگ جامعه است. اگر رفتار و فرهنگ جامعه جنبه منفی داشته باشد نتیجه مثبت زمینه سازی جهت اشتغال نابینایان، فوق العاده پایین خواهد بود پس شاید چشم‌ها را باید شست، جور دیگر باید دید.

سارا فرهمندراد

انتهای پیام/ م